Ik vroeg mijzelf steeds: 'Wie ben ik ?'

Ik vroeg mijzelf altijd: 'Wie ben ik?' 

Het is onmogelijk de dagen en nachten te tellen die ik met dit vragen doorbracht. 

Het verstand gaf antwoorden die ik van anderen had gehoord, 

of die voortkwamen uit conditionering. 

Ze waren allemaal geleend en levenloos. 

Ze brachten geen tevredenheid. 

Er was even een weerklank aan de oppervlakte, 

maar dat verdween dan weer. 

Het innerlijke wezen werd er niet door geraakt: 

geen echo van hen werd er in de diepte gehoord. 

Er waren vele antwoorden op de vraag, 

maar geen enkele was juist, en zij raakten me niet. 

Ze brachten het niet tot het niveau van de vraag.
Toen zag ik in dat de vraag uit het centrum kwam, 

maar de antwoorden raakten enkel de buitenkant. 

De vraag was van mij, maar de antwoorden kwamen van buiten; 

de vraag kwam van mijn diepste innerlijk, 

de antwoorden werden van buiten opgelegd. 

Dit inzicht werd een revolutie. Een nieuwe dimensie werd geopenbaard.
De antwoorden van het intellect waren zinloos: 

zij hadden geen betrekking op het probleem. 

Een illusie spatte uiteen en wat een opluchting was dat!

Het was alsof een gesloten deur was opengegooid, 

en de duisternis met lucht vulde. 

Het verstand had steeds de antwoorden gegeven - dat was de vergissing. 

Vanwege deze loze antwoorden kon het werkelijke antwoord niet boven komen. 

Iets van de waarheid vocht om naar boven te komen. 

Diep in het bewustzijn zochten enkele zaadjes de weg 

om de grond open te breken en het licht te bereiken. 

Het verstand was het beletsel.

Toen dit duidelijk werd, namen de antwoorden af. 

Kennis die van buiten af verkregen was, begon te verdampen. 

De vraag ging steeds dieper. 

Ik deed helemaal niets, maar bleef het enkel gadeslaan.
Er gebeurde iets nieuws. Ik was sprakeloos. Wat kon ik doen? 

Ik was op zijn hoogst een toeschouwer. 

De reacties van de oppervlakte waren aan het verflauwen, 

ze vergingen, werden tot niets. 

Het centrum begon steeds meer te resoneren.

'Wie ben ik?' - mijn hele wezen was aangedaan door deze dorst.

Wat een hevige storm was het!

Het deed elke ademhaling beven en trillen.

'Wie ben ik?' - als een pijl doorboorde de vraag alles en vloog naar binnen.
Ik herinner me - wat was het een intense dorst! 

Mijn leven zelf was dorst geworden. Alles stond in brand. 

Als een vurige vlam stond voorop de vraag: 'Wie ben ik'
De verrassing was dat het verstand volkomen stil was. 

De onophoudelijke stroom van gedachten was opgehouden. 

Wat was er gebeurd? De buitenkant was volkomen stil. 

Er waren geen gedachten, geen conditioneringen uit het verleden.

Alleen ik was daar - en daar was ook de vraag. 

Nee, nee - ikzelf was de vraag.
En toen, de explosie. In een ogenblik was alles veranderd.

De vraag was weggevallen. 

Het antwoord was van een ongekende dimensie gekomen.
Waarheid wordt door een plotselinge explosie bereikt, niet geleidelijk.
Het kan niet afgedwongen worden te verschijnen. Het komt.

Leeg zijn is de oplossing, woorden niet. 

Zonder antwoorden zijn is het antwoord.
Iemand vroeg gisteren, en elke dag vraagt er wel iemand: 

'Wat is het antwoord?'
Ik zeg: 'Als ik het zeg is het zonder betekenis. 

Zijn betekenis ligt erin om het voor jezelf te verwezenlijken.'

(Osho)

Osho Publikaties, Amsterdam