van de patronen die zich in je afspelen.
Je reageert automatisch:
als iemand naar je lacht ben je gelukkig,
als iemand boos kijkt word je zelf ook boos
of verdrietig of bang,
net hoe je patronen in elkaar steken.
Eigenlijk reageer je voornamelijk
op impulsen van buitenaf,
hoewel je dat zelf vaak niet in de gaten hebt.
Je loopt voortdurend te malen,
je denkt terug aan wat er mis ging,
of fantaseert over de toekomst.
Er is nauwelijks een 'nu'.
Soms schrik je even wakker,
maar dat is meestal alleen maar
een aanleiding voor het volgende verhaal.
Je leeft op basis van projecties,
onvervulde verlangens, ongeuite emoties,
als in een droom binnen een droom.
Dit lijkt misschien overdreven,
maar hoeveel minuten per dag
ben je je bewust van jezelf,
van je lichaam, je adem,
je gevoelens, je gedachten?
En wat doe je met de tegenslagen,
belemmeringen en angsten
waarmee je geconfronteerd wordt?
Ga je die uit de weg,
geef je de schuld aan anderen,
vecht je ertegen, leg je je erbij neer?
Eerst moet je een klein beetje ontwaken:
zien hoe je je leven leidt,
je gewaar worden van de eindeloze herhalingen
van gedachten, beelden, spanningen,
emoties, reacties, stemmingen.
Meestal moet je je eerst bewust worden
van al deze beperkende patronen,
voordat je het vage gevoel ontwikkelt
dat je dat niet meer wilt,
en er een afkeer ontstaat
van die eeuwige herhalingen.
Dat is de drijfkracht die je aanzet
om op zoek te gaan naar verandering.
(Robert Hartzema)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten