Voor Altijd Niets

Een post-apocalyptische nachtmerrie

Drie minuten nadenken is genoeg om erachter te komen,
maar nadenken is vermoeiend en drie minuten duren lang.

(A.E. Houseman)

Alhoewel mijn eerste openbaring samengevat kan worden als: de waarheid bestaat, lag het toch iets ingewikkelder. De keerzijde van de waarheid bestaat is: dit hier is het niet.
Die eerste openbaring ontplofte in mijn geest als een bom, waarna ik helemaal alleen achterbleef op een planeet die veranderd was in een woestijn. Een planeet waar het diezelfde ochtend nog gekrioeld had van de mensen, problemen, emoties, geschiedenis, dramatiek en duizenden andere dingen die van het ene moment op het andere tot stof waren gereduceerd door de spirituele apocalyps die in één oogverblindende lichtflits mijn wereld in vuur en vlam had gezet.
Na die klap strompelde ik verdoofd en in shock door een post-apocalyptisch landschap waar sciencefiction schrijvers zich geen voorstelling van kunnen maken. Hele beschavingen waren vervallen tot windloze woestijnen. Steden zag ik als zwartgeblakerde kraters en mensen als schaduwen van rook. Wat ooit Aarde, Thuis, Het Mensdom, Familie en Het Leven waren geweest kon nu heel terecht Voor Altijd Niets worden genoemd.
Hoe was ik hier gekomen? Waar hier? Wat hier? Het kan niet zijn wat het lijkt, (alhoewel ik weet dat het dat wél is). Het kan niet echt Voor Altijd Niets zijn, (alhoewel ik weet dat het niet anders kan). Er moet toch ergens iets zijn, (alhoewel ik weet dat dit niet zo is). Ik moet zelf gaan kijken, er zelf achter zien te komen.
Waar zijn de mensen? De steden? Waar zijn de kerken? De beelden en iconen? Waar zijn de grote filosofieën en geloofssystemen? Die zullen het toch wel hebben overleefd? Hoe komt het dat ik hier helemaal alleen ben? Waar zijn de knappe koppen? Degenen die zo serieus, zo stabiel, zo stevig gegrond en zo onverstoorbaar leken? Zo echt? Waar zijn de mensen met hun sterke overtuigingen en complexe filosofieën? Waarom zijn die niet hier? Waar zijn de helden? Op een plek als deze zou je toch zeker dappere mannen en vrouwen verwachten. De allerbeste, aller-slimste, aller-dapperste, de meest toegewijde, de meest betrouwbare mensen verwacht je hier, maar waar zijn ze? Waar hebben ze hun sporen achtergelaten? Het kan toch niet zo zijn dat alleen ik hier ben? Er moeten toch ook nog anderen zijn? Ik kon niet geloven dat ik helemaal alleen was op deze troosteloze planeet, dus besloot ik om eens rond te gaan kijken.

(Jed McKenna)