dat waar we nog niet als persoon ‘weten’,
dan kan er geen onenigheid optreden.
Dan is er namelijk voor geen van ons een norm;
als het persoonlijke weten doorzien is,
met de talloze meningen en normen,
blijft Niet-weten over.
Niet-weten is de ware leraar, die almaar wenkt
Niet-weten is de ware leraar, die almaar wenkt
– de Waarheid die aan alles voorafgaat.
Daar luisteren we dan naar terwijl we praten.
We luisteren naar dat wat nog geen tekst of vorm heeft.
Niet-weten is de bodem,
die herkend kan worden als Waarheid.
Die kan bij ons niet van elkaar verschillen,
die bodem is bij iedereen exact hetzelfde.
Onmin is bij het luisteren naar Niet-weten onmogelijk.
Uiteraard kan ‘weten’ in een oogwenk
Uiteraard kan ‘weten’ in een oogwenk
weer zijn intrede doen, via slimheid of eigenwijsheid,
en dan zijn we het snel oneens.
Het praten met elkaar kan dan een schuren worden.
Maar als we allebei
in de aan de persoon voorafgaande Waarheid
geïnteresseerd zijn en uitgaan van Niet-weten,
kunnen we onze woorden al schurend
steeds naast elkaar leggen,
totdat alleen Waarheid overblijft.
(Philip Renard)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten