Kaars in de nacht

Onder den blooten hemel - II

In dit museum worden rariteiten uit de Sahara tentoongesteld door Joris Maes.
Oude etnische gebruiksvoorwepen uit oase dorpen o.a. kruiken, maalstenen,...
Ook merkwaardige overblijfselen van préhistorische culturen 
waaronder bijlen, pijlpunten, vijzels, kralen,… 
Tevens ook werken van fossielsteen; versteende zeebodems 
met overblijfselen van een rijk zeeleven in kleurrijke hardsteen bewaard.
Terwijl Joris Maes werkt met fossielsteen en sculpturen houdt zijn vrouw,
Hilde Martien, zich bezig met schilderijen en textiel.
http://www.sahara-art-stones.com/

Herinneringen aan het Nu

Herinneringen bestaan, dat kan niet betwijfeld worden. 
Als ze emotioneel geladen zijn, 
blijven ze ons vaak bestoken 
tot we er gek van lijken te worden. 
Dan willen we ze kwijt, maar ze blijven maar komen, 
en ze doen zeer. 
Maar hun realiteit is relatief, in die zin 
dat ze slechts onderdeel uitmaken van het NU. 

De tijd valt niet te vangen, zelfs niet voor een deel. 
De tijd is het verhaal dat we vasthaken 
aan de beelden die voortdurend langskomen. 
Sommige beelden labelen we als verleden, 
sommige als toekomst. 
Maar alle beelden bestaan 
alleen in het Nu, als het Nu. 
Niets kan buiten het Nu bestaan. 
Het is onbegrensd. 
Het bevat alles wat we werkelijk 
en onwerkelijk kunnen noemen. 
Het Nu is alles. Meer is er niet. 

Ook een herinnering is een vorm van Nu. 
Het Nu neemt soms de vorm aan van herinneringen. 
Het verleden bestaat als beeld of gedachte 
binnen het Nu, maar het heeft op zichzelf 
nooit plaatsgevonden, want het Nu is allesomvattend. 
Het verleden is niet meer dan een verhaal binnen het Nu. 
Er bestaat niets buiten het Nu, ook geen verleden. 
Je kunt niet uit het Nu, 
dat is wat het allesomvattend maakt. 

En daarmee valt mijn persoonlijke bestaan uit elkaar. 
Ik heb nooit bestaan. 
Ik besta alleen maar, altijd Nu. 
Het Nu en mijn bestaan vallen samen, 
ze kunnen niet zonder elkaar. 
Ik ben niets, want ik heb nooit bestaan. 
Ik ben alles, want ik besta als het Nu. 

(Han van den Boogaard)

Wolken - XVII

Reflecties - XVI

We kunnen alleen maar weten wat we niet zijn

We kunnen alleen maar weten wat we niet zijn; 
we kunnen nooit kennen wat we zijn, 
want we zijn het kennen.

Zie op het moment zelf hoe dit begrijpen op je inwerkt: 
dat je het nooit kunt kennen, 
je kunt het niet vertegenwoordigen, 
je kunt het alleen maar zijn.

Dan is er een natuurlijk, onvermijdelijk opgeven. 
Het is een transformatie van energie. 
Er gebeurt iets in je lichaam, in je hersencellen, 
en er komt een moment dat je voelt dat je niets bent, 
en je voelt jezelf in dit niets. 
In dit niets is er volheid.

(Jean Klein)

Zon

Zeegezicht - XXXXVI

Zoeken

Sommige mensen rennen van de ene cursus of lezing naar de andere, 
zoals een hond die door een vlo gebeten achter zijn eigen staart aanrent. 
Zij zijn door een soort paniek bevangen 
dat ze in dit leven bevrijd moeten worden. 
Hun verlangen hiernaar is zo groot, dat ze niet in de gaten hebben 
dat juist hun rennen en verlangen de grootste obstakels zijn. 
Pas als er een einde gekomen is aan de zoektocht 
en de geest tot rust en stilte is gekomen, kan bevrijding intreden, 
bevrijding van iemand te zijn, iets te moeten worden. 
Bevrijding is altijd nu. 
We zijn reeds vrij, 
maar spelen het spelletje van blindemannetje 
terwijl we ons beklagen dat we niets zien.

We zijn niets kwijtgeraakt, behalve het inzicht 
dat wijzelf degene zijn die we zoeken, 
dat wijzelf de weg, de waarheid, het leven zijn, 
de liefde, de totaliteit van al wat is. 
Hier en nu. 
Ontijdelijk. 
We zoeken buiten ons naar de schitterende parel van inzicht, 
die in ons hart verborgen ligt.
Het enige wat we hoeven te doen is stil te staan 
en door het masker van onze persoonlijkheid heen 
waar te nemen wat we al waren voordat we geboren werden 
en wat we ook zullen blijven als we sterven. 
Wie ophoudt met zoeken 
en geen resultaten meer verwacht, zal vinden. 
Zoeken versterkt het ego, 
en het ego is de enige belemmering om te zien wat we zijn.

Iemand die zegt dat hij op zoek is naar stilte 
maar voortdurend aan het woord is, 
hoeft enkel zijn mond te sluiten.
Iemand die een put wil slaan in de woestijn 
en elke keer ergens anders naar water zoekt 
als hij nog maar nauwelijks begonnen is met graven, 
zou beter op één plek diep kunnen graven.

Zolang een bij nog zoemend om de bloem heen vliegt, 
zal hij geen honing kunnen verzamelen. 
Zolang we nog zoemen over allerlei opinies omtrent de waarheid, 
zullen we de honing van de waarheid niet in stilte kunnen proeven.

Zoeken houdt de dualiteit van de zoeker en het gezochte in stand. 
Pas als er lang genoeg gezocht is, 
kan er een einde komen aan alle zoeken. 
Dan worden we gevonden door het leven zelf.

(Marcel Messing)

Bloem in klankschaal - III

Zeegezicht - XXXXV

Ik verlang

Waar is God, ook al bestaat hij niet?
Ik wil bidden en wenen, berouw hebben
over misdaden die ik niet heb begaan,
genieten, vergiffenis te krijgen
als een net helemaal moederlijke streling.
Een schoot om op te huilen,
maar dan een enorme schoot,
vormeloos en ruim als een zomernacht
en vooral nabij,
warm en vrouwelijk, voor een open haard…

Daar ondenkbare dingen kunnen bewenen,
fouten waarvan ik niet weet welke het zijn,
liefde van niet bestaande dingen, en grote,
vreselijke twijfels over ik weet niet welke toekomst...
Een nieuwe prille jeugd,
wederom een oude min en een ledikantje
waar ik tenslotte in slaap val,
te midden van wiegende sprookjes
waar ik amper naar luister,
met een aandacht die verslapt
door gevaren die binnendringen
in mijn jonge haren zo blond als koren...

En dat alles heel groot, heel eeuwig,
definitief voor altijd,
van een omvang zoals alleen God heeft,
op de trieste en slaperige bodem
van de ultieme waarheid der dingen ....
Een schoot of een wieg
of een warme arm om mijn hals...
Een stem die zacht zingt
en me lijkt te willen laten huilen...
het geknister van het vuur in de open haard...
Hitte in de winter...

Een lichte misleiding van mijn bewustzijn...
En daarna geluidloos een rustige droom
in een enorme ruimte, zoals de maan draaiend
tussen de sterren...

(Fernando Pessoa)

Riet - XIX

Herfstbladeren - V

Eén licht

Wat zijn 'ik'en 'jij'?
Slechts latwerk
in de nis waar een lamp staat,
waardoor het Ene licht schijnt.

'Ik'en 'jij' zijn de sluier
tussen hemel en aarde.
licht deze sluier op en je zult zien
hoe alle stromingen en religies één zijn.

Als je deze sluier oplicht, rijst de vraag:
Als 'ik' en 'jij' niet bestaan,
wat is dan een moskee?
Wat is dan een synagoge?
Wat is dan een vuurtempel?

(Shabestari)

Amberblad - II

Slib - VI

Zien zelf is vrijheid

Je wordt hierbij uitgenodigd je innerlijke verhaal 

even te onderbreken, 

en te kijken naar wat er al is, dit, nu, 

zonder weten, zonder verhaal.

Je beleeft al. 

Dat is dit. 

Dit huidige beleven.
Het huidige beleven kan veel vormen aannemen, 

zoals gedachten, 

emoties, sensaties, 

zintuiglijke waarnemingen, 

enzovoort.

Kijk wie de ‘iemand’ is 

die deze gedachten heeft.
Herken dat er niet een iemand is 

die deze gedachten heeft.
De denker of voeler blijkt afwezig, 

hoewel gedachten kunnen opkomen. 

Zie deze afwezigheid van een denker.
Rust uit in dit zien 

van de afwezigheid van een denker.

Dit is wat ‘Besef’ genoemd kan worden.
Rust uit in Besef.
Rust uit in het zien dat er niet iets te zien valt.
Rust uit in het zien zelf.
Zien zelf is vrijheid.
Zie dat zien zelf vrijheid is.
Zien zelf is je wezenlijke natuur, 

en dit is ook de wezenlijke
natuur van alle vormen 

die zich aandienen in het zien.

Rust uit in de vrijheid die zien zelf is, 

zonder verwachting van iets anders 

of iets ‘hogers’ dan dit. 

Uitrusten in zien zelf is waarachtige vrede.
Moge waarachtige vrede ieder mens ten deel vallen.

(Philip Renard)

Amberblad

Klankschaal - LXVI

Van lijden naar liefde

Ongeacht religieuze en culturele verschillen is het idee
'ik ben het lichaam' de alom heersende conditionering, 

die wereldwijd aanwezig lijkt te zijn 

en zich eeuw na eeuw voortzet. 

We zijn meer dan alleen maar ons lichaam, 

meer dan uitsluitend onze conditionering. 

We zijn het allesomvattende bewustzijn. 

Een mens moet daar op een gegeven 

moment wel over gaan nadenken.

Het kan zijn dat je hier nog nooit van gehoord hebt, 

maar als het gehoord wordt, 

kan het een spontane oerherkenning teweegbrengen 

die leidt tot een openstaan voor, een hunkering 

of drang naar het vinden van de waarheid. 

Je kunt je er heel sterk toe aangetrokken voelen 

om de identiteit die je denkt te bezitten 

te gaan onderzoeken, om zo uit de hypnose te komen 

van de conditionering die ons doet geloven 

dat we een volkomen autonoom en individueel wezen zijn 

- de scheppers van ons eigen bestaan. 

Dit spreek het egodenken weliswaar aan, 

maar het is wel het de belangrijkste oorzaak van lijden, 

zelfzucht, uitbuiting en vijandigheid in de wereld.

Het idee 'ik ben het lichaam' en 'dit is van mij' 

brengt een zelfzuchtige en agressieve manier van leven 

met zich mee, die ver afstaat van de vrede en tevredenheid 

die het resultaat zijn van een intelligent en harmonieus bestaan. 

Als je gaat onderzoeken wie of wat je bent, 

als je geïntroduceerd wordt tot de weg van de introspectie 

en onderzoekt wat werkelijk waar is in je ervaring van het Zijn, 

dan ontstaan er openingen die de beperkte staat 

van bewustzijn meenemen naar een ruimer veld 

van zuiver gewaarzijn.

Als het bewustzijn zich opent, 

wordt er een toename ervaren van liefde en begrip, 

mededogen en een moeiteloze stilte. 

Al die verfijnde kwaliteiten krijgen dan de ruimte. 

Ik noem ze vaak de parfums van het Zijn.

(Mooji)

Schaduwen

Eikenblad op het water

Waakzaamheid - Zelfonderzoek

Het belangrijkste dat ik je tot besluit kan meegeven is waakzaamheid.
Waakzaam zijn houdt in dat je besloten hebt trouw te zijn
aan je ware zelf: zuiver bewustzijn, vrij gewaar zijn.
Wanneer je waakzaam bent, hecht je geen geloof
aan verleidelijke gedachten die je voorhouden
dat je slechts een lichaam bent, met specifieke behoeften,
emoties, gedachten en relaties.

Waakzaam zijn betekent dat je bereid bent je altijd en overal
over te geven aan de waarheid die alles omvat.
Wanneer je elk ogenblik van je leven ruimte maakt voor waakzaam zijn,
laat je alle concepten over wat het betekent
om waakzaamheid te 'betrachten' vallen.

Als je het idee hebt dat je iets moet doen om waakzaam te zijn,
al is het nog zo miniem, kost waakzaamheid moeite
en kun je het niet vierentwintig uur per dag volhouden.
Je moet inzien dat waakzaam zijn
een natuurlijke vorm van gewaarzijn is,
en gewaar zijn is er altijd.

Waakzaam zijn is zelfonderzoek.
Zelfonderzoek is waakzaam zijn.
Het zijn geen van beide mentale oefeningen.
Je kunt het geen van beide doen.
Zelfonderzoek leeft.

Het wordt gevoed door ervaring.
In plaats van een specifiek antwoord te zoeken,
rust je in een open vraag, wachtend op een antwoord.
Zelfonderzoek kent geen einde,
net zoals ware vrijheid geen einde kent.
Het leven zelf wordt het onderzoek.

Het leven zelf wordt de leraar.
Er ontwikkelt zich een natuurlijke nieuwsgierigheid
naar wat werkelijk waar is, bij alles wat er in je leven gebeurt.
Bij elke gedachte, emotie of omstandigheid 

kun je je afvragen: 'wat is dit?
Je kunt er met je bewustzijn helemaal induiken.

Waakzaamheid is steun, die altijd bij je is,
als je eigen hart, in je eigen hart,
inzicht dat altijd aanwezig is, mogelijk is.
Die steun blijkt een levend antwoord te zijn
op je oorspronkelijke verlangen,
terug te mogen keren naar wie je werkelijk Bent.

