waarin je gevraagd werd jezelf en je persoonlijkheid te beschrijven?
Ik zit me dan af te vragen wie ze willen dat ik beschrijf!
Welke persoonlijkheid bedoelen ze?
Wie ben ik dan wel helemaal, in hemelsnaam?
Wat in me opkomt is de persoonlijkheid waarvan mijn ouders
of anderen me gezegd hebben dat ik die ben.
De persoonlijkheid waarvan ik zelf heb aangenomen dat ik die ben.
Dat impliceert een levensgeschiedenis,
die ik op dezelfde manier als altijd zou kunnen herhalen.
'Ik ben geboren in… ik groeide op in…
ik heb dit gedaan… ik heb dat gedaan…'
Of ik zou wat eigenschappen kunnen opnoemen
die ik volgens anderen heb.
'Ik ben verlegen, ik ben enthousiast,
ik ben vriendelijk, ik ben gevoelig…'
Maar ben ik slechts een lijst met eigenschappen
of herinneringen uit het verleden?
Nee, maar wat ben ik dan anders, als ik dat niet ben?
De meeste mensen zijn doodsbang om te kijken naar wat ze zijn
(of eigenlijk naar wat ze niet zijn!).
Wanneer werkelijk herkend wordt dat er slechts een veronderstelling is van een 'iemand',
is het enige dat over is leegte.
Er is niets waar je je nog aan vast kunt houden.
Dit kan zeer beangstigend zijn, want het is de dood.
De dood van de 'iemand'.
In de herkenning is er geen angst.
Wanneer herkend wordt dat er nooit een 'iemand' is geweest,
is er ook de realisatie dat het hele verhaal maar een grap is!
(Liza Unmani Hyde)
2 opmerkingen:
Ik werd ooit geweigerd omdat ik geen persoonlijkheid had....toen ik dingen ging vragen zeiden ze; meneer, u stelt werkelijk tè persoonlijke vragen! (hihihi)
Als je een leuk boekje wilt lezen over wie je wel of niet bent, raad ik aan:"Waarom zouden we dood gaan?" van Matthieu Weggeman. Een hilarisch boekje over het leven en levensgeluk. Met o.a. een hoofdstuk over wie ben je eigenlijk. Ben ik degene, die ik denk dat ik ben, ben ik degene die anderen zeggen dat ik ben, ben ik degene ik denk dat anderen denken dat ik ben en nog meer.
Met een leuk hoofdstuk over een nieuwe levensstijl: Het "Neonaïvisme".
Een reactie posten