En in zekere zin is dat ook zo.
Maar daarmee is het niet iets om bang voor te zijn.
Elke keer dat je ’s avonds in slaap valt, sterf je.
Dan denk je immers niet meer over jezelf na.
Elke keer dat je over straat loopt
en je niet met jezelf bezig bent, sterf je.
Dan kijk je naar de bomen, het gras, naar je voeten,
en verder is er niets.
Er zijn talloos veel lege momenten
waarin je jezelf vergeten bent.
Maar omdat we geconditioneerd zijn onszelf te zien
als het beeld dat we van onszelf hebben,
is een zelf zonder eigenschappen nogal bedreigend.
Ik noem die innerlijke Leegte
het vreselijke geheim van de mensheid.
Alle menselijke onzin komt daaruit voort.
Iedereen is aan het watertrappen
aan de oppervlakte van het leven
en doet zijn uiterste best de blik
niet naar binnen te richten
en daar te zien dat hij niet bestaat.
En dus proberen we die Leegte te vullen
met ideeën die we over onszelf hebben.
We beschouwen onszelf nog liever
als een verachtelijk personage
dan dat we die Leegte onder ogen zien.
We vullen de Leegte met allerlei wereldse
en spirituele ervaringen, met mensen, met drugs.
We gooien van alles in die Leegte
om maar niet te hoeven te zien dat die leeg is.
Alles voldoet: hebzucht, haat en afgunst,
zoals wij boeddhisten graag zeggen.
Maar het grappige is dat wanneer wij de aandacht
naar binnen keren en het Bewustzijn zichzelf te zien krijgt,
we erachter komen dat het helemaal niet zo eng is.
Het is niet eng om Niets te zijn.
Om Niemand te zijn.
Want je bent zuivere Leegte.
Je bent Ontwaken.
Niet een iemand die ontwaakt is,
niet ik die ontwaakt ben.
Ontwaken is ontwaakt.
Bewustzijn is bewust. Verlichting is verlicht.
Er zit geen jij of ik achter.
Dat ‘ik’ waarvan we denken dat het hierachter zit,
is maar een gedachte.
Daarom zeg ik ook altijd tegen mensen
die aan zelfonderzoek doen:
'Iedereen die zich de eerste keer afvraagt wie hij is,
weet wat het antwoord is.'
Alleen gooit iedereen dat antwoord weer weg.
(Adyashanti)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten