vrijdag 31 december 2010
Onderweg
Alle zelfzuchtige pleziertjes zijn bedrog en oplichterij,
die lichtflits wordt omgeven door een muur van duisternis.
De bliksemschicht is maar van korte duur
en je hebt, door duisternis omgeven, nog een lange weg te gaan.
Bij dat licht kun je geen brief lezen
en evenmin naar je bestemming rijden.
Maar doordat jij je door de lichtflits laat misleiden,
trekken de zonnestralen zich van je terug.
Mijl na mijl leidt het bedrog van de lichtflits
je `s nachts zonder gids dieper in een donkere wildernis.
Het ene moment val je tegen een berg, het volgende in een rivier,
nu eens dwaal je hier rond, dan weer daar.
Zoeker van wereldse waardigheid, je vindt de gids nooit
en als je hem vindt, keer je je van hem af
met de woorden: `Zestig mijl heb ik al op deze weg afgelegd
en nu zegt deze gids dat ik de weg kwijt ben.
Als ik gehoor geef aan zijn wonderlijke raadgeving,
moet ik de reis opnieuw aanvangen onder zijn hoede.
Ik heb mijn leven gewijd aan deze reis.
Laat maar zitten. Wat komt, komt. Ga weg, meester!'
`Ja, je hebt al een hele reis achter de rug,
maar eigengereidheid levert net als de lichtflits weinig op.
Kom, leg een tiende van die reis af
omwille van de luisterrijke zon van goddelijke inspiratie.
Je las het vers: 'Vermoedens wegen niet op tegen de waarheid',
maar toch werd je door zo'n lichtflits blind voor het licht van de zon.
Luister, stap in onze boot, arme stakker,
of leg in elk geval die boot van jou vast aan die van ons.'
(Jalal al-Din Roemi)
maandag 27 december 2010
De weg van stilte
De enige manier om in stilte te komen is op haar voorwaarden.
Je kunt er niet komen met iets, alleen met niets.
Je kunt niet iemand zijn, alleen niemand.
Dan is de ingang gemakkelijk.
Maar dit niets is in feite de hoogste prijs die we ooit betalen.
Het is ons heiligste bezit.
We willen onze ideeën, onze overtuigingen, ons hart, ons lichaam,
onze geest en onze ziel wel geven.
Het laatste wat we willen geven is niets.
We willen ons niets vasthouden, omdat dat ons kostbaarste bezit is,
en ergens van binnen weten we dit.
Alleen het niets kan de stilte binnengaan; dat is het enige wat binnenkomt.
Wat we verder nog zijn bonst op de niet-bestaande deur.
Zodra je iets van de stilte wilt, word je er weer uitgezet.
Stilte openbaart zich alleen aan zichzelf.
Alleen als we binnenkomen als niets, en blijven als niets,
zal stilte haar geheim openbaren.
Haar geheim is zichzelf.
Daarom zeg ik dat alle woorden, alle boeken, iedere leer en alle leraren
jou slechts tot de deur kunnen brengen,
en je misschien kunnen verleiden naar binnen te gaan.
Eenmaal daar begin je de aanwezigheid van stilte heel krachtig te voelen.
Wanneer dit gebeurt, ontstaat er spontaan
iets dat wil binnengaan zonder iemand te zijn.
Dat is de plechtige uitnodiging.
Binnen merk je dat stilte de laatste en ultieme leraar is
en het laatste en ultieme onderricht.
Het is de enige leraar die niet tegen je spreekt.
Stilte is de enige leraar en leer die ons als mens,
voortdurend op de knieën houdt.
Stilte is de ultieme en beste leraar,
omdat stilte de nooit eindigende uitnodiging in zich draagt
om dat te doen wat ons mensenhart echt verlangt,
altijd in die devotie voor de Waarheid te zitten.
Stilte is de enige leer en leraar die er altijd is.
Elke minuut dat je wakker bent, elke minuut dat je leeft,
elke minuut dat je ademt, ze is er altijd.
(Adyashanti)
vrijdag 24 december 2010
De Grote Traditie
en het doorklieven van alle traditie
I
Als je belangstelling helemaal uitgaat naar
wat werkelijkheid is,
kun je direct herkennen dat uitsluitend het huidige kennen
werkelijkheid verschaft,
aan welk onderwerp of object dan ook.
Als iets uit het verleden opkomt,
wordt hieraan werkelijkheid geschonken
door het huidige Kennen,
oftewel Bewustzijn.
Het object dat opkomt in Bewustzijn
is zelf niets anders dan Bewustzijn.
Het komt op in en als Bewustzijn.
"Kennen kent Kennen", zei Atmananda al,
"Voor het Kennen is er niets te kennen dan Kennen."
II
Zodra je een tekst aanhaalt,
van een goede leraar, erken je traditie.
Wonderlijk! Zodra je een tekst over
'uitsluitend huidig Kennen' aanhaalt,
erken je al traditie!
Is er een mogelijkheid om alleen maar namens jezelf
te schrijven?
Is er momenteel op dit gebied een schrijver of leraar
die dit helemaal zelf bedacht heeft?
De stijl van schrijven kan verschillen,
een iets andere term kan worden aangereikt,
maar het gegeven blijft
'ontvangen' van eerdere verwoordingen.
"Tat tvam asi", te vertalen als
"Jij bent Dat, jij bent het Onomstotelijke":
die uitspraak is al vijfentwintig eeuwen oud
en blijft gewoon herhaald worden.
Ook aan boeddhistische zijde hebben woorden als
"Leegte is niets anders dan vorm"
de grondslag gelegd voor alle latere spreken.
Waardoor Tulku Urgyen dan ook terecht zei:
"Ik herhaal alleen maar de woorden van de Boeddha."
Voor ons zit er niets anders op.
(Philip Renard - een fragment)
dinsdag 21 december 2010
De weg van het hart
Alle wegen zijn eender; ze leiden nergens heen...
Ik mag wel zeggen dat ik mijn eigen leven lange,
lange wegen heb bewandeld, maar ik ben nergens.
De vraag van mijn weldoener heeft inmiddels betekenis gekregen.
Heeft dit pad een hart?
Zo ja, dan is het goed; zo nee, weg ermee.
Beide wegen leiden nergens heen,
maar de ene heeft een hart en de andere niet.
De ene bezorgt je een vreugdevolle reis;
zolang je die volgt, ben je er één mee.
De andere zal maken dat je je leven vervloekt.
De ene maakt je sterk; de andere put je uit.
(Carlos Castaneda)
Je bewandelt een pad dat in overeenstemming is met je geest.
Om te weten of je je op het juiste pad bevindt, moet je je hart raadplegen.
Voel je je levend en vervuld, dan kun je ervan op aan dat je de de juiste koers vaart.
Maar als je hart leeg, hongerig of in conflict is, kijk dan dieper...
Je geest probeert je iets duidelijk te maken.
Er zijn zoveel mensen die genoegen nemen met een weg zonder hart
dat het wel de norm lijkt, maar dat is het niet.
Anderen proberen je er misschien van te overtuigen dat je naïef bent,
en dat het onmogelijk is je droom te leven. Dat is het niet.
Sterker nog, de bevrediging van je ziel is het enige doel
dat je ooit waarachtige zielenrust zal brengen.
Dat is het doel waarvoor je leeft.
Geef het nooit op: blijf jouw waarheid volgen.
Sluit geen compromissen met wat jij voor waarheid houdt.
Als je aanvaardt dat je hier bent om gelukkig te zijn,
zal je leven transformeren en je hart vervuld worden.
En als je dan aan het einde van je reis bent, kun je zeggen: 'Goed gedaan.'
(Alan Cohen)
zondag 19 december 2010
Vreugde
Mijn lied is een eeuwige melodie van vreugde.
Wie de vreugde niet kent, de zuivere, grondloze, blije zekerheid,
het oorzaakloze:
ik ben, die ik ben, die ik was en altijd zijn zal,
die is een zondaar tegen de Heilige Geest.
Voor de glans van de vreugde,
die in de borst straalt als een zon aan de innerlijke hemel,
wijken de spoken der duisternis
die de mensen begeleiden
als de schimmen van vergeten misdrijven,
begaan in een vorig bestaan,
en die de draden van zijn noodlot weven.
Wie dit lied van de vreugde hoort en zingt,
die vernietigt de gevolgen van elke schuld
en laadt nooit meer schuld op zich.
Wie zich niet meer verheugen kan,
in hem is de zon gestorven.
Hoe zou zo iemand licht kunnen uitstralen?
Wie de vreugde niet kent,
die kent ook zijn 'Ik' niet.
Het innerlijkste 'Ik' is de oerbron van de vreugde.
Wie het niet aanbidt, die dient de hel.
Hij is een dode spiegel geworden,
waar vreemde demonen in komen en gaan,
een wandelend lijk, zoals de maan aan de hemel
met zijn uitgedoofd vuur.
(Gustav Meyrink)
zondag 12 december 2010
Eeuwig nu
Neem een ogenblik
om te controleren of je werkelijk hier bent.
Voordat er juist en fout is,
zijn we gewoon hier.
Voordat er goed en kwaad is, of onwaardig,
en voordat er de zondaar of de heilige is,
zijn wij gewoon hier.
Kom hier samen, waar stilte heerst -
waar de stilte vanbinnen danst.
Precies hier, voordat je iets weet, of niet weet.
Kom hier samen waar alle standpunten
tot één punt vervloeien,
en het ene punt verdwijnt.
Kijk maar of je hier kunt samenkomen
waar je het eeuwige aanraakt,
en het eeuwige leven en sterven op elk moment voelt.
Kom hier samen -
voordat je een deskundige was,
voordat je een beginner was.
Om gewoon hier te zijn,
waar je bent wat je altijd zult zijn,
waar je nooit iets hieraan toe zult voegen,
of iets vanaf zult halen.
Kom hier samen, waar het je aan niets ontbreekt,
en waar je niets bent.
Het hier dat onbeschrijflijk is.
Waar wij elkaar alleen als mysterie ontmoeten,
of helemaal niet.
Kom hier samen waar je jezelf vindt
door jezelf niet te vinden.
Op deze plek waar de kalmte oorverdovend is,
en de stilte te snel gaat om haar te vangen.
Kom hier samen waar je bent wat je wenst te zijn
en je wenst te zijn wat je bent
en alles verdwijnt
in stralende leegte.
(Adyashanti)
donderdag 9 december 2010
Wat is het belang ervan?
Het leven komt niet met een vast, onveranderlijk en zeker contract in een pakket. Je mag dan misschien denken dat het wel prima is zoals je bent, maar dan opeens komt je vader of je moeder te overlijden en ben je enige tijd hopeloos verdrietig. Vervolgens wen je aan het idee dat ze er niet meer zijn en alles lijkt weer in orde. Tot het moment waarop het concern waar je een groot gedeelte van je spaargeld in belegd had, op de beurs in een duikvlucht terechtkomt. Als je dat alles weer te boven bent gekomen, krijg je te horen dat je man of je vrouw kanker heeft. Dan wordt hij of zij behandeld, herstelt, en vervolgens kom je als werknemer in een afvloeiingssituatie terecht omdat het bedrijf waar je de afgelopen twintig jaar gewerkt hebt, wordt overgenomen en men op het personeelsbestand wil korten. Dan krijg je een aanrijding en is je auto total loss, of een ander familielid of vriend krijgt een dodelijke ziekte, of welk scenario je maar bedenken kunt. Het leven bestaat uit een voortdurende aaneenschakeling van dergelijke gebeurtenissen. Je kunt je niet verschuilen achter het valse idee dat alles goed gaat omdat je op dit moment een comfortabel leven leidt.
Naarmate de jaren verstrijken, word je je ervan bewust dat leven opbouwt en dat leven afbreekt. Alles wat je hebt, wat je opspaart, wat je tracht te beschermen, kan niet opgespaard of beschermd worden. De enige zekerheid is dat alles onzeker is. Als we die realiteit waarlijk begrijpen en kunnen aanvaarden, zal ons veel emotionele pijn bespaard blijven wanneer het leven zijn niet te vermijden natuurlijke loop neemt. Er zullen ongelukken gebeuren, mensen zullen doodgaan, we zullen verliezen wat ons dierbaar is. In elk geval zullen we los moeten laten en niet een gevoel van verlies mee blijven dragen, dat tot verdriet, bitterheid en depressie kan leiden.
Over honderd jaar is het bijna een absolute zekerheid dat jij en iedereen die je kent en ooit gekend hebt, dood zullen zijn; voor altijd en eeuwig. Dus wat probeer je te behouden? Heb je ook maar een schijn van kans om het te behouden? Het punt is niet zozeer wat het nut is je dit af te vragen, maar of het nut heeft je dit niet af te vragen. Zoals een wijze het ooit verwoordde: 'Een leven dat niet diepgaand onderzocht wordt, is niet waard om geleefd te worden.' Het doet er niet toe hoe goed je financieel af bent, hoe beroemd je bent, hoe goed gesetteld in de maatschappij, uiteindelijk heb je dezelfde vooruitzichten als ieder ander.
Naarmate de jaren verstrijken, word je je ervan bewust dat leven opbouwt en dat leven afbreekt. Alles wat je hebt, wat je opspaart, wat je tracht te beschermen, kan niet opgespaard of beschermd worden. De enige zekerheid is dat alles onzeker is. Als we die realiteit waarlijk begrijpen en kunnen aanvaarden, zal ons veel emotionele pijn bespaard blijven wanneer het leven zijn niet te vermijden natuurlijke loop neemt. Er zullen ongelukken gebeuren, mensen zullen doodgaan, we zullen verliezen wat ons dierbaar is. In elk geval zullen we los moeten laten en niet een gevoel van verlies mee blijven dragen, dat tot verdriet, bitterheid en depressie kan leiden.
Over honderd jaar is het bijna een absolute zekerheid dat jij en iedereen die je kent en ooit gekend hebt, dood zullen zijn; voor altijd en eeuwig. Dus wat probeer je te behouden? Heb je ook maar een schijn van kans om het te behouden? Het punt is niet zozeer wat het nut is je dit af te vragen, maar of het nut heeft je dit niet af te vragen. Zoals een wijze het ooit verwoordde: 'Een leven dat niet diepgaand onderzocht wordt, is niet waard om geleefd te worden.' Het doet er niet toe hoe goed je financieel af bent, hoe beroemd je bent, hoe goed gesetteld in de maatschappij, uiteindelijk heb je dezelfde vooruitzichten als ieder ander.
(Roy Whenary)
dinsdag 7 december 2010
Door de stof heen
De stofwereld splijt, het ongekend-bekende wordt tot nieuw-geworden onbekende.
Stofwolken spatten waan-weten uiteen in een werveling van nieuw-wetend niets.
Wat was, is niet meer. Wat is, was reeds altijd daar.
O stroefheid, starheid, logheid en logica; waar is uw angel?
Illusies spatten eerst uiteen in een schaterlach van vormenspel om uiteindelijk op te lossen.
Volgens jullie is de schaduw het substantiële.
Voor jullie is het stoffelijke dus
een goedkoop stuk speelgoed geworden.
Wacht tot de dag waarop het materiële
haar vleugels ontvouwt.
Dan zul je bergen zacht als wol
en deze aarde van hitte en ijs als niets zien worden.
Je zult geen hemel, geen sterren
noch enig bestaan zien dan God alleen,
de Ene, de Levende, de Liefhebbende.
(Roemi)
Wie leeft in het duister van onwetendheid ontluistert de wereld door zijn materieel bewustzijn.
De werkelijkheid gereduceerd tot stof is inderdaad net zo grauw en zonder uitzicht als het begrip 'stof' in al z'n kleurloosheid zelf al aangeeft.
'Stof' is van generlei waarde, zelfs in het woord 'stofgoud' klinkt nauwelijks nog iets van wérkelijke waarde door.
Een goedkoop stuk speelgoed, is zowel zonder waarde, als wel een 'ding' geworden waarvoor geen verantwoordelijkheid meer gevoeld wordt. Een goedkoop stuk speelgoed is iets dat men van zich afwerpt, wanneer men 'uitgespeeld' is. Als de werkelijkheid voor een mens eenmaal een goedkoop stuk speelgoed is geworden, is iedere majesteit uit hem verdwenen, want hij ziet daarmee uiteindelijk ook zichzelf als deel van dezelfde waardeloze stof.
Wie daarentegen het concept 'materie' volledig uit z'n geest laat vallen, alsof het een overtollig en nodeloos zwaar begrip betrof, kan het meest solide plots weer zien als spetterende, fonkelende leegte.
De berg wordt transparant, een lieve dans van eindeloos bewustzijn.
Er is geen hemel, er zijn geen sterren.
The sun does not exist. Neither do you!
Wat een genoegen! Welk een plezier!
Niet tot stof te vergaan, maar doorhéén de stof weder op te staan.
(Wido Blokland)
zondag 5 december 2010
Meditatie
Echte meditatie heeft niets te maken met het beheersen van een techniek;
het gaat over het loslaten van controle.
Dat is meditatie.
Al het andere is in feite een vorm van concentratie.
Meditatie en concentratie zijn twee verschillende dingen.
Concentratie is een discipline; concentratie is een manier
om onze ervaring richting te geven, te leiden of te beheren.
Meditatie is de controle loslaten;
het leiden van je ervaring, op welke manier dan ook, loslaten.
Het fundament van Ware Meditatie is dat we controle laten varen.
Het is voor een mens heel ingrijpend om controle los te laten.
Het klinkt makkelijk om te zeggen : 'Laat alle controle los.'
Maar voor de meeste mensen bestaat hun psychische structuur,
hun psychologische zelf, hun ego, bijna helemaal uit controle.
Aan de geest of het ego vragen de controle op te geven
is dus een revolutionair idee.
Wanneer we loslaten, al is het maar even,
komen er gewisse verborgen angsten en aarzelingen omhoog.
'En als ik nu eens de controle loslaat',
zegt de geest, 'en er gebeurt niets?
En als ik ga zitten mediteren en alles laat zijn zoals het is,
en er gebeurt niets, wat dan?'.
Daarom grijpen we naar een methode of een discipline,
omdat de geest bang is, dat als hij de controle loslaat,
er niets zal gebeuren.
(Adyashanti )
vrijdag 3 december 2010
Essentie
De essentie van wie of wat we zijn
wacht altijd ongeboren en geduldig op herkenning.
Aanwezig in iedere schreeuw en lach.
Aanwezig zonder meer.
Deze maagdelijkheid altijd onbevlekt
afwachtend om gepenetreerd te worden.
De potente stilte baart
het oergas dat stroomt en ervaring wordt.
Als het begin van creatie.
Uit het niets ontstaat alles
alles is niets
niets is alles
al het ongeborene is geboren
al het sterfelijke verdwijnt.
Wat is er tussen verschijnen en verdwijnen?
Wie of wat is deze ingrond?
Dat wat nooit object kan zijn?
Dat wat vrij is van baarmoeders en graven?
Dat wat vrij is van zaad en as?
Dit Onnoembare is alles wat is,
de onzichtbare drager van het universum,
vrij van tijd en ruimte,
waarin het zich oneindig uitdrukt
(Naropa)
woensdag 1 december 2010
Denken en Hart
Het Zelf is het Hart, en brengt zelf licht voort. Verlichting komt voort uit het hart en bereikt de hersenen, die de zetel zijn van het denkvermogen. De wereld wordt gezien met het denkvermogen; zo zie je de wereld door het gereflecteerde licht van het Zelf. De wereld wordt waargenomen door de activiteit van het denkvermogen. Wanneer het denken is verlicht, is het zich bewust van de wereld; wanneer het niet verlicht is, is het zich niet bewust van de wereld.
Als het denken naar binnen wordt gekeerd, naar de bron van verlichting, houdt objectieve kennis op te bestaan, en alleen het Zelf straalt als het Hart.
De maan schijnt door het licht van de zon te reflecteren. Als de zon onder is, is de maan nuttig om dingen zichtbaar te maken. Wanneer de zon op is gekomen heeft niemand de naam nodig, ook al is de maanschijf aan de hemel nog zichtbaar. Zo is het ook met het denkvermogen en het Hart. Het denken is nuttig vanwege het licht dat het reflecteert. Het wordt gebruikt om dingen zichtbaar te maken. Als het naar binnen wordt gekeerd gaat het op in de bron van verlichting die uit zichzelf straalt, en het denken is dan als de maan bij dag.
Als het donker is heeft men een lamp nodig. Maar wanneer de zon op is heeft men de lamp niet nodig; het is voldoende als je je ogen op de zelflichtende zon richt. Zo is het ook met het denken; om objecten waar te nemen is het licht dat door het denken wordt gereflecteerd noodzakelijk. Om het Hart te zien is het voldoende dat het denken zich daarop richt. Dan doet het denken er niet meer toe en straalt het Hart vanuit zichzelf.
Als het denken naar binnen wordt gekeerd, naar de bron van verlichting, houdt objectieve kennis op te bestaan, en alleen het Zelf straalt als het Hart.
De maan schijnt door het licht van de zon te reflecteren. Als de zon onder is, is de maan nuttig om dingen zichtbaar te maken. Wanneer de zon op is gekomen heeft niemand de naam nodig, ook al is de maanschijf aan de hemel nog zichtbaar. Zo is het ook met het denkvermogen en het Hart. Het denken is nuttig vanwege het licht dat het reflecteert. Het wordt gebruikt om dingen zichtbaar te maken. Als het naar binnen wordt gekeerd gaat het op in de bron van verlichting die uit zichzelf straalt, en het denken is dan als de maan bij dag.
Als het donker is heeft men een lamp nodig. Maar wanneer de zon op is heeft men de lamp niet nodig; het is voldoende als je je ogen op de zelflichtende zon richt. Zo is het ook met het denken; om objecten waar te nemen is het licht dat door het denken wordt gereflecteerd noodzakelijk. Om het Hart te zien is het voldoende dat het denken zich daarop richt. Dan doet het denken er niet meer toe en straalt het Hart vanuit zichzelf.
(Sri Ramana Maharshi)
Abonneren op:
Posts (Atom)