(Gangaji)

Zeegezicht - XXXXIV

Wolken - XVI

In niet-weten kan geen onmin zijn

Als we werkelijk spreken vanuit 

dat waar we nog niet als persoon ‘weten’, 

dan kan er geen onenigheid optreden. 

Dan is er namelijk voor geen van ons een norm; 

als het persoonlijke weten doorzien is, 

met de talloze meningen en normen, 

blijft Niet-weten over.
Niet-weten is de ware leraar, die almaar wenkt 

– de Waarheid die aan alles voorafgaat. 

Daar luisteren we dan naar terwijl we praten. 

We luisteren naar dat wat nog geen tekst of vorm heeft.

Niet-weten is de bodem, 

die herkend kan worden als Waarheid. 

Die kan bij ons niet van elkaar verschillen, 

die bodem is bij iedereen exact hetzelfde. 

Onmin is bij het luisteren naar Niet-weten onmogelijk.

Uiteraard kan ‘weten’ in een oogwenk 

weer zijn intrede doen, via slimheid of eigenwijsheid, 

en dan zijn we het snel oneens. 

Het praten met elkaar kan dan een schuren worden. 

Maar als we allebei 

in de aan de persoon voorafgaande Waarheid 

geïnteresseerd zijn en uitgaan van Niet-weten, 

kunnen we onze woorden al schurend 

steeds naast elkaar leggen, 

totdat alleen Waarheid overblijft.

(Philip Renard)

Landweg - VII

Herfstbladeren - IV

Wegwijzer naar stille verlichting

Stil en sereen, de woorden vergeten, 
verschijnt het helder en levendig voor je aangezicht.
Als je het weerspiegelt word je grenzeloos; 
als je het belichaamt word je geestelijk vervuld.
Dit zuiver gewaarzijn is lumineus, een stilte die de verwondering herstelt:
Dauw in het maanlicht, een rivier van sterren, besneeuwde pijnbomen, 
wolken verhullen de bergtop.
In duisternis glanst het helder, in verborgenheid meest luisterrijk.
Een kraanvogel droomt in de winterse mist. Stille wateren stromen in de herfst.
Eindeloze eeuwen lossen op in het niets; eenheid doordrenkt alle dingen.

In deze stille verwondering is alle streven vergeten. Vanwaar dit wonder?
Alert en helder de verwarring doorzien 
is het pad van verlichting naar de lumineuze bron -
Het weven van een goddelijk gewaad met gouddraden op een jaden weefgetouw.
Het absolute en het relatieve zwichten voor elkaar; 
duisternis en licht zijn van elkaar afhankelijk.
Los van de zintuigen en hun objecten werken zij op het juiste moment samen. 
Drink het medicijn van de juiste overtuiging. 
Verjaag de verwarring met een roffel op de trom.
Als de verlichting vervolmaakt is ben je vrij om te handelen.
Het zelf trekt door de poort en de takken dragen fruit.

Alleen stilte is de onovertroffen welsprekendheid, 
alleen verlichting het universele antwoord.
Antwoordend zonder in prestatie te vervallen, 
sprekend zonder luisteraars te verstrikken
Zo glanzen de tienduizend vormen majesteitelijk; allen verklaren de dharma.
Alle objecten bevestigen het, eenieder in dialoog.
In samenspraak bevestigen en beantwoorden zij elkaar in harmonie.
Maar als verlichting de sereniteit verwaarloost ontstaat er diversiteit.
In samenspraak bevestigen en beantwoorden zij elkaar dan in disharmonie.
Als sereniteit de verlichting verwaarloost, dan vertroebelt de dharma.

Maar bij volmaakte verlichting bloeit de lotus en ontwaakt de dromer.
Honderd beken stromen naar de oceaan; 
duizend bergketens omringen de hoogste piek.
Zoals ganzen melk verkiezen en bijen honing verzamelen.
Nu de stille verlichting het ultieme bereikt heeft, bied ik jou mijn leer aan.
De leer van stille verlichting gaat van het diepste tot het hoogste.
Dit lichaam vol-ledig, de handen verenigd in een devoot gebaar.
Van het begin tot het einde hebben de veranderlijke vormen 
en de tienduizend verschillen één patroon.

Het verborgen juweel uit de legendes is smetteloos.
Mensen zijn gebonden aan wetmatigheden 
maar de alomvattende werking is zonder streven.
De heerser verblijft in zijn koninkrijk, de generaal gaat voorbij de grenzen.
De lering van onze school treft rechtstreeks en waarachtig doel.
Verbreid hem in alle richtingen zonder een beloning te verwachten.

(Hongzhi Zhengjue)

Valavond - XXVII

Noordzee - IV

Het gelaat van mijn geliefde

Waar ben je?
Ik wil je zien!
Vergeefs zoek ik met heel mijn ziel.
Waar ben je toch heengegaan?
Waar ik ook kijk,
nergens zie ik je gelaat.

