Als ze emotioneel geladen zijn,
blijven ze ons vaak bestoken
tot we er gek van lijken te worden.
Dan willen we ze kwijt, maar ze blijven maar komen,
en ze doen zeer.
Maar hun realiteit is relatief, in die zin
dat ze slechts onderdeel uitmaken van het NU.
De tijd valt niet te vangen, zelfs niet voor een deel.
De tijd is het verhaal dat we vasthaken
aan de beelden die voortdurend langskomen.
Sommige beelden labelen we als verleden,
sommige als toekomst.
Maar alle beelden bestaan
alleen in het Nu, als het Nu.
Niets kan buiten het Nu bestaan.
Het is onbegrensd.
Het bevat alles wat we werkelijk
en onwerkelijk kunnen noemen.
Het Nu is alles. Meer is er niet.
Ook een herinnering is een vorm van Nu.
Het Nu neemt soms de vorm aan van herinneringen.
Het verleden bestaat als beeld of gedachte
binnen het Nu, maar het heeft op zichzelf
nooit plaatsgevonden, want het Nu is allesomvattend.
Het verleden is niet meer dan een verhaal binnen het Nu.
Er bestaat niets buiten het Nu, ook geen verleden.
Je kunt niet uit het Nu,
dat is wat het allesomvattend maakt.
En daarmee valt mijn persoonlijke bestaan uit elkaar.
Ik heb nooit bestaan.
Ik besta alleen maar, altijd Nu.
Het Nu en mijn bestaan vallen samen,
ze kunnen niet zonder elkaar.
Ik ben niets, want ik heb nooit bestaan.
Ik ben alles, want ik besta als het Nu.
(Han van den Boogaard)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten