Over nutteloze zorgen

Want in alle ernst zullen wij toch moeten toegeven dat wij onszelf niet kennen - en ook het Leven niet. Want dat wat wij leven noemen kan toch maar nauwelijks de naam van Leven voeren. Evenmin als wat wij 'ons-zelf' noemen. En zeker is het waar dat er heel wat is beweerd over het Leven en het schepsel mens; maar de beperktheid van onze waarnemingen hangt als het ware samen met onze ontoereikendheid om het Leven nu eens en vooral te zien als een geschonken Schat, waarvan wij de draagwijdte niet of maar nauwelijks vermoeden.
Hoe komen wij dan uit deze impasse anders, dan juist alleen door de schokkende gebeurtenissen in ons leven? Hoe komen wij tot een verinniging met het Leven, zó dat het ons door alles heen tot een steeds weer hernieuwde mogelijkheid kan voeren, uit de diepte die wanhoop, verdriet en zware zorgen ons kunnen geven?
Wel, het beperken van de nutteloze zorgen en angsten die ons kunnen overrompelen is wel één van de meest dringende eisen. Bedoeld wordt het scheppen van toestanden die zus of zo wel eens als een ramp in ons leven zouden kúnnen gebeuren. En waarvan wij niet de minste zekerheid hebben. De enige zekerheid die wij hebben, is de onzekerheid hóe het in ons leven zal gaan. En dit maakt dan tevens aanspraak op iets anders in ons mens-zijn, namelijk de Overgave. Overgave aan het Leven, dat in een mateloze omvatting van alles wat is, ons doet beseffen dat ook wij één voor één in die omvatting zijn opgenomen. En juist het Leven in ons behoedt en beschermt in alles en alles. Ook al schijnt het - naar onze taxering - er buiten te staan.

(Greet Hofmans)