In de ochtendbries glijdt een zeilboot
naar de oceaan.
Hij is schoonheid,
hij is leven.
Ik kijk hem na
tot hij aan de horizon verdwijnt.
Naast mij zegt iemand:
'Hij is weg.'
Waarheen,
uit mijn gezichtveld verdwenen,
dat is alles.
Hij draagt zijn mast even hoog
en zijn romp heeft nog altijd de kracht
om zijn menselijke lading te dragen.
Zijn verdwijning uit mijn gezichtsveld
is iets in mij, niet in hem.
En net op het ogenblik
dat iemand naast mij zegt;
'Hij is weg.'
zijn er anderen die hem
aan de horizon zien verschijnen
en naar hem toe glijden,
en die vol vreugde roepen;
'Daar is hij!'
dat iemand naast mij zegt;
'Hij is weg.'
zijn er anderen die hem
aan de horizon zien verschijnen
en naar hem toe glijden,
en die vol vreugde roepen;
'Daar is hij!'
(William Blake)
1 opmerking:
What is dying?
I am standing on the sea shore,
A ship sails in the morning breeze and starts for the ocean.
She is an object of beauty and I stand watching her
Till at last she fades on the horizon and someone at my side says:
'She is gone.'
Gone! Where?
Gone from my sight -m that is all.
She is just as large in the masts, hull and spars as she was when I saw her
And just as able to bear her load of living freight to its destination.
The diminished size and total loss of sight is in me,
not in her.
And just at the moment when someone at my side says,
'She is gone',
There are others who are watching her coming, and other voices take up a glad shout:
'There she comes'
- and that is dying.
An horizon and just the limit of our sight.
Lift us up, Oh Lord, that we may see further.
William Blake
Een reactie posten