Het wordt steeds duidelijker dat er niets is wat jij kunt doen.
Lezen in alle boeken, in alle geschriften soms van eeuwen oud, ja dat lezen, dat is wat steeds weer plaats vindt. Wie is het die leest, wat is het dat leest? Wat gebeurt er tijdens dat lezen? Het lezen zelf creëert een wereld in je hoofd die er vlak voor het lezen nog niet was. Een wereld waar je op dat moment weer even aan vasthoudt en even daarna is het boek dicht en ben je weer met de dagelijkse dingen bezig en merk je dat er al weer van alles zich in je hoofd afspeelt. Zo gaat het meestal.
Weg zijn die woorden die je net nog zat te lezen. Maar zijn die woorden dan eigenlijk wel belangrijk? Al die woorden die vaak door anderen alleen maar worden herhaald, waarbij je je zelfs kunt afvragen of ze wel begrepen zijn. Zijn ze überhaupt wel te begrijpen?
Heb jij wat aan die woorden? Als je niet weet wie er zit te lezen, als je niet weet wat het is dat nu op dit moment dit leest, wie of wat kan hier dan iets mee?
Niemand kan hier iets mee… echt niet!
Maar waarom dan hier deze woorden? Ze staan er slechts om te vergeten, om te lezen zonder een lezer, om te beseffen dat er niemand is die leest, om te beseffen dat alles wat geschreven is je nooit zal brengen naar waar je wilt zijn. Daar waar het lezen plaats vindt, vindt ook het leven plaats. Jij speelt daar geen enkele rol in, jij kunt niets doen!
Jij bent niets meer dan een personage in het boek. Het boek gaat dicht en weg is zij/hij die er net nog was. Wat blijft is het leven zelf… het ZIJN.
2 opmerkingen:
Toch, al blijft er maar één woord dat me "geraakt" heeft,
is het lezen niet voor niets geweest.
Het kan juist dat ene woord zijn, dat het denken aan het "denken" zette.
Zoals de boeken van Paulo Coelho dat doen.
En dit stukje ook!
Het ZIJN, is het belangrijkste...
Wat een mooie tekst! Bedankt voor de link naar de blog van Ayanoma.
Een reactie posten