Een beetje dichter-bij

Ooit stelt een mens de vraag waar hij vandaan komt, waar hij zich nu bevindt en waar hij naartoe gaat. Als we een lange treinreis maken, plannen we onze reis. We kopen een kaartje, stappen op tijd in, leggen onze bagage in het bagagenet en stappen op de plaats van bestemming uit. Het leven is ook een reis. Maar ten opzichte van het leven stellen we ons nogal eens vreemd op: dan beseffen we niet dat we met zijn allen in de levenstrein zitten. Velen weten niet eens hoe ze er in terechtkwamen, waar ze zich nu bevinden en waar ze naartoe gaan. Bovendien weigeren ze maar al te vaak om hun bagage in het net te zetten en dragen ze die liever zelf, ook al leidt dit tot vermoeidheid, voortdurende zorg of tobben. Leven is een reis, die vanuit rust verklankt wordt in beweging. Het leven nodigt ons steeds weer uit om onze bagage niet zelf te dragen. Wat we nodig hebben, is vertrouwen, inzicht dat het leven ons niet vijandig gezind is, dat er meer wetten zijn dan de stoffelijke - ja, dat de stoffelijke wetten van de geestelijke wetten afhankelijk zijn, erdoor bepaald worden, ervan doordrongen zijn. Hoe vaak komt er niet iemand op ons pad om ons daarop te wijzen, een gids, een leraar, een mysticus, een wijze, een edele vriend? Hoe vaak maken we hem niet duidelijk dat we 'onze' bagage liever zelf willen dragen?

(Marcel Messing)