Vergeving, dankbaarheid, liefde...

Je moet je eens voorstellen hoe het zou zijn wanneer je alles wat je in het verleden is aangedaan, zou vergeven. Alles. Ook dat ene. En wanneer je daarin óók jezelf zou vergeven, - alles wat jij mogelijkerwijs verkeerd hebt gedaan, niet zo perfect en volmaakt hebt gedaan als je het had kunnen doen. En dan vraag ik je vervolgens, hoe het zou zijn wanneer je je geen enkele negatieve projectie op de toekomst zou toestaan, als je die discipline zou opbrengen. Je geen zorgen te maken. Niet denken: "Dat zal wel zus-of-zo gaan." Je vergeeft en je maakt geen negatieve voorspellingen in welke zin dan ook. Dan wordt het niet gemakkelijk. Het is niet opeens dat dan het paradijs op aarde komt, - een kinderparadijs, waarin alles gemakkelijk voor je gemaakt wordt. Maar het is wel zo, dat je op dat moment vrede hebt, in vrede bent. Wat er eigenlijk gebeurt op dat moment, is: liefde. Ik ervaar wel eens een verleden wat niet meer kwelt. Dat kun je dankbaarheid noemen.
Dankbaarheid is het vermogen van de menselijke persoonlijkheid om voorbij zijn begrenzingen uit te reiken naar het Onmetelijke en geen oordeel meer vast te leggen. Het is een beweging in het verleden. Het is alsof je het verleden zegent. Dat is dankbaarheid. Als je de toekomst niet meer bezorgd tegemoet ziet en je brengt die moed, die discipline op, dan is de toekomst te vertrouwen. Leven tussen dankbaarheid en vertrouwen is liefde. Liefde is de kwaliteit van de mens in het nu, die in eerbied zich uitdrukt zonder te weten. En daarin kennis krijgt aangereikt. Niet over zijn volgende moment, maar de taal en de woorden en de mogelijkheden om in het nu verbinding aan te gaan en een nieuwe relatie te creëren.

(Hans Korteweg)