dinsdag 29 maart 2011
In het woud
Eens in het woud word ik stiller dan de stilte,
geen wereld roert mij meer
maar wat de wereld schept
het diepteveld waarin ikzelf beweging ben
de zee van zijn en worden waar al uit bront en trilt,
schuift in de plaats van een beperkend weten
en is het enig groot bewustzijn
dat van een woud en van een wandelaar
nog overschiet.
Geen denken meer, geen beelden meer,
geen voelen en geen willen,
alleen gedreven zijn, alleen een open zijn
voor wat universeel en tijdloos
een na een de korrels tijd vereeuwigt
en telkens met een wereld ongeboren liefde
(strengeling van al met al)
zacht en ontgrensd verblindt.
Alleen het groen dringt in mijn vleeslijk oog nog door
maar kaatst in diepere lagen als turkoois en esmerald.
Daarna verschijnt weer iedere tak en blad
zoals een oog dat ziet ze ziet
maar wonderbaar volledigd:
ze zijn en ze zijn niet in één.
Als uit het woud ik treed
staar ik verwonderd naar vertrouwde weiden, velden,
verbaasd dat honderd jaar voorbij niet gingen.
Eens kan het woud ik derven.
Het groot bewustzijn heeft geen plaats.
Woud, stad of speldekop
zijn dan gelijk.
(Erik van Ruysbeek)
donderdag 24 maart 2011
FluisterLuister
Ver voorbij de ideeën
over goed en fout
is een plek
ik ontmoet jou daar.
(Roemi)
Kom wat dichterbij, laten we iets afspreken, laat je nu niet afleiden,
stel voor dat je leest, mij leest, en met mijn woorden zinnen meegaat,
ook ik weet nu nog niet waarheen, laat staan waarom,
waar kunnen we heen, ik kan wat over mezelf vertellen,
maar dan moet ik weer nadenken,
dus liever laat ik nu wat woorden zweven zo tussen ons in,
ik vind ontluiking wel een mooi woord, er komt iets aan het licht,
iets teers, zoals een groen scheutje aan een tak, tussen twee straattegels,
of er zingt ergens een kind met een liedje mee,
het weet niet eens dat het zingt,
het stoppen van een auto,
deuren die zich openen en weer dichtvallen tijdens het optrekken,
het geluid gaat een hoek om, ja de wereld is mooi als stilte nabij is,
je bent er nog steeds, graag zou ik je zien,
je ogen, de woorden die je zou willen zeggen aanhoren , begrijpen,
me af vragen of je ook verlangens hebt, of juist niet meer,
of je het leven ook zo pijnlijk en/of wonderbaarlijk toeschijnt,
of je echte vrienden hebt die je de waarheid mogen zeggen,
verlatingsvreugde is ook een bijzonder woord,
het geeft aan blij te kunnen zijn als je iets in vrede achter durft te laten,
zo dat was even tussen ons,
dank voor de tijd die je mij schonk,
tot ziens, met de meeste hoopachting.
de woorden voorbij, het feest van de geest.
(Tejo Van Huet)
over goed en fout
is een plek
ik ontmoet jou daar.
(Roemi)
Kom wat dichterbij, laten we iets afspreken, laat je nu niet afleiden,
stel voor dat je leest, mij leest, en met mijn woorden zinnen meegaat,
ook ik weet nu nog niet waarheen, laat staan waarom,
waar kunnen we heen, ik kan wat over mezelf vertellen,
maar dan moet ik weer nadenken,
dus liever laat ik nu wat woorden zweven zo tussen ons in,
ik vind ontluiking wel een mooi woord, er komt iets aan het licht,
iets teers, zoals een groen scheutje aan een tak, tussen twee straattegels,
of er zingt ergens een kind met een liedje mee,
het weet niet eens dat het zingt,
het stoppen van een auto,
deuren die zich openen en weer dichtvallen tijdens het optrekken,
het geluid gaat een hoek om, ja de wereld is mooi als stilte nabij is,
je bent er nog steeds, graag zou ik je zien,
je ogen, de woorden die je zou willen zeggen aanhoren , begrijpen,
me af vragen of je ook verlangens hebt, of juist niet meer,
of je het leven ook zo pijnlijk en/of wonderbaarlijk toeschijnt,
of je echte vrienden hebt die je de waarheid mogen zeggen,
verlatingsvreugde is ook een bijzonder woord,
het geeft aan blij te kunnen zijn als je iets in vrede achter durft te laten,
zo dat was even tussen ons,
dank voor de tijd die je mij schonk,
tot ziens, met de meeste hoopachting.
de woorden voorbij, het feest van de geest.
(Tejo Van Huet)
maandag 21 maart 2011
Ontwaken in een nieuwe wereld
Wij ontwaken in een nieuwe wereld tot een nieuw leven, waar de dood niet heerst
al zouden wij er duizend doden voor gestorven zijn.
Alles wordt ons daar helder en duidelijk en het is onbegrijpelijk, wat wij ervaren,
voor ons brein omdat dit het niet bevatten kan.
De ziel kan het bevatten en deze vervult ons lichaam, zodat alle organen er deel aan krijgen.
Het begrip op zichzelf is dood als een loze vorm.
Daarom willen wij het begrip maken tot een levend woord,
dat speelt en schept en leven schenkt.
Als ik dorst heb, heb ik water nodig en niet een begrip.
Water is geen begrip. Water is iets dat mijn dorst lest. Zo is het met alles in het leven.
Leven is geen begrip, maar leven. En leven begrijp ik niet, maar ik leef.
Ik ben ervan vervuld en gevoel het niet alleen in mijn lichaam maar ook in mijn ziel.
En dat het is in de woorden die ik schrijf omdat het leven uit mij opwelt
en vorm aanneemt in dit woord.
Maar het leven zelf doorstroomt, doorstraalt, doorlicht mij
en ik ken er uit ervaring de oorsprong van en die oorsprong noem ik God.
De mens leeft in God en hij is het zich niet bewust.
Daarom moet hij zoeken in de donkerte van zijn onbewustheid,
hij moet de weg in zichzelve zoeken en zien te ontwaren dat 'het licht in de duisternis schijnt'.
Heeft hij een weinig van dat licht gevonden door liefde en aandacht ervoor,
dan zal hij telkens weer dit sprankje opzoeken in zichzelve en er altijd naar uit blijven zien,
als een geliefde naar zijn geliefde. Want het geliefde is als licht.
Hij maakt het licht tot zijn geliefde en daarin is de heiligheid van het Hooglied
en van Dante en Beatrice en van Tutu en Ani in het Egyptisch Dodenboek.
Voor ieder mensenkind schijnt er een licht, niet als een begrip in zijn hoofd,
maar als iets levends en opwekkends in zijn ziel.
Dit laat zich eenvoudigweg niet verduisteren.
Hij zal het voortdurend willen als hij de ambrozijn ervan eenmaal gegeten heeft
en de nectar ervan geproefd.
Dit is een licht en een liefde die geen roes veroorzaken maar die helder schijnen
en meer naarmate het bewustzijn sterker wordt en het dus beter kan verdragen.
Alles wordt tenslotte opgenomen in het licht.
Alle ergernis, alle haat, alle onverzoenlijkheid, alle afgescheidenheid en alle oordeel en afzonderlijkheid.
Want u begrijpt toch dat daarin geen enkele discriminatie is.
Daarom: God omvat alle mensen en de mensen weten niet hoe veilig ze zijn.
Alle afgescheidenheid gaat in het oorspronkelijk lichtbewustzijn teniet, alle begrippen
die wij gevormd hebben komen in hun ijver toch maar te willen voortbestaan tot rust.
Alles wordt ineens een schoon en harmonisch mozaïek
waar de donkere en de lichte effecten op hun plaats zijn.
Ook de hel is in die visie opgenomen en zelfs wat een mens buiten de hel plaatste,
als niet in aanmerking daarvoor komend, als het bestaan der lauwen,
zij zijn alle gerangschikt en precies waar zij zijn moeten in het geheel.
Daarom: leef in het geheel dat het licht is.
