Al was deze wereld...

Al was deze wereld zoals er in gedichten over gedroomd wordt,
al werd alle onheil weggevaagd, elke pijn beëindigd,
elke vreugde intenser gemaakt,

elke schoonheid nog meer subliem gemaakt,
zelfs al werd alles wat dit leven te bieden heeft
tot het summum van perfectie gebracht,
dan nog zou de ziel, bevrijd van alle lagere verlangens,
er genoeg van hebben en zich er van afwenden.
De dualistische aarde

is dan een gevangenis geworden voor die ziel,
en hoe mooi het ook mag zijn,
de ziel verlangt naar de vrije en onbegrensde atmosfeer
voorbij deze omringende muren.
En zelfs het zogenaamde hemelse zomerland
kan die ziel even weinig bekoren als de materiële sfeer;
de ziel wordt ook dat moe.
Deze hemelse geneugtes

hebben hun aantrekkingskracht helemaal verloren
Ook mentale en emotionele genoegens

geven niet de minste bevrediging meer.
Ook deze komen en gaan,

vergankelijk als ze zijn zoals de zintuiglijke waarneming
dat ook is: begrensd, voorbijgaand, onbevredigend.
De ziel is al deze vergankelijkheden moe
en vanuit deze wereldmoeheid

klinkt de luide schreeuw naar bevrijding...

(Boeddha)