doch raad het u tegelijkertijd aan,
want het is het enige wat de mens moet doen
en tevens het zwaarste offer dat hij kan brengen
- moet u de innerlijkste kern van uw wezen,
zonder welke u een lijk zou zijn - en zelfs dat nog niet eens -
aanroepen en haar bevelen
u langs de kortste weg naar het grote doel te leiden
- het enige dat het nastreven waard is, hoe weinig u dat nu ook beseft -
meedogenloos, zonder rust, door ziekte, lijden, dood en slaap heen,
door eer, rijkdom en vreugde heen, steeds maar door alles heen,
als een op hol geslagen paard
dat een wagen voortsleurt over akkers en stenen,
langs bloemen en bloeiend geboomte.
Dat noem ik God aanroepen.
(Gustav Meyrink)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten