zaterdag 31 juli 2010
Paradox
Jij zult nooit spiritueel verlicht worden,
De jij van wie je denkt dat jij dat bent, ben je niet.
De jij die denkt dat jij jij bent, ben je niet.
Er is geen jij, dus wie wil er nou verlicht worden?
Wie is er niet verlicht?
Wie zal er ooit verlicht worden?
Wie zal er ooit verlicht zijn?
Verlichting is je bestemming,
dat is net zo zeker als de zonsopgang.
Je kunt verlichting niet ontlopen.
Heeft iemand jou ooit iets anders verteld?
Ontembare krachten dwingen je.
Het universum dringt erop aan.
Het ligt niet in je macht te falen.
Er loopt geen weg naar verlichting:
Het bevindt zich overal, altijd.
Op je tocht naar verlichting schep je en
vernietig je, met iedere stap, je eigen weg.
Niemand kan de weg van een ander volgen.
Niemand kan van de weg af raken.
Niemand kan een ander leiden.
Niemand kan teruggaan.
Niemand kan stoppen.
Verlichting is je meer nabij dan je eigen huid.
Dichterbij dan je eerstvolgende ademtocht,
en eeuwig buiten je bereik.
Het hoeft niet gezocht te worden omdat het niet te vinden is.
Het is niet te vinden omdat het niet verloren kan gaan.
Het kan niet verloren gaan
omdat het niet anders is dan degene die zoekt.
De paradox is, dat er geen paradox is.
Is dat niet het verschrikkelijkste wat er bestaat?
(Jed McKenna)
maandag 26 juli 2010
Over vrijheid
Vrijheid kan niet worden gegeven,
vrijheid is iets dat ontstaat als je er niet naar zoekt,
vrijheid kan alleen ontstaan als je wéét dat je een gevangene bent,
als je al je conditioneringen kent,
weet dat je vastgehouden wordt door de samenleving,
de cultuur, de traditie,
vast zit in alles wat je verteld is.
Vrijheid is een geestelijke staat van zijn, geen verwarring,
en men moet de volledige vrijheid verwerven,
helemaal, zowel uiterlijk als innerlijk;
zonder vrijheid is er geen duidelijkheid,
zonder vrijheid kun je niet liefhebben;
zonder vrijheid kun je de waarheid niet kennen,
zonder vrijheid kun je niet boven de beperking van de geest uitstijgen.
Je moet ernaar verlangen met heel je wezen.
Wanneer je er met heel je wezen om vraagt,
zul je voor jezelf ontdekken wat deze geestelijke staat inhoudt,
en dat is niet het volgen van een patroon of een ontwerp;
geen enkele gewoonte kan je daar brengen.
vrijheid is iets dat ontstaat als je er niet naar zoekt,
vrijheid kan alleen ontstaan als je wéét dat je een gevangene bent,
als je al je conditioneringen kent,
weet dat je vastgehouden wordt door de samenleving,
de cultuur, de traditie,
vast zit in alles wat je verteld is.
Vrijheid is een geestelijke staat van zijn, geen verwarring,
en men moet de volledige vrijheid verwerven,
helemaal, zowel uiterlijk als innerlijk;
zonder vrijheid is er geen duidelijkheid,
zonder vrijheid kun je niet liefhebben;
zonder vrijheid kun je de waarheid niet kennen,
zonder vrijheid kun je niet boven de beperking van de geest uitstijgen.
Je moet ernaar verlangen met heel je wezen.
Wanneer je er met heel je wezen om vraagt,
zul je voor jezelf ontdekken wat deze geestelijke staat inhoudt,
en dat is niet het volgen van een patroon of een ontwerp;
geen enkele gewoonte kan je daar brengen.
(Jiddu Krishnamurti)
dinsdag 20 juli 2010
Het hoge doel
Als u in ernst wilt dat uw lot galoppeert, ik waarschuw u ertegen,
doch raad het u tegelijkertijd aan,
want het is het enige wat de mens moet doen
en tevens het zwaarste offer dat hij kan brengen
- moet u de innerlijkste kern van uw wezen,
zonder welke u een lijk zou zijn - en zelfs dat nog niet eens -
aanroepen en haar bevelen
u langs de kortste weg naar het grote doel te leiden
- het enige dat het nastreven waard is, hoe weinig u dat nu ook beseft -
meedogenloos, zonder rust, door ziekte, lijden, dood en slaap heen,
door eer, rijkdom en vreugde heen, steeds maar door alles heen,
als een op hol geslagen paard
dat een wagen voortsleurt over akkers en stenen,
langs bloemen en bloeiend geboomte.
Dat noem ik God aanroepen.
(Gustav Meyrink)
vrijdag 16 juli 2010
Eén ding
Het is wat het is.
Iemand zei: Dat ben ik vergeten.
De meester zei:
Er is een ding op de hele wereld dat u nooit mag vergeten.
Er is een ding op de hele wereld dat u nooit mag vergeten.
Wanneer u alles vergeet maar dat ene niet,
dan hoeft u zich nergens zorgen over te maken.
Maar wanneer u overal aan denkt,
alles doet en niets vergeet,
alles doet en niets vergeet,
maar u vergeet dat ene,
dan heeft u eigenlijk niets gedaan.
dan heeft u eigenlijk niets gedaan.
Het is alsof de koning u het land in heeft gestuurd
voor een hele speciale taak.
voor een hele speciale taak.
U gaat en voert honderd andere taken uit.
Maar als u die ene taak waarvoor u het land in
werd gestuurd niet uitvoert,
werd gestuurd niet uitvoert,
is het alsof u helemaal niets volbracht hebt.
De mens is op deze wereld gekomen
voor een hele bijzondere taak
voor een hele bijzondere taak
en dat is zijn werkelijke doel.
Als hij die taak niet uitvoert,
zal hij niets volbracht hebben.
zal hij niets volbracht hebben.
(Djelal-oed-Din-Roemi)
donderdag 15 juli 2010
Voor Altijd Niets - III
Met dit alles in het achterhoofd moet het gemakkelijk te begrijpen zijn dat mijn definitie van spirituele verlichting maar heel weinig speelruimte toelaat. Binnen de droomstaat zijn er talloze grijsschakeringen, maar tussen de droomstaat en de ontwaakte staat zijn helemaal geen schakeringen. Het verschil is absoluut: De waarheid bestaat. Onwaarheid bestaat niet.
Dit is de theorie van verlichting – de zuivere, binaire wiskunde van de waarheid, supereenvoudig, net zo gemakkelijk als een, twee, drie, maar zonder twee en drie. Zo simpel en vanzelfsprekend dat je je ogen moet sluiten en je kop in het zand moet steken om het niet te zien.
Om het niet te zien heb je in de eerste plaats een mechanisme nodig waarmee je een energieveld om je heen kunt opwekken, een kunstmatige micro-omgeving, een eenpersoons ruimtevaartuig met een interactieve film tijdens de vlucht die zo fascinerend is dat je vergeet dat je helemaal alleen in een lege ruimte rondzwerft, maar gelooft dat je in een wereld bent vol mensen, dramatiek en betekenis.
Wat precies het geval is.
Het mechanisme waarmee je deze prestatie, de wonderbaarlijkste die er bestaat, voor elkaar krijgt is een goed op elkaar afgestemde combinatie van emotie en verstand. Emotie geeft het energieveld kracht, Maya is het brein erachter, de film tijdens de vlucht heet Begoocheling en het ruimteschip waarin je doelloos door 'Voor Altijd Niets' rondzwerft heet Ego.
En wat als die zeepbel uit elkaar spat? Als het ego vernietigd is? Als Maya overwonnen is? Wat dan?
Alles.
Wie dan?
Niemand.
Het zal nu gemakkelijk te begrijpen zijn dat een ware en complete spirituele leer in drie woorden kan worden overgebracht, en dat leringen die hele bibliotheken en legio geleerden met grijze baarden vereisen om ze te ontcijferen alleen maar voor nog meer duisternis en verwarring zorgen. Het zal nu duidelijk zijn dat er geen gevallen van instant verlichting bestaan en dat ontwaken niet het resultaat is van één openbaring, maar van een lange, moeizame tocht waarin elke stap een langzame, moeizame tocht is. Het zal nu ook voor de hand liggen dat alle dogma's, geloofsovertuigingen, leringen en filosofieën enkel en alleen verschijnselen zijn in de droomstaat, zonder een onafhankelijk bestaan in de waarheid. En telkens wanneer we een leraar of lering, een boek of een spirituele of religieuze bewering onder ogen krijgen, zullen we onmiddellijk de juiste waarde ervan in kunnen schatten. Bij elke gedachte, overtuiging en emotie zullen we feilloos vast kunnen stellen wat echt is en wat gefantaseerd. En ten slotte zal het nu ook duidelijk zijn dat er voor wat betreft waar of niet waar geen ruimte is voor discussies en meningen. Er is een absoluut verschil.
De waarheid bestaat. Onwaarheid bestaat niet.
Dit is de theorie van verlichting – de zuivere, binaire wiskunde van de waarheid, supereenvoudig, net zo gemakkelijk als een, twee, drie, maar zonder twee en drie. Zo simpel en vanzelfsprekend dat je je ogen moet sluiten en je kop in het zand moet steken om het niet te zien.
Om het niet te zien heb je in de eerste plaats een mechanisme nodig waarmee je een energieveld om je heen kunt opwekken, een kunstmatige micro-omgeving, een eenpersoons ruimtevaartuig met een interactieve film tijdens de vlucht die zo fascinerend is dat je vergeet dat je helemaal alleen in een lege ruimte rondzwerft, maar gelooft dat je in een wereld bent vol mensen, dramatiek en betekenis.
Wat precies het geval is.
Het mechanisme waarmee je deze prestatie, de wonderbaarlijkste die er bestaat, voor elkaar krijgt is een goed op elkaar afgestemde combinatie van emotie en verstand. Emotie geeft het energieveld kracht, Maya is het brein erachter, de film tijdens de vlucht heet Begoocheling en het ruimteschip waarin je doelloos door 'Voor Altijd Niets' rondzwerft heet Ego.
En wat als die zeepbel uit elkaar spat? Als het ego vernietigd is? Als Maya overwonnen is? Wat dan?
Alles.
Wie dan?
Niemand.
Het zal nu gemakkelijk te begrijpen zijn dat een ware en complete spirituele leer in drie woorden kan worden overgebracht, en dat leringen die hele bibliotheken en legio geleerden met grijze baarden vereisen om ze te ontcijferen alleen maar voor nog meer duisternis en verwarring zorgen. Het zal nu duidelijk zijn dat er geen gevallen van instant verlichting bestaan en dat ontwaken niet het resultaat is van één openbaring, maar van een lange, moeizame tocht waarin elke stap een langzame, moeizame tocht is. Het zal nu ook voor de hand liggen dat alle dogma's, geloofsovertuigingen, leringen en filosofieën enkel en alleen verschijnselen zijn in de droomstaat, zonder een onafhankelijk bestaan in de waarheid. En telkens wanneer we een leraar of lering, een boek of een spirituele of religieuze bewering onder ogen krijgen, zullen we onmiddellijk de juiste waarde ervan in kunnen schatten. Bij elke gedachte, overtuiging en emotie zullen we feilloos vast kunnen stellen wat echt is en wat gefantaseerd. En ten slotte zal het nu ook duidelijk zijn dat er voor wat betreft waar of niet waar geen ruimte is voor discussies en meningen. Er is een absoluut verschil.
De waarheid bestaat. Onwaarheid bestaat niet.
(Jed McKenna)
maandag 12 juli 2010
Voor Altijd Niets - II
Al dit gezwerf over de verschroeide aarde was niet het einde, maar het begin. Ik moest nog beginnen aan het ontmantelen van mijn eigen, persoonlijke zelf, waar ik bijna twee jaar over deed, totdat ik belandde op een plek die Klaar heet.
Het gezoek in de buitenwereld is slechts één kant van de medaille. De andere kant is het innerlijke stuk, het langzame, pijnlijke afschudden van het zelf, laag voor laag, stukje bij beetje: de spirituele zelfreiniging.
Sommige lagen van het zelf vallen gewoon af, sommige kun je in lange repen of hele kwabben weghalen, sommige moeten heel nauwkeurig chirurgisch verwijderd worden. Alles wat ik in de afgelopen decennia was geworden moest ik nu ontworden. Alles wat ik was, was geloof, dus moest ik alles wat ik geloofde niet meer geloven. Mijn nieuwe wereld was koud, helder en eerlijk, maar mijn hoofd zat nog vol overtuigingen, meningen, onware kennis en emotionele gehechtheden, gedurende een heel leven bij elkaar gebracht - heel die rotzooi en giftig afval waar het ego uit bestaat - en het moest allemaal weg. Dat is een heel proces, een proces dat tijd nodig heeft. De wereld mag dan wel in een flits vernietigd zijn, het zelf heeft wel een beetje meer tijd nodig om weggebrand te worden. Daar bestaan geen bommen voor. Er zijn geen fraaie Latijnse spreuken of mantra's in het Sanskriet die het zelf snel en pijnloos kunnen vernietigen. Een realisatie, inzicht of openbaring waardoor het onware zelf in één klap wordt weggevaagd bestaat niet. Zij die beweren dat ze in een flits zijn ontwaakt, zijn nog het meest begoocheld van iedereen.
En toen was het tijd dat de berg weer een berg werd. De volgende tien jaar probeerde ik deze nieuwe wereld te begrijpen, geen-wereld waar toch nog geen-ik in leek te wonen. De wakende droomstaat. Alsof de harde compactheid van de wereld veranderd was in een glinsterend fata morgana. Ik zag nog steeds de wereld zoals ik die altijd had gekend, maar ik kon geen substantie meer vinden. Wat ik ook maar wilde aanraken, mijn hand ging er dwars doorheen. Waar ik ook maar aan dacht, het loste op in mijn hoofd. Naar wie ik ook keek, inclusief mezelf, ik zag door hem heen alsof hij van rook was. Als ik naar mijn eigen personage keek, dan leek het een gezicht dat je een seconde lang in een wolk kunt zien voordat het weer weg is.
Mijn werkelijkheid is nu de ontwaakte, onwaarheid-ongedaan gemaakte staat, en die is voor mij hetzelfde als voor iedereen die hem heeft gerealiseerd. Hier zijn geen meesters of leerlingen. Geen leringen of geloofssystemen, geen hindoes, boeddhisten, jnani's of advaitins, geen yogi's of swami's. Geen lichaamloze entiteiten, hogere energieniveaus of hogere wezens. Ontwaakt is ontwaakt. Heel de rest valt daarbuiten.
Het gezoek in de buitenwereld is slechts één kant van de medaille. De andere kant is het innerlijke stuk, het langzame, pijnlijke afschudden van het zelf, laag voor laag, stukje bij beetje: de spirituele zelfreiniging.
Sommige lagen van het zelf vallen gewoon af, sommige kun je in lange repen of hele kwabben weghalen, sommige moeten heel nauwkeurig chirurgisch verwijderd worden. Alles wat ik in de afgelopen decennia was geworden moest ik nu ontworden. Alles wat ik was, was geloof, dus moest ik alles wat ik geloofde niet meer geloven. Mijn nieuwe wereld was koud, helder en eerlijk, maar mijn hoofd zat nog vol overtuigingen, meningen, onware kennis en emotionele gehechtheden, gedurende een heel leven bij elkaar gebracht - heel die rotzooi en giftig afval waar het ego uit bestaat - en het moest allemaal weg. Dat is een heel proces, een proces dat tijd nodig heeft. De wereld mag dan wel in een flits vernietigd zijn, het zelf heeft wel een beetje meer tijd nodig om weggebrand te worden. Daar bestaan geen bommen voor. Er zijn geen fraaie Latijnse spreuken of mantra's in het Sanskriet die het zelf snel en pijnloos kunnen vernietigen. Een realisatie, inzicht of openbaring waardoor het onware zelf in één klap wordt weggevaagd bestaat niet. Zij die beweren dat ze in een flits zijn ontwaakt, zijn nog het meest begoocheld van iedereen.
En toen was het tijd dat de berg weer een berg werd. De volgende tien jaar probeerde ik deze nieuwe wereld te begrijpen, geen-wereld waar toch nog geen-ik in leek te wonen. De wakende droomstaat. Alsof de harde compactheid van de wereld veranderd was in een glinsterend fata morgana. Ik zag nog steeds de wereld zoals ik die altijd had gekend, maar ik kon geen substantie meer vinden. Wat ik ook maar wilde aanraken, mijn hand ging er dwars doorheen. Waar ik ook maar aan dacht, het loste op in mijn hoofd. Naar wie ik ook keek, inclusief mezelf, ik zag door hem heen alsof hij van rook was. Als ik naar mijn eigen personage keek, dan leek het een gezicht dat je een seconde lang in een wolk kunt zien voordat het weer weg is.
Mijn werkelijkheid is nu de ontwaakte, onwaarheid-ongedaan gemaakte staat, en die is voor mij hetzelfde als voor iedereen die hem heeft gerealiseerd. Hier zijn geen meesters of leerlingen. Geen leringen of geloofssystemen, geen hindoes, boeddhisten, jnani's of advaitins, geen yogi's of swami's. Geen lichaamloze entiteiten, hogere energieniveaus of hogere wezens. Ontwaakt is ontwaakt. Heel de rest valt daarbuiten.
(Jed McKenna)
zaterdag 10 juli 2010
Vergeving, dankbaarheid, liefde...
Je moet je eens voorstellen hoe het zou zijn wanneer je alles wat je in het verleden is aangedaan, zou vergeven. Alles. Ook dat ene. En wanneer je daarin óók jezelf zou vergeven, - alles wat jij mogelijkerwijs verkeerd hebt gedaan, niet zo perfect en volmaakt hebt gedaan als je het had kunnen doen. En dan vraag ik je vervolgens, hoe het zou zijn wanneer je je geen enkele negatieve projectie op de toekomst zou toestaan, als je die discipline zou opbrengen. Je geen zorgen te maken. Niet denken: "Dat zal wel zus-of-zo gaan." Je vergeeft en je maakt geen negatieve voorspellingen in welke zin dan ook. Dan wordt het niet gemakkelijk. Het is niet opeens dat dan het paradijs op aarde komt, - een kinderparadijs, waarin alles gemakkelijk voor je gemaakt wordt. Maar het is wel zo, dat je op dat moment vrede hebt, in vrede bent. Wat er eigenlijk gebeurt op dat moment, is: liefde. Ik ervaar wel eens een verleden wat niet meer kwelt. Dat kun je dankbaarheid noemen.
Dankbaarheid is het vermogen van de menselijke persoonlijkheid om voorbij zijn begrenzingen uit te reiken naar het Onmetelijke en geen oordeel meer vast te leggen. Het is een beweging in het verleden. Het is alsof je het verleden zegent. Dat is dankbaarheid. Als je de toekomst niet meer bezorgd tegemoet ziet en je brengt die moed, die discipline op, dan is de toekomst te vertrouwen. Leven tussen dankbaarheid en vertrouwen is liefde. Liefde is de kwaliteit van de mens in het nu, die in eerbied zich uitdrukt zonder te weten. En daarin kennis krijgt aangereikt. Niet over zijn volgende moment, maar de taal en de woorden en de mogelijkheden om in het nu verbinding aan te gaan en een nieuwe relatie te creëren.
Dankbaarheid is het vermogen van de menselijke persoonlijkheid om voorbij zijn begrenzingen uit te reiken naar het Onmetelijke en geen oordeel meer vast te leggen. Het is een beweging in het verleden. Het is alsof je het verleden zegent. Dat is dankbaarheid. Als je de toekomst niet meer bezorgd tegemoet ziet en je brengt die moed, die discipline op, dan is de toekomst te vertrouwen. Leven tussen dankbaarheid en vertrouwen is liefde. Liefde is de kwaliteit van de mens in het nu, die in eerbied zich uitdrukt zonder te weten. En daarin kennis krijgt aangereikt. Niet over zijn volgende moment, maar de taal en de woorden en de mogelijkheden om in het nu verbinding aan te gaan en een nieuwe relatie te creëren.
(Hans Korteweg)
vrijdag 9 juli 2010
Voor Altijd Niets
Een post-apocalyptische nachtmerrie
Drie minuten nadenken is genoeg om erachter te komen,
maar nadenken is vermoeiend en drie minuten duren lang.
Alhoewel mijn eerste openbaring samengevat kan worden als: de waarheid bestaat, lag het toch iets ingewikkelder. De keerzijde van de waarheid bestaat is: dit hier is het niet.
Die eerste openbaring ontplofte in mijn geest als een bom, waarna ik helemaal alleen achterbleef op een planeet die veranderd was in een woestijn. Een planeet waar het diezelfde ochtend nog gekrioeld had van de mensen, problemen, emoties, geschiedenis, dramatiek en duizenden andere dingen die van het ene moment op het andere tot stof waren gereduceerd door de spirituele apocalyps die in één oogverblindende lichtflits mijn wereld in vuur en vlam had gezet.
Na die klap strompelde ik verdoofd en in shock door een post-apocalyptisch landschap waar sciencefiction schrijvers zich geen voorstelling van kunnen maken. Hele beschavingen waren vervallen tot windloze woestijnen. Steden zag ik als zwartgeblakerde kraters en mensen als schaduwen van rook. Wat ooit Aarde, Thuis, Het Mensdom, Familie en Het Leven waren geweest kon nu heel terecht Voor Altijd Niets worden genoemd.
Hoe was ik hier gekomen? Waar hier? Wat hier? Het kan niet zijn wat het lijkt, (alhoewel ik weet dat het dat wél is). Het kan niet echt Voor Altijd Niets zijn, (alhoewel ik weet dat het niet anders kan). Er moet toch ergens iets zijn, (alhoewel ik weet dat dit niet zo is). Ik moet zelf gaan kijken, er zelf achter zien te komen.
Waar zijn de mensen? De steden? Waar zijn de kerken? De beelden en iconen? Waar zijn de grote filosofieën en geloofssystemen? Die zullen het toch wel hebben overleefd? Hoe komt het dat ik hier helemaal alleen ben? Waar zijn de knappe koppen? Degenen die zo serieus, zo stabiel, zo stevig gegrond en zo onverstoorbaar leken? Zo echt? Waar zijn de mensen met hun sterke overtuigingen en complexe filosofieën? Waarom zijn die niet hier? Waar zijn de helden? Op een plek als deze zou je toch zeker dappere mannen en vrouwen verwachten. De allerbeste, aller-slimste, aller-dapperste, de meest toegewijde, de meest betrouwbare mensen verwacht je hier, maar waar zijn ze? Waar hebben ze hun sporen achtergelaten? Het kan toch niet zo zijn dat alleen ik hier ben? Er moeten toch ook nog anderen zijn? Ik kon niet geloven dat ik helemaal alleen was op deze troosteloze planeet, dus besloot ik om eens rond te gaan kijken.
Drie minuten nadenken is genoeg om erachter te komen,
maar nadenken is vermoeiend en drie minuten duren lang.
(A.E. Houseman)
Alhoewel mijn eerste openbaring samengevat kan worden als: de waarheid bestaat, lag het toch iets ingewikkelder. De keerzijde van de waarheid bestaat is: dit hier is het niet.
Die eerste openbaring ontplofte in mijn geest als een bom, waarna ik helemaal alleen achterbleef op een planeet die veranderd was in een woestijn. Een planeet waar het diezelfde ochtend nog gekrioeld had van de mensen, problemen, emoties, geschiedenis, dramatiek en duizenden andere dingen die van het ene moment op het andere tot stof waren gereduceerd door de spirituele apocalyps die in één oogverblindende lichtflits mijn wereld in vuur en vlam had gezet.
Na die klap strompelde ik verdoofd en in shock door een post-apocalyptisch landschap waar sciencefiction schrijvers zich geen voorstelling van kunnen maken. Hele beschavingen waren vervallen tot windloze woestijnen. Steden zag ik als zwartgeblakerde kraters en mensen als schaduwen van rook. Wat ooit Aarde, Thuis, Het Mensdom, Familie en Het Leven waren geweest kon nu heel terecht Voor Altijd Niets worden genoemd.
Hoe was ik hier gekomen? Waar hier? Wat hier? Het kan niet zijn wat het lijkt, (alhoewel ik weet dat het dat wél is). Het kan niet echt Voor Altijd Niets zijn, (alhoewel ik weet dat het niet anders kan). Er moet toch ergens iets zijn, (alhoewel ik weet dat dit niet zo is). Ik moet zelf gaan kijken, er zelf achter zien te komen.
Waar zijn de mensen? De steden? Waar zijn de kerken? De beelden en iconen? Waar zijn de grote filosofieën en geloofssystemen? Die zullen het toch wel hebben overleefd? Hoe komt het dat ik hier helemaal alleen ben? Waar zijn de knappe koppen? Degenen die zo serieus, zo stabiel, zo stevig gegrond en zo onverstoorbaar leken? Zo echt? Waar zijn de mensen met hun sterke overtuigingen en complexe filosofieën? Waarom zijn die niet hier? Waar zijn de helden? Op een plek als deze zou je toch zeker dappere mannen en vrouwen verwachten. De allerbeste, aller-slimste, aller-dapperste, de meest toegewijde, de meest betrouwbare mensen verwacht je hier, maar waar zijn ze? Waar hebben ze hun sporen achtergelaten? Het kan toch niet zo zijn dat alleen ik hier ben? Er moeten toch ook nog anderen zijn? Ik kon niet geloven dat ik helemaal alleen was op deze troosteloze planeet, dus besloot ik om eens rond te gaan kijken.
(Jed McKenna)
donderdag 8 juli 2010
Kun jij wat doen?
Het wordt steeds duidelijker dat er niets is wat jij kunt doen.
Lezen in alle boeken, in alle geschriften soms van eeuwen oud, ja dat lezen, dat is wat steeds weer plaats vindt. Wie is het die leest, wat is het dat leest? Wat gebeurt er tijdens dat lezen? Het lezen zelf creëert een wereld in je hoofd die er vlak voor het lezen nog niet was. Een wereld waar je op dat moment weer even aan vasthoudt en even daarna is het boek dicht en ben je weer met de dagelijkse dingen bezig en merk je dat er al weer van alles zich in je hoofd afspeelt. Zo gaat het meestal.
Weg zijn die woorden die je net nog zat te lezen. Maar zijn die woorden dan eigenlijk wel belangrijk? Al die woorden die vaak door anderen alleen maar worden herhaald, waarbij je je zelfs kunt afvragen of ze wel begrepen zijn. Zijn ze überhaupt wel te begrijpen?
Heb jij wat aan die woorden? Als je niet weet wie er zit te lezen, als je niet weet wat het is dat nu op dit moment dit leest, wie of wat kan hier dan iets mee?
Niemand kan hier iets mee… echt niet!
Maar waarom dan hier deze woorden? Ze staan er slechts om te vergeten, om te lezen zonder een lezer, om te beseffen dat er niemand is die leest, om te beseffen dat alles wat geschreven is je nooit zal brengen naar waar je wilt zijn. Daar waar het lezen plaats vindt, vindt ook het leven plaats. Jij speelt daar geen enkele rol in, jij kunt niets doen!
Jij bent niets meer dan een personage in het boek. Het boek gaat dicht en weg is zij/hij die er net nog was. Wat blijft is het leven zelf… het ZIJN.
Lezen in alle boeken, in alle geschriften soms van eeuwen oud, ja dat lezen, dat is wat steeds weer plaats vindt. Wie is het die leest, wat is het dat leest? Wat gebeurt er tijdens dat lezen? Het lezen zelf creëert een wereld in je hoofd die er vlak voor het lezen nog niet was. Een wereld waar je op dat moment weer even aan vasthoudt en even daarna is het boek dicht en ben je weer met de dagelijkse dingen bezig en merk je dat er al weer van alles zich in je hoofd afspeelt. Zo gaat het meestal.
Weg zijn die woorden die je net nog zat te lezen. Maar zijn die woorden dan eigenlijk wel belangrijk? Al die woorden die vaak door anderen alleen maar worden herhaald, waarbij je je zelfs kunt afvragen of ze wel begrepen zijn. Zijn ze überhaupt wel te begrijpen?
Heb jij wat aan die woorden? Als je niet weet wie er zit te lezen, als je niet weet wat het is dat nu op dit moment dit leest, wie of wat kan hier dan iets mee?
Niemand kan hier iets mee… echt niet!
Maar waarom dan hier deze woorden? Ze staan er slechts om te vergeten, om te lezen zonder een lezer, om te beseffen dat er niemand is die leest, om te beseffen dat alles wat geschreven is je nooit zal brengen naar waar je wilt zijn. Daar waar het lezen plaats vindt, vindt ook het leven plaats. Jij speelt daar geen enkele rol in, jij kunt niets doen!
Jij bent niets meer dan een personage in het boek. Het boek gaat dicht en weg is zij/hij die er net nog was. Wat blijft is het leven zelf… het ZIJN.
maandag 5 juli 2010
De wereld
Al lijkt zij nog zo echt in mij,
bestaansgrond heeft de wereld niet.
Verwerp de wereld niet:
aanvaard noch loochen haar.
In mij, onmetelijke Oceaan,
deint de wereldboot her en der
bewogen door de wereldbries.
Mij roert dit niet.
Weet:
zolang gemis heerst
krijgt de wereld haar gezag.
Wie werelds oogmerk heeft
studeert en zoekt zijn leven lang,
maar zal Verlichting nergens vinden.
Dwazen zoeken vrede buiten
maar vermoeien zich vergeefs.
De verlichte mijdt de drukte niet
en zoekt ook niet naar afzondering.
In elke staat en overal
is hij Zichzelf.
(Ashtavakra)
Vragen
Heb geduld met alles wat onopgelost is in je hart
en probeer je vragen met liefde te bezien,
als kamers die gesloten zijn
of als boeken in een volslagen vreemde taal.
Zoek nog niet naar antwoorden.
Die kunnen je nog niet gegeven worden,
omdat je niet in staat zou zijn ze te leven.
En het gaat erom alles 'te leven'.
Leef nu de vragen.
Misschien zul je dan geleidelijk,
zonder het te merken,
jezelf, ooit op een dag,
in het antwoord terugvinden.
en probeer je vragen met liefde te bezien,
als kamers die gesloten zijn
of als boeken in een volslagen vreemde taal.
Zoek nog niet naar antwoorden.
Die kunnen je nog niet gegeven worden,
omdat je niet in staat zou zijn ze te leven.
En het gaat erom alles 'te leven'.
Leef nu de vragen.
Misschien zul je dan geleidelijk,
zonder het te merken,
jezelf, ooit op een dag,
in het antwoord terugvinden.
(Rainer Maria Rilke)
vrijdag 2 juli 2010
Tweegesprek
Stel dat jij en ik er een discussie over zouden beginnen. Als jij zou winnen - en ik dus niet van jou gewonnen had - zou jij dan inderdaad gelijk hebben en ik ongelijk? En wanneer ik gewonnen had - en jij dus niet - zou ik dan inderdaad gelijk hebben en jij ongelijk? Is een van ons in het gelijk en dus de ander niet? Of zijn we allebei in het gelijk of allebei in het ongelijk? Als jij en ik dat samen niet kunnen uitmaken, dan zullen anderen nog meer in het duister tasten. Wie kan ik erbij roepen om dit recht te zetten? Stel ik haal iemand erbij om het recht te zetten die het met jou eens is. Gezien het feit dat hij het me je eens is, hoe kan hij het dan rechtzetten? Stel dat ik iemand erbij haal die het eens is met mij. Omdat hij het al eens is met mij, hoe kan hij dan tussen ons beslissen? Zullen we dan iemand erbij roepen die het zowel met jou als met mij oneens is, hoe kan hij tussen ons arbitreren? En mochten we iemand laten komen die het met ons beiden eens is, hoe zou hij dan, juist omdat hij het zowel met jou als met mij eens is, de zaak kunnen berechten? Dus, als noch jij noch ik noch enig ander dit onder ons kan uitmaken, op wat voor ander zullen we dan nog wachten?
Basho: "Dat het groene mos fris ruikt na een regenbui."
------
Woorden zijn niet zomaar wind. Woorden zeggen iets.
Maar wat ze zeggen staat niet vast.
------
De vraag is dan of ze wel echt iets zeggen of in feite niets zeggen.
Men beweert dat woorden verschillen van het sjilpen dat vogeltjes laten horen.
Maar is dat wel zo?
------
Butcho: "Ben je onlangs nog tot een nieuw inzicht gekomen?"Basho: "Dat het groene mos fris ruikt na een regenbui."
------
Woorden zijn niet zomaar wind. Woorden zeggen iets.
Maar wat ze zeggen staat niet vast.
------
De vraag is dan of ze wel echt iets zeggen of in feite niets zeggen.
Men beweert dat woorden verschillen van het sjilpen dat vogeltjes laten horen.
Maar is dat wel zo?
(Zhuang Zi)
donderdag 1 juli 2010
Vraag en antwoord
De mens, in de wereld geworpen, is een vraag.
Het hele leven is een vraag.
Het is onze opgave, om deze vraag te stellen.
Dat vermijden is luiheid, die het leven beperkt,
ongelukkig maakt, want vernauwing brengt angst.
Wanneer je in de wereld bent
heb je ook de verantwoordelijkheid voor de wereld.
Je bent in de omhulling van licht,
waar tijd en ruimte niet bestaan,
en in de omhulling van je huid die je beperkt,
die je bindt aan tijd en plaats.
Beiden zijn er.
Dan geldt de verantwoordelijkheid ook voor jou
in de omhulling van licht,
waarin je ruimte en tijd beheerst
en in het moment hier en nu, voor je eigen antwoord.
Verantwoordelijkheid kan men niet op een ander afschuiven,
bijvoorbeeld door God af te wijzen,
omdat hij de wereld verkeerd ingericht zou hebben.
Daar raak je misleid door een illusie,
want als je zegt: ik wijs hem af,
zeg je eigenlijk: ik wijs mijzelf af.
Wanneer je jezelf echter afwijst,
dood je jezelf als het ware,
bega je zelfmoord en kun je niet meer bestaan.
Het hele leven is een vraag.
Het is onze opgave, om deze vraag te stellen.
Dat vermijden is luiheid, die het leven beperkt,
ongelukkig maakt, want vernauwing brengt angst.
Wanneer je in de wereld bent
heb je ook de verantwoordelijkheid voor de wereld.
Je bent in de omhulling van licht,
waar tijd en ruimte niet bestaan,
en in de omhulling van je huid die je beperkt,
die je bindt aan tijd en plaats.
Beiden zijn er.
Dan geldt de verantwoordelijkheid ook voor jou
in de omhulling van licht,
waarin je ruimte en tijd beheerst
en in het moment hier en nu, voor je eigen antwoord.
Verantwoordelijkheid kan men niet op een ander afschuiven,
bijvoorbeeld door God af te wijzen,
omdat hij de wereld verkeerd ingericht zou hebben.
Daar raak je misleid door een illusie,
want als je zegt: ik wijs hem af,
zeg je eigenlijk: ik wijs mijzelf af.
Wanneer je jezelf echter afwijst,
dood je jezelf als het ware,
bega je zelfmoord en kun je niet meer bestaan.
(Friedrich Weinreb)
Abonneren op:
Posts (Atom)