Vrienden, waar is zij?
Ze kan toch niet weg zijn,
zij die altijd het middelpunt was,
stralend als een kaars?

Roep haar aan!
Alleen al de klank van jouw naam
maakt de zeis bot.

Gezegend wie jouw hand kust:
als de dood je komt halen,
zal je mond zoet smaken.

Wat is mooier aan jou,
je uiterlijk
of je innerlijk?
Ach, wat zou het!
Bij jou valt alles in het niet.

Wat geeft het, mijn lief,
als de aarde
jouws gelijke niet kent
en ik je vergeefs zoek.
Heel het heelal draait immers
om jou!

(Jalal al-Din Roemi)

Herfstkleuren - V

Vliegenzwam en klankschaal

In ons verlangen naar goedkeuring...

In ons verlangen naar goedkeuring en complimenten 

zijn we als het ware steeds op zoek 

naar compenserende ‘goed’-ervaringen 

waarmee we onze slechte delen kunnen neutraliseren. 

Het is echter niet mogelijk om een fundamenteel gevoel 

van goedheid te vinden door het verzamelen 

van positieve ervaringen binnen de wereld van de psyche. 

Vanuit gesplitstheid kunnen we nooit de ervaring 

van heelheid bereiken. 

De afgesplitste delen kunnen de spiegeling 

van fundamentele goedheid niet herkennen of ontvangen. 

Daarom kunnen aanmoediging, complimenten 

en succeservaringen ons niet de bevestiging geven 

waarnaar wij op zoek zijn. 

Zij geven aan het ‘ik’ alleen een tijdelijke geruststelling, 

zonder dat er iets verandert in de basissplitsing 

in onszelf tussen ‘goed’ en ‘fout’.

(Paula van Lammeren & Rianne van Rijsewijk)

Mosterd

Korstmos - IV

Verslaving

Als het woord 'verslaving' wordt genoemd, 

denken de meeste mensen aan drugs, alcohol, sigaretten of porno. 

Maar verslaafd zijn aan voedsel, tv kijken, je smartphone, Facebook, 

liefde, geld uitgeven, sporten en spiritueel shoppen,
is evengoed een vorm van verslaving. 

Want we neigen allemaal naar obsessie als we hebben gemerkt 

dat een bepaalde vorm van afleiding ons stilt in onze onrust, 

zelfs al is die afleiding een vervelende.

Bij een verslaving is dat wat begon als een prettige vorm van afleiding 

een gewoontepatroon geworden waar we slaaf van zijn geworden. 

Steeds zijn we verder verwijderd geraakt van waar we juist naar verlangden: 

innerlijke vrede, rust.

We zijn vergeten wie we werkelijk zijn. 

Want onrust onderdrukken met behulp van iets uit de buitenwereld 

is vluchten uit het hier en nu dat de poort is voor het samensmelten met jezelf, 

met de stilte die je bent. Het Ego is als de dood voor het Nu.

Verslavingsneigingen zijn heel menselijk en worden inzichtelijker 

als je begrijpt hoe het ego functioneert. 

Het ego is als de dood (letterlijk) voor het aangaan van het Nu, 

en die angst voel je. 

Ze doet je zoeken naar afleiding, naar achterdeurtjes. 

Alles beter dan het Nu rechtstreeks onder ogen moeten komen.

Het is de angst om te sterven, overspoeld te raken door intensiteit 

en op te lossen in de fontein van liefde. 

Help! Dat klinkt misschien als een paradox, 

maar de meesten van ons hebben niet door dat ze vluchten. 

Nog voordat we dat beseffen, volgen we al de stuiptrekkingen van het ego.

Wat ik daarom vooral open wil houden, is de mildheid naar jezelf toe 

als je durft te erkennen dat ook jij neigt 

naar een bepaalde vorm van verslaving. 

Je koos voor veiligheid. 

Iedereen neigt naar een manier van vluchten uit het Nu.

De ene verslaving is weliswaar destructiever dan de andere, 

maar ieder vluchten uit het Nu maakt vlak, ongelukkig 

en uit verbinding met jezelf en het leven. 

Het ego zal alles doen om zichzelf in stand te houden, 

want zo is het geprogrammeerd. 

Het vraagt wakkerheid en moed om hier niet mee in te stemmen.

(Vera Helleman)

Zeegezicht - XXXXIII

Schelp

Stil en Helder

In stilte en sereniteit zijn woorden vergeten
Wat vóór je is, verschijnt in stralende helderheid.
Als je goed kijkt, worden dingen weids,
Als je diep voelt, gaat het leven vibreren.

De vibratie van het leven straalt van zichzelf,
Deze straling openbaart het wonder:
Maanlicht in de dauw, sterren in een rivier,
Sneeuw op de pijnbomen, wolken om de bergtop.

Door duisternis komen dingen helder naar voren,
Door verhulling zijn ze des te meer zichtbaar :
Een kraanvogel droomt in de wintermist,
Herfstwater ruist in de verte.

Eindeloze kalpa’s zijn volkomen leeg
En alles is totaal hetzelfde.
Als er verwondering is in de stilte,
Is streven vergeten in de klaarheid.

Wat is deze verwondering?
Wakker en helder door verwarring heen zien.
Stil en helder gewaar zijn
Is de basis voor het bevrijden van de subtielste verschijning.

Het subtielste werkelijk zien, is het bevrijden.
Zoals een gouden spoel door een weefgetouw van donkere jade,
Geven waarheid en bedrog zich aan elkaar over,
Licht en donker brengen elkaar voort.

Wanneer je noch op subject noch op object steunt,
Versmelten die op dat primaire moment samen en
Dan drink je het medicijn van het juiste zien
En sla je op de gifzuiverende trom.

Wanneer subject en object in elkaar opgaan,
Is het aan jou wat je wel of niet tot leven brengt.
Wanneer je door die poort gaat, verschijnt het werkelijke lichaam
En vind je de vrucht aan het eind van de tak.

Stilte alleen is het waardigste woord,
Klaarte alleen, het universele antwoord.
Antwoord zonder lofwaardig doel,
Spraak wel of niet gehoord.

Alles in het gehele universum
Schittert in al z’n majesteit en spreekt de Dharma.
Ieder ding getuigt van de werkelijkheid,
Elk ding vraagt en antwoordt.

Het ware in verbinding tonend
Reageren zij precies goed op elkaar.
Is er inzicht maar geen verstilling,
Dan verschijnt er verharding.

In verbinding, het werkelijke tonend,
Is het antwoord bijgevolg precies goed.
Als de verstilling helderheid mist,
Leidt matheid tot een gemiste kans voor Dharma.

Als je stilte en helderheid hebt vervolmaakt,
Bloeit de lotus en ontwaakt de dromer;
Alle riviertjes stromen de oceaan in,
Iedere berg keert zich naar de hoogste piek.

Je bent als de gans die recht op de melk af gaat, niet op het water,
En als de bij die de beste bloemen uitkiest voor nectar.
Als je stil en helder gewaar zijn vervolmaakt hebt,
Geef ik je het zegel van onze afstamming door.

Dit helder en stil gewaar zijn,
Vult ons van top tot teen:
Je lichaam geeft uiting aan de leegte,
Je armen en handen vormen mudra’s.

Van ‘t begin tot het einde is er één taak,
Die ontelbare vormen aanneemt:
De een biedt iemand een schat aan, die er de waarde niet van ziet,
Een ander maakt de schat afhandig van iemand die hem niet waard is.

Er is een ordenend principe in de beweging van het leven,
En voor deze grootse werking is geen inspanning nodig:
Terwijl de keizer in zijn rijk blijft,
Gaan de generaals voorbij de grenzen.

Eerlijk en oprecht leven
Is de basis van onze traditie;
Geef dit door in alle richtingen
En verwacht geen enkele baat.

(Hongzhi Zhengjue)

Braambladeren

Wolken - XV

Over ontwaken

Spiritualiteit betekent wakker worden.
De meeste mensen slapen, al zijn ze zich daar niet van bewust.
Ze worden slapend geboren, brengen hun leven slapend door, trouwen in hun slaap, 

verwekken kinderen in hun slaap en sterven in hun slaap zonder ooit wakker te worden. 

Nooit begrijpen ze de enorme schoonheid van wat we het menselijk bestaan noemen.
Weet u, alle mystici - katholieke, christelijke, niet-christelijke, ongeacht hun theologie,
zijn het over één ding eens: dat alles goed is; alles is goed.
Hoewel het een zootje is, is alles toch goed. Vreemde paradox, dat zeker.
Maar het tragische is dat de meeste mensen nooit inzien dat alles goed is,
omdat ze slapen. Ze hebben een nachtmerrie.

Vorig jaar hoorde ik een verhaal op de Spaanse tv over een man
die op de deur van zijn zoon klopte.
'Jaime' zegt hij: 'Wakker worden!'
Jaime antwoord: 'Ik wil niet opstaan, pappa'.
De vader roept: 'Opstaan, je moet naar school!'
Jaime zegt: 'Ik wil niet naar school'.
Vraagt de vader:'Waarom niet?'
Zegt Jaime: 'Drie redenen. In de eerste plaats omdat het zo saai is;
in de tweede plaats omdat de kinderen mij pesten
en ten derde heb ik een hekel aan school'.
Waarna zijn vader zegt:'Nou, ik geef je drie redenen waarom je wél naar school moet.
In de eerste plaats omdat het je plicht is, in de tweede plaats omdat je vijfenveertig bent
en ten derde omdat je de hoofdonderwijzer bent'.
Wakker worden, wakker worden! Je bent volwassen. 

Je bent te groot om nog te slapen. Wakker worden! Hou op met spelen met je speelgoed.'

De meeste mensen zeggen wel dat ze de kleuterschool willen verlaten,
maar laat je niets wijsmaken. Geloof hun niet!
Ze willen alleen maar dat je hun kapotte speelgoed repareert.
'Geef me mijn vrouw terug. Geef mij mijn baan terug. Geef mij mijn geld terug.
Geef mij mijn reputatie en mijn succes terug.'
Dat willen ze; ze willen ander speelgoed. Meer niet.
Zelfs de beste psycholoog kan je vertellen dat mensen niet echt genezen willen worden.
Ze willen een pil tegen de pijn. Genezing doet teveel zeer.
Wakker worden is onaangenaam, weet je. Het is zo lekker comfortabel in bed.
Het is irritant om gewekt te worden.
Daarom zal een verstandige goeroe geen poging doen om mensen wakker te maken. 

Hopelijk zal ik wijs genoeg zijn om geen enkele poging te ondernemen
om je wakker te schudden als je slaapt.
Daar heb ik in feite niet mee te maken, ook al zeg ik van tijd tot tijd
'Wakker worden!' tegen je.
Ik moet mij met mijn eigen zaken bemoeien, mijn eigen dansje dansen.
Heb je er iets aan, mooi. Zo niet, pech gehad!
Zoals de Arabieren zeggen: 'De regen blijft hetzelfde, maar hij laat doornstruiken
groeien in het moeras en bloemen in de tuin.'

(Anthony de Mello)

Het oog van de meester

Regenboog - IV

Innerlijke revolutie

Op een dag gebeurt er iets dat je hele leven verandert. 

Plotseling zie je en begrijp je dat de manier 

waarop je altijd naar jezelf en de wereld hebt gekeken niet klopt. 

Je ziet dat je leven zich voornamelijk afspeelde 

in het verleden en de toekomst, terwijl het altijd nu geleefd wordt. 

Je ziet dat je het nu steeds verlengd hebt tot een verhaal over vroeger en later, 

en dat je dacht dat je zelf de hoofdpersoon in dat verhaal was.

Je deed je uiterste best om het verhaal zo mooi en zinvol mogelijk te maken, 

voor jezelf en voor de mensen om je heen, die datzelfde proberen te doen 

ten aanzien van hun eigen verhaal. 

Plotseling zie je het, of je begint het geleidelijk aan te zien, 

misschien wel onder invloed van een of meer spirituele leraren 

die je op die allesbepalende illusie hebben gewezen. 

Aan de buitenkant valt er niets aan je te merken, 

maar van binnen ben je onherroepelijk veranderd. 

Je bent iemand anders geworden. 

Er heeft zich een innerlijke revolutie voltrokken.

Dat is wat er kan gebeuren, maar het is niet meer dan een aanzet, 

een begin, een glimp. 

De innerlijke revolutie is pas echt voltrokken als beseft wordt 

dat innerlijk en buitenwereld slechts deel uitmaken van het verhaal over jezelf 

dat je dacht doorzien te hebben; als elke onderverdeling in innerlijk en uiterlijk, 

in gisteren en nu en morgen, in ik en jij en zij, 

doorzien wordt als de fictieve opdeling van één ondeelbaar geheel, 

en je begrijpt dat dat het is wat je bent: één ondeelbaar, 

onveranderlijk geheel dat zichzelf ervaart als alles wat ervaren wordt; 

als je niet iemand anders bent geworden, maar niemand.

Niemand worden, is dat wat je wilt? 

Dat is wat Ramesh Balsekar soms aan zoekers vroeg. 

En als ze dan aarzelend, of gretig, 'ja' antwoordden op die vraag, zei hij: 

'Neem van mij aan: als je kunt kiezen tussen een miljoen dollar of verlichting, 

kies dan voor het miljoen. Daar kun je leuke dingen mee doen. 

Als je kiest voor verlichting, 

zal er niemand meer zijn om er van te kunnen genieten!'

(Han van den Bogaard)

Dahlia

Sneeuwbes

Symphoricarpos albus

Wat mij bij mensen bang maakt...

Wat mij bij mensen bang maakt is hun woord.
Ze spreken alles zo verstaanbaar uit:
kijk, dit is het begin, dat het besluit.
Hier heb je 'hond', daar heb je 'huid' gehoord.

