Nooit gebeurd

Vergeven, in de betekenis die er in de Cursus in Wonderen aan gegeven wordt, 
is in feite hetzelfde als doorzien als niet-waar. Als je ziet dat het nooit gebeurd is, 
hoef je helemaal niets te vergeven. Dat is ware vergeving, daardoor kun je het ook passeren. 'No great man ever tried to change the world', zei Wolter vaak in mijn herinnering tegen me. 
Er valt niets te helpen of te doen. Je hebt jezelf verdroomd, 
en je moet er zelf weer mee ophouden die dromen te maken en ze werkelijkheid toe te dichten. Het heeft nooit plaatsgevonden. Dat weten werkt rechtstreeks, 
maar ook indirect als je het nog niet als waarheid mag zien maar het wel als waarheid aanvaardt. Dat kan de ruimte bieden om te beseffen waar je in werkelijkheid altijd bent. 

'Het volle besef van de verzoening is dan ook het inzicht dat de afscheiding nooit heeft plaatsgevonden. Het ego kan hierover niet zegevieren omdat het de uitdrukkelijke vaststelling is dat het ego nooit heeft plaatsgevonden. Het ego kan het idee dat terugkeer noodzakelijk is accepteren, omdat het zo makkelijk dit idee moeilijk kan doen lijken. Toch vertelt de Heilige geest jou dat zelfs terug-keer onnodig is, omdat wat nooit heeft plaatsgevonden niet moeilijk kan zijn. Je kunt het idee van terugkeer echter zowel noodzakelijk als moeilijk maken.'

Een Cursus in Wonderen

Het volle besef dat het 'nooit gebeurd' is noemt de Cursus 'de verzoening'. Daarnaast kun je in bovenstaande tekst de Nestor herkennen die weet dat de reis nooit heeft plaatsgevonden, en de Menelaosweg in het accepteren van de noodzaak om op reis te gaan, en ten slotte ook nog de Odysseusweg in het 'moeilijk kan doen lijken' om thuis te komen.

De Liefde delen, vanuit onze achterste stoel die alles draagt en die we samen delen, laat je anders en vanuit totale onschuld kijken naar de denkbeeldige kijkdoos van de wereld. Je projecteert zo de drie stoelen van het waken, dromen en slapen niet meer buiten jezelf, maar voegt ze weer ineen tot één stoel, de achterste stoel. Weten dat alles door die ene stoel gedragen wordt, maakt alles zacht - alles wat in de kijkdoos van geboorte naar dood en van goed naar slecht lijkt te gaan. 

Je kunt de weg terug naar huis niet vinden, want je bent nooit weggeweest, en alle andere mensen dus ook niet. Daarom hoeft er niets losgelaten te worden. Er hoeft alleen gezien te worden dat je nooit iemand met een naam en een verhaal bent geweest en dat er ook nooit een wereld is geweest.  Er is altijd alleen maar de schijnwereld van de droom geweest, en die lost met dat inzicht op in thuis-zijn. Hoe je dat thuis-zijn beschrijft, welke metaforen je daarvoor gebruikt, maakt niet uit. Hoe meer namen, beelden en metaforen je gebruikt, hoe meer het de warmte in ons wakker maakt van de herinnering aan ons Zelf als het ervaren-zijn zelf.

(Jan van Delden)