vrijdag 24 december 2010

De Grote Traditie


en het doorklieven van alle traditie

            I
Als je belangstelling helemaal uitgaat naar
wat werkelijkheid is,
kun je direct herkennen dat uitsluitend het huidige kennen
werkelijkheid verschaft,
aan welk onderwerp of object dan ook.
Als iets uit het verleden opkomt,
wordt hieraan werkelijkheid geschonken
door het huidige Kennen,
oftewel Bewustzijn.
Het object dat opkomt in Bewustzijn
            is zelf niets anders dan Bewustzijn.
Het komt op in en als Bewustzijn.
"Kennen kent Kennen", zei Atmananda al,
            "Voor het Kennen is er niets te kennen dan Kennen."


            II
Zodra je een tekst aanhaalt,
            van een goede leraar, erken je traditie.
Wonderlijk! Zodra je een tekst over
            'uitsluitend huidig Kennen' aanhaalt,
erken je al traditie!
Is er een mogelijkheid om alleen maar namens jezelf
te schrijven?
            Is er momenteel op dit gebied een schrijver of leraar
            die dit helemaal zelf bedacht heeft?
De stijl van schrijven kan verschillen,
            een iets andere term kan worden aangereikt,
            maar het gegeven blijft
            'ontvangen' van eerdere verwoordingen.
"Tat tvam asi", te vertalen als
            "Jij bent Dat, jij bent het Onomstotelijke":
            die uitspraak is al vijfentwintig eeuwen oud
            en blijft gewoon herhaald worden.
Ook aan boeddhistische zijde hebben woorden als
            "Leegte is niets anders dan vorm"
            de grondslag gelegd voor alle latere spreken.
Waardoor Tulku Urgyen dan ook terecht zei:
"Ik herhaal alleen maar de woorden van de Boeddha."
Voor ons zit er niets anders op.
(Philip Renard - een fragment)

1 opmerking:

Walter zei

En toch..toch doet dit mij denken aan mijn "niet" theorie.
Niet-fotografie, niet-schilderkunst, niet-schrijfsels.
Alhoewel je dit op zich dan weer niet-serieus hoeft te nemem!
Tja, makkelijk is "niet" nou ook weer NIET!