zondag 29 juni 2014

Zonsondergang - XIX


Kristal in klankschaal


Het enige wat er is...

Het enige wat er is en wat zichzelf ‘beleeft’, is het leven zelf. 
Maar zolang er nog sprake is van identificatie 
met een ogenschijnlijk onderdeel 
(de ‘persoon’ of ‘ik’ bijvoorbeeld) van het geheel, 
kan dit niet begrepen worden. 
Want je bestaan als persoon is een illusie, 
en kan zich daarom nooit bewust zijn van zijn eigen bestaan. 
Vandaar dat je altijd lijkt vast te lopen. 
Maar er is niets dat kan vastlopen. 
Het enige dat zich bewust kan zijn van zijn bestaan, 
is het bestaan zelf.
 
Dat is het enige wat er bestaat, onverdeeld (en ondeelbaar), 
open, spontaan en vrij, en aangezien je één ding zeker weet, 
namelijk dat je bestaat, dat je er bent, moet jij dat geheel wel zijn. 
En alles wat er in en als dat geheel verschijnt, 
inclusief het organisme dat jouw naam draagt, 
is dus een uitdrukking (en als zodanig ook een weerspiegeling) 
van die openheid, spontaniteit en vrijheid zonder identiteit.

‘Ik’ is niet meer dan een woord, 
een zich almaar herhalende gedachte 
die voortdurend andere gedachten en gevoelens 
in zijn kielzog meevoert. 
Die ‘ik’-gedachte heeft geen enkele substantie. 
Als hij serieus genomen wordt 
(wat in feite wil zeggen dat de aandacht van het geheel 
zich vernauwt tot exclusieve aandacht voor 
die ene ‘ik’-gedachte en diens maatjes – 
gedachten over jij, wij, zij, die, dat en daar) 
lijkt die ‘ik’ een onafhankelijk bestaan in het lichaam te hebben. 
Wordt die gedachte niet meer geloofd 
(en dat kan die ‘ik’-gedachte natuurlijk zelf niet afdwingen – 
de ‘ik’-gedachte kan in feite helemaal niets), 
dan is er plotseling heel veel ruimte en ontspanning, 
een ontkramping die aanvoelt als een eindeloze uitdijing, 
een eindeloos vallen in niet-weten, 
een thuiskomen op de plek waar je altijd al was. 
Maar daar naar streven of verlangen is vruchteloos, 
want zo’n streven of verlangen 
maakt slechts deel uit van het kielzog van het ‘ik’.
(Han van den Boogaard)


http://www.hanvandenboogaard.nl/

zaterdag 21 juni 2014

Wilde kers


Riet - XVIII


Het verloren woord

woorden
lang geleden gestorven
in het graf van mijn verdroogde mond

vanuit halfvergaan gehemelte
trachtte taal af te dalen

verloren woord
verbrijzeld
in lege lettergrepen
dode stof
verwaaiend
in eindeloze wind

stilte daalde af
in opstijgen
van een laatste kreupel woord
veroverde zonder interpunctie
heel het gespiegeld universum

spraak
overgenomen door stilte
ongemerkt
buiten dichters en puristen om

entropie rolde alles op
in camera obscura van de tijd
alfa en omega
verslagen door het sprakeloze

het laatste alfabet opgebroken
in verpletterende stilte
die voorafgaat
aan het verloren woord
(Marcel Messing)

zaterdag 14 juni 2014

Krentenboompje - IV


Reflecties - XIV


Het leven eist een antwoord (2)

Ik wil een gezegde introduceren dat ik echt goed vind, 
van een oude zenmeester.
Hij noemde dit veld van niet-weten: 'niets doen.'
In dit veld 'gebeurt niet doen', 
hetgeen betekent dat we niet terugvallen 
in het denken en beginnen te handelen 
- door onze overtuigingen, 
ideeën en meningen te vormen. 

Om het te verhelderen, benadrukte hij het woord 'doen', 
in plaats van het woord 'niets', om duidelijk te maken 
dat dit veld van zijn zich werkelijk als actie, 
als doen, kan manifesteren. 
Met niets doen wordt niet bedoeld 
de hele dag in een grot zitten 
of op de bank en vermijden 
wat er in ons leven voorvalt. 
Maar het verwijst wel naar een geheel nieuwe
en creatieve manier om op ons leven te reageren, 
op de spontane handeling die direct voorkomt 
uit de werkelijkheid van niet-weten. 

Hoe kunnen we dan vanuit deze staat van niet-weten 
op het leven reageren? 
Hoe reageren we zonder opnieuw verstrikt te raken 
in de oude manier van actie en reactie?
Dat is een diepzinnige vraag: 
Hoe doen we niets doen?
Hoe kunnen wij ons wezen zijn in al zijn  diepte?
(Adyashanti)

zaterdag 7 juni 2014

Slib - III


Zeegezicht - XXXVIII


Het leven eist een antwoord

Geen van ons weet ooit wat er van het ene moment op het andere gaat gebeuren. 
We weten nooit wat er op een bepaald moment van ons gevraagd zal worden. 
We weten echt niets anders dan dit moment, hier, nu. 
Maar van een ding kunnen we vrij zeker zijn en dat is dat het volgende moment 
een beetje anders zal zijn dan dit moment, dat het leven golft en beweegt 
en heel onvoorspelbaar is. 
Als in een oceaan zijn in het leven de golven soms kalm en moeiteloos, 
terwijl ze op andere momenten ruw en wild zijn.

Omdat de aard van het leven onzeker en veranderlijk is, 
niet ontvankelijk voor onze behoefte aan voorspelbaarheid en beheersbaarheid, 
kunnen we ons niet voorstellen hoe we eigenlijk vanuit dit krachtige veld 
van gewaarzijn zouden kunnen leven. 
Ons verstand kan zich niet voorstellen het leven op zo'n open manier te leiden, 
zonder grond onder de voeten?
Het komt vaak voor dat we in contact komen met deze diepere grond van zijn 
en dat er dan iets gebeur waardoor we eruit worden gehaald. 
De kinderen huilen, je moet naar je werk, 
iemand belt je op en het is een noodsituatie. 
Je merkt dat een vriend of collega zenuwachtig is en je wordt in een ruzie gelokt. 
Als we ons gewaarzijn verliezen in dergelijke situaties, als we onbewust worden, 
dan worden we uit de vaste grond van het zijn getrokken. 
We zijn geneigd in het denken te schieten en het leven vanuit dat standpunt te benaderen. 
Het leven kan heel uitdagend zijn en eist daarom iets van ieder van ons. 
Het eist een antwoord.
(Adyashanti)