Fragment en geheel

Het leven in de totaliteit heeft aandacht voor het fragment, 
maar het fragment kan nooit de totaliteit begrijpen. 
Toch is dat wat we steeds proberen te doen, 
vast te houden aan een klein stukje 
en toch proberen het geheel te grijpen. 
Het bekende is altijd het kleine, het fragment, 
en met het kleine zoeken we het onbekende. 
We laten het kleine nooit gaan; 
van het kleine zijn we zeker, 
het geeft ons geborgenheid, 
dat denken we tenminste. 
Maar in feite kunnen we nooit 
van wat dan ook zeker zijn, 
behalve waarschijnlijk 
van oppervlakkige mechanische dingen 
en zelfs die laten ons in de steek.

Hoe we er ook naar mogen hunkeren, 
psychologisch en innerlijk bestaat er geen zekerheid, 
geen bestendigheid, noch in onze onderlinge betrekkingen, 
noch in ons geloof of in de goden van ons brein. 
Het intense verlangen naar zekerheid, 
naar een soort bestendigheid 
en het feit dat er geen enkele bestendigheid bestaat, 
vormen de diepste kern van de botsing 
tussen illusie en werkelijkheid. 
Het is van oneindig meer belang 
het vermogen om illusies te scheppen te begrijpen, 
dan de werkelijkheid te begrijpen. 
Het vermogen om illusies te scheppen 
moet volledig tot een einde komen 
maar werkelijkheid is geen beloning. 

Wat onwaar is moet verdwijnen, 
niet om wat waar is te verkrijgen, 
maar omdat het onwaar is.

(Jiddu Krishnamurti)