Naarmate de jaren verstrijken, word je je ervan bewust dat leven opbouwt en dat leven afbreekt. Alles wat je hebt, wat je opspaart, wat je tracht te beschermen, kan niet opgespaard of beschermd worden. De enige zekerheid is dat alles onzeker is. Als we die realiteit waarlijk begrijpen en kunnen aanvaarden, zal ons veel emotionele pijn bespaard blijven wanneer het leven zijn niet te vermijden natuurlijke loop neemt. Er zullen ongelukken gebeuren, mensen zullen doodgaan, we zullen verliezen wat ons dierbaar is. In elk geval zullen we los moeten laten en niet een gevoel van verlies mee blijven dragen, dat tot verdriet, bitterheid en depressie kan leiden.
Over honderd jaar is het bijna een absolute zekerheid dat jij en iedereen die je kent en ooit gekend hebt, dood zullen zijn; voor altijd en eeuwig. Dus wat probeer je te behouden? Heb je ook maar een schijn van kans om het te behouden? Het punt is niet zozeer wat het nut is je dit af te vragen, maar of het nut heeft je dit niet af te vragen. Zoals een wijze het ooit verwoordde: 'Een leven dat niet diepgaand onderzocht wordt, is niet waard om geleefd te worden.' Het doet er niet toe hoe goed je financieel af bent, hoe beroemd je bent, hoe goed gesetteld in de maatschappij, uiteindelijk heb je dezelfde vooruitzichten als ieder ander.
(Roy Whenary)
2 opmerkingen:
..dus speel ik maar wat met mijn "beertjes"....
Slaap lekker!
;-)
rijk of arm dood moeten we allemaal
en waarom we dan hier op de wereld komen om toch weer te verdwijnen, tja dat is een raadsel
ik kan enkel bedenken dat de reden is om ervaringen op te doen en die door te geven aan anderen, maar ook die sterven weer, dus het uiteindelijk doel van dit alles, daar ben ik nog helemaal niet achter
we blijven maar komen en gaan
doelloos of niet?
Een reactie posten