De Grote Traditie

en het doorklieven van alle traditie

            I

Als je belangstelling helemaal uitgaat naar

wat werkelijkheid is,

kun je direct herkennen dat uitsluitend het huidige kennen

werkelijkheid verschaft,

aan welk onderwerp of object dan ook.

Als iets uit het verleden opkomt,

wordt hieraan werkelijkheid geschonken

door het huidige Kennen,

oftewel Bewustzijn.

Het object dat opkomt in Bewustzijn

            is zelf niets anders dan Bewustzijn.

Het komt op in en als Bewustzijn.

"Kennen kent Kennen", zei Atmananda al,

            "Voor het Kennen is er niets te kennen dan Kennen."

            II

Zodra je een tekst aanhaalt,

            van een goede leraar, erken je traditie.

Wonderlijk! Zodra je een tekst over

            'uitsluitend huidig Kennen' aanhaalt,

erken je al traditie!

Is er een mogelijkheid om alleen maar namens jezelf

te schrijven?

            Is er momenteel op dit gebied een schrijver of leraar

            die dit helemaal zelf bedacht heeft?

De stijl van schrijven kan verschillen,

            een iets andere term kan worden aangereikt,

            maar het gegeven blijft

            'ontvangen' van eerdere verwoordingen.

"Tat tvam asi", te vertalen als

            "Jij bent Dat, jij bent het Onomstotelijke":

            die uitspraak is al vijfentwintig eeuwen oud

            en blijft gewoon herhaald worden.

Ook aan boeddhistische zijde hebben woorden als

            "Leegte is niets anders dan vorm"

            de grondslag gelegd voor alle latere spreken.

Waardoor Tulku Urgyen dan ook terecht zei:

"Ik herhaal alleen maar de woorden van de Boeddha."

Voor ons zit er niets anders op.

(Philip Renard - een fragment)