Aan welke kant van de muur sta jij?

Ten eerste is er al geen muur,
maar wanneer je de overtuiging hebt dat je bestaan beperkt is
tot een bepaalde verschijning met een lichaam en geest,
is er beslist sprake van een sterk gevoel van afgescheidenheid.

Tegelijkertijd met dit idee 'ik' 
ontstaat het begrip 'anderen', buiten mij. 
Het lijkt wel of er tussen deze twee gedachten 
een soort scheidingsmuur of markering is. 
Deze indruk ontstaat door het idee van isolement; 
bij afwezigheid van dergelijke gedachten is het een-zijn 
dat altijd het geval is vanzelf en moeiteloos duidelijk. 

Woorden veranderen of schaden 
deze altijd aanwezige werkelijkheid geenszins, 
maar als de bedachte verhalen 
voor de waarheid worden aangezien 
dan kan er tijdelijk het gevoel bestaan 
dat je een bepaalde persoon bent. 

Uit dit idee van gescheiden zijn kan het lijken 
of er contact gezocht wordt met de ander, 
over de muur heen, als het ware. 
Er kunnen veel gedachten opkomen over hoe er 
met de bedachte ander omgegaan zou moeten worden. 

Al die tijd is er geen ander, alleen Dit. 
Dit is het enige dat er is en als het er niet is, 
zouden er geen ideeën over het zelf 
en de ander kunnen opkomen. 

Dit wat deze woorden nu leest is precies 
hetzelfde Dit wat deze woorden nu typt. 

(Morgan Caraway)