Ik vrees hun aard, hun spel met spot,
ze weten alles, hoe het was, zal zijn;
geen berg is in hun ogen een geheim;
hun tuin of goed grenst vlak aan God.

In mijn verweer vermaan ik dan: keer om!
Het lied der dingen hoor ik graag.
Raak jij ze aan, dan zijn ze stom.
Ja, alle dingen breng jij om.

(Rainer Maria Rilke)

Gras - II

Slib - V

Ken je mij?

Ken je mij? Wie ken je dan?

Weet je mij beter dan ik?

Ogen die door de zon heen kijken,
zoekend de plek waar ik woon,
ben je -
beeldspraak voor iemand
die aardig is en onmetelijk ver,
die niet staat en niet valt en niet voelt
als ik, niet koud en hooghartig.

Hier is de plek waar ik woon:
een stoel op het water, een raam
waarlangs het opklarend weer
of het vallende duister voorbij vaart.
Heb je geroepen? Hier ben ik.

Ik weet niet wat in mij is,
hoeveel, hoe weinig, ik zeg
de woorden die ik geleerd heb
zo goed mogelijk: 'liefde,
ja, ik zal, ik wil, jij,

wij, ik, mensen' - maar wat echt is,
onloochenbaar en gelouterd
in deze woorden, weet jij dat?

Ik zou één woord willen spreken,
ooit, dat waar en van mij is,
dat draagt wie ik ben, dat het houdt,
en rechtop staat
als een mens die mij aankijkt
en zegt:
ik ben jouw zuiverste zelf,
Vrees niet, versta mij, ik ben 

Nooit komt het over mijn lippen.
Maar jij hebt het al verstaan?
Ben jij dan dieper stilte
dan mijn verstomdheid in mij,
ben je zo zelveloos in mij aanwezig
dat je het zuchten en kreunen hoort
dat ik zelf niet kan horen?

Hoor jij in mij geboren worden
De ander die ik zou willen zijn?

Ben jij de enige voor wiens ogen
niet is verborgen mijn naaktheid?
Kan jij het hebben, als niemand anders,
dat ik geen licht heb, niet warm ben,
dat ik niet mooi ben, niet veel,
dat geen bron ontspringt in mijn diepte
dat ik alleen dit gezicht heb,
geen ander.
Ben ik door jou, zonder schaamte,
gezien, genomen,
door niemand minder?
Zou dat niet veel te veel
waar zijn?

Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?

(naar psalm 139)

(Huub Oosterhuis)

Zeegezicht - XXXXII

Gehakkelde aurelia - III

De ware mens

Wat wordt bedoeld met de ware mens? 
De ware mensen uit de oude tijd waren niet bang 
als niemand hun standpunt deelde. 
Geen heldendaden. 
Geen plannen. 
Wanneer ze faalden was er geen spijt. 
Noch was er enig zelfbehagen bij succes. 

Zij beklommen klippen zonder duizelig te worden, 
doken in water en werden niet nat, 
wandelden door vuur en verbrandden niet. 
Hun kennis legde de ganse weg af tot Tau. 

De ware mensen uit de oude tijd sliepen zonder te dromen, 
ontwaakten zonder zorgen. 
Hun voedsel was eenvoudig. 
Hun ademhaling was diep. 
Ware mensen ademen vanuit hun tenen, 
anderen ademen vanuit hun slokdarm en stikken zowat. 
In discussies komen hun argumenten naar boven als braaksel. 
Waar de fonteinen van de hartstocht diep liggen, 
staan de hemelse bronnen snel droog. 

De ware mensen uit de oude tijd 
hadden noch lust voor het leven 
noch angst voor de dood. 
Hun entree was zonder blijheid en hun vertrek 
- ginder - verliep zonder verzet. 
Een gemakkelijk komen en een gemakkelijk gaan - 

Zij vergaten niet vanwaar zij kwamen 
en vroegen niet waarheen het ging, 
noch drongen zij zich verwoed naar voren, 
of vochten zich een weg door het bestaan. 
Ze namen het leven zoals het viel, met blijdschap; 
en aanvaardden de dood als die kwam, 
zorgeloos, en vertrokken naar ginds. Ginds! 

In hun geest was niets wat zich wou verzetten tegen Tau. 
Zij trachtten niet door middel 
van eigen kunnen Tau gestalte te geven. 
Dit zijn degenen die wij ware mensen noemen. 

De geest vrij, zonder gedachten, 
de blik klaar, het gelaat sereen. 
Waren zij koel? 
Slechts zo koel als de herfst - 
Waren zij heet? 
Niet heter dan de lente. 
Alles wat van hen uitging, 
kwam even rustig als de vier seizoenen. 

(Zhuangzi)