Dit licht is de allerbinnenste essentie van het leven.
(Barend van der Meer)
zaterdag 19 maart 2011
Ik weet niet wie ik ben
Ik weet niet wie ik ben.
Dat is mijn eerste gegeven, vierentwintig uur per dag.
Ik weet niet wie hier spreekt.
En als ik het nu niet weet, weet ik het straks nog niet, en morgen ook niet.
Dat is mijn eerste gegeven, vierentwintig uur per dag.
Ik weet niet wie hier spreekt.
En als ik het nu niet weet, weet ik het straks nog niet, en morgen ook niet.
Er is geen seconde per dag dat ik het wel weet.
Het enige dat ik over mezelf kan weten is dat ik ben.
Het enige dat ik over mezelf kan weten is dat ik ben.
Maar wat dat zijn is, dat kan ik niet weten, want dat is een verschijning in mij.
Al mijn zintuigen zijn bezig om een verschijning in mij te doen plaatsvinden.
Mijn gehoor, mijn stem, mijn ideeën over mezelf, mijn meningen over mijzelf
zijn allemaal verschijningen, en ze verschijnen in mij,
en dat 'mij' kan ik niet lokaliseren.
en dat 'mij' kan ik niet lokaliseren.
Ik kan het zelfs geen naam geven.
Ik kan er nog geen twee woorden over zeggen,
Ik kan er nog geen twee woorden over zeggen,
want wat ik er ook over zeg is op zichzelf weer een verschijning in mij.
Het idee dat ik dik ben of dun, arm of rijk, dom of slim, lelijk of mooi,
is niet meer dan een interpretatie van mezelf die verschijnt in mij.
En voor jou geldt hetzelfde.
Je weet in feite niet wie er op dit moment leest.
Je weet in feite niet wie er op dit moment leest.
Je leest wel, maar je weet niet wie dat is.
En je vraagt je dat ook niet af.
En je vraagt je dat ook niet af.
Je stapt daar onmiddellijk overheen.
Die wijsheid, je diepste eigen wijsheid,
Die wijsheid, je diepste eigen wijsheid,
ruil je in voor duizenden ideeën en meningen over jezelf.
Maar je weet gewoon niet wie je bent.
Er is sprake van een prachtige, mystieke toestand.
Er is sprake van een prachtige, mystieke toestand.
Want als ik niet weet wie er spreekt tegen iemand
die niet weet wie er leest, dan is er geen verschil tussen ons.
Dan zijn we gelijkwaardig. Dan zijn we Een.
(Jan van den Oever)
http://www.janvandenoever.com
 |
| Jan van den Oever - Ik weet niet wie ik ben http://www.samsarabooks.com/ |
donderdag 17 maart 2011
Gelukzaligheid en openheid
Mocht gehechtheid, afkeer, dofheid, trots of afgunst oprijzen,
besef dan ten volle hun innerlijke energie.
Herken hen in het allereerste moment,
voordat karma zich heeft verzameld.
Kijk het volgende moment onbevangen naar deze toestand
en ontspan in de aanwezigheid ervan.
Dan wordt ieder van de vijf hartstochten
die oprijst een pure aanwezigheid,
bevrijd op zijn eigen plaats,
zonder te worden uitgesloten.
De hartstocht komt op als ongerept gewaarzijn,
helder, plezierig en niet bepaald door gedachten.
Aldus wordt begeerte onderscheidend gewaarzijn,
de eenheid van gelukzaligheid en openheid.
Afkeer wordt het gewaarzijn als een spiegel,
de eenheid van helderheid en openheid.
Dofheid wordt het gewaarzijn van het werkelijkheidsveld,
de eenheid van verschijning en openheid.
Trots wordt het gewaarzijn van ultieme gelijkheid,
de eenheid van pure aanwezigheid en openheid.
Afgunst wordt het alles volbrengend gewaarzijn,
eveneens de eenheid van pure aanwezigheid en openheid.
(Longchenpa)
maandag 14 maart 2011
Woorden over het onhoorbare
Het ene moment hoor je iemand die spreekt,
en het volgende moment keert je gewaarwording zich plotseling naar binnen,
hoor je geluidloosheid en weet je niet meer wie er spreekt en wie er luistert.
Je beseft dat je je, ongeacht waar je bent en wat er gezegd wordt,
bevindt op de 'plaats' waar geen geluid is,
maar slechts een leegte die volkomen ontvankelijk is voor elk geluid.
Om het woord te kunnen ontvangen moet je open zijn.
Alle woorden verwijzen naar de kern van je bestaan.
Die kern is leeg, geluidloos en volkomen stil.
Daarom kun je horen wat er gezegd wordt.
Woorden, welke ook, verwijzen naar de kern van geluidloosheid
en maken je zo bewust van wat je werkelijk bent.
Als de woorden wegsterven, val je de stilte in.
Naarmate het geluid wegsterft,
raak je steeds meer vervuld van hun betekenis,
van datgene waarnaar ze verwijzen.
Als het geluid is verdwenen, blijft alleen nog een diepe,
onpersoonlijke liefde over voor dat wat je wezenlijk bent.
In gedachteloosheid word je deel van het eeuwige, het onbeweeglijke.
De wereld der verschijnselen bestaat uit beweging,
maar het uiteindelijke stiltepunt beweegt nooit.
Als je gedachten stilvallen word je deel van het eeuwige dat nooit verandert.
Het zijn niet je oren die horen wat er gezegd wordt.
Woorden zijn slechts voertuigen die je tot aan de ongrond brengen.
Dan wordt een totale kwetsbaarheid intens voelbaar.
Het is de kwetsbaarheid waar Lucebert op doelde toen hij schreef:
'Alles van waarde is weerloos'.
Zolang je jezelf nog als een persoon, als een aparte entiteit
te midden van andere entiteiten ziet, zul je woorden horen.
Maar hoe dieper je afdaalt in jezelf,
hoe onhoorbaarder ze worden, tot je slechts stilte hoort.
Die stilte heeft zijn eigen klank, de klank van het klankloze.
(Han van den Boogaard)
zaterdag 12 maart 2011
Over liefhebben
Dat wat je bent, je ware wezen, heb je lief; wat je ook doet, doe je voor je eigen geluk.
Dát te kennen, dat te vinden, lief te hebben, is je diepste verlangen.
Wees je eigen Zelf trouw en houd onvoorwaardelijk van jezelf.
Doe niet alsof je net zoveel van anderen houd als van jezelf.
Zolang je niet gerealiseerd hebt dat ze één zijn met jezelf, kun je niet van ze houden.
Pretendeer niet te zijn wat je niet bent en weiger niet te zijn wat je wel bent.
Je liefde voor anderen is niet de oorzaak, maar het gevolg van zelfkennis.
Een deugd kan zonder zelfkennis nooit echt zijn.
Als je zonder een spoor van twijfel weet dat één en hetzelfde leven stroomt
Als je zonder een spoor van twijfel weet dat één en hetzelfde leven stroomt
door alles wat is en dat jijzelf dat leven bent,
dan houdt je spontaan en natuurlijk van alles en allen.
Als het je duidelijk wordt hoe diep en compleet je liefde voor jezelf is,
dan weet je ook dat ieder levend wezen en de hele schepping
dan weet je ook dat ieder levend wezen en de hele schepping
deel uitmaken van die liefde.
Maar als je iets ervaart als van jou gescheiden,
kun je er niet van houden, want dan ben je er bang voor.
Vervreemding veroorzaakt angst en angst versterkt vervreemding.
Dat is een vicieuze cirkel.
Alleen zelfrealisatie kan die doorbreken.
Richt je daarop onvoorwaardelijk.
(Nisargadatta Maharaj)
dinsdag 8 maart 2011
Weet dat het denken leegte is...
Weet dat het denken in wezen grondloze leegte is;
Uw denken is ijl zoals lege ruimte -
Leuk of niet, kijk naar uw eigen geest!
Als u niet vasthoudt aan het idee van vernietigende leegte,
Weet dat spontane wijsheid altijd helder geweest is,
Spontaan in zichzelf, zoals de essentie van de zon-
Leuk of niet, kijk naar uw eigen geest!
Weet dat intelligente wijsheid continu is,
Zoals een ononderbroken stroom van een rivier-
Leuk of niet, kijk naar uw eigen geest!
Weet dat het niet zal worden gekend
Uw denken is ijl zoals lege ruimte -
Leuk of niet, kijk naar uw eigen geest!
Als u niet vasthoudt aan het idee van vernietigende leegte,
Weet dat spontane wijsheid altijd helder geweest is,
Spontaan in zichzelf, zoals de essentie van de zon-
Leuk of niet, kijk naar uw eigen geest!
Weet dat intelligente wijsheid continu is,
Zoals een ononderbroken stroom van een rivier-
Leuk of niet, kijk naar uw eigen geest!
Weet dat het niet zal worden gekend
door aan allerlei oorzaken te denken,
Haar beweging vluchtig als briesjes in de lucht -
Leuk of niet, kijk in uw eigen spiegel!
Weet dat wat gebeurt uw eigen waarneming is;
Zoals iets zich voordoet is natuurlijke waarneming,
Zoals een weerkaatsing in een spiegel -
Leuk of niet, kijk naar uw eigen denken!
Weet dat alle tekenen ter plekke bevrijdt worden,
Uit zichzelf ontstaan, door zichzelf voortgebracht,
Zoals de wolken in de lucht-
Leuk of niet, kijk naar uw eigen geest!...
Visioen-leegte natuurlijke bevrijding
Is briljante leegte Lichaam van Waarheid.
Boeddhaschap bereik je niet langs paden -
Vajrasattva wordt gezien in het nu ...
As je intuïtief je eigen naakte intelligentie beziet,
Blijkt deze natuurlijke bevrijding
Haar beweging vluchtig als briesjes in de lucht -
Leuk of niet, kijk in uw eigen spiegel!
Weet dat wat gebeurt uw eigen waarneming is;
Zoals iets zich voordoet is natuurlijke waarneming,
Zoals een weerkaatsing in een spiegel -
Leuk of niet, kijk naar uw eigen denken!
Weet dat alle tekenen ter plekke bevrijdt worden,
Uit zichzelf ontstaan, door zichzelf voortgebracht,
Zoals de wolken in de lucht-
Leuk of niet, kijk naar uw eigen geest!...
Visioen-leegte natuurlijke bevrijding
Is briljante leegte Lichaam van Waarheid.
Boeddhaschap bereik je niet langs paden -
Vajrasattva wordt gezien in het nu ...
As je intuïtief je eigen naakte intelligentie beziet,
Blijkt deze natuurlijke bevrijding
door naakte visie extreem diep te zijn.
Onderzoek dus deze realiteit van uw eigen intelligentie.
Onderzoek dus deze realiteit van uw eigen intelligentie.
(Padma Sambava)
dinsdag 1 maart 2011
De ene zon
Wat doet gij met mijn hart
vreugd die alle hartevreugd verpulvert
en oneindig over de wereld spreidt?
Het leed der aarde neemt gij in u op
en maalt het fijn tot een substraat van sterren
tot licht van onbereikbare bereikbaarheid.
Eens zal het hart het al bereiken
de liefde en de kennis werpt het uit hun grenzen
de vreugde en het leed golven uit in zaligheid.
Eens zal het hart geen hart meer zijn
van alle wateren is het dan de éne oceaan
van alle stralingen de éne zon.
Dit is het weten al van elke steen, van elke plant
het heimwee van de mier en van de mens
't alomaanwezig middelpunt van het heelal.
vreugd die alle hartevreugd verpulvert
en oneindig over de wereld spreidt?
Het leed der aarde neemt gij in u op
en maalt het fijn tot een substraat van sterren
tot licht van onbereikbare bereikbaarheid.
Eens zal het hart het al bereiken
de liefde en de kennis werpt het uit hun grenzen
de vreugde en het leed golven uit in zaligheid.
Eens zal het hart geen hart meer zijn
van alle wateren is het dan de éne oceaan
van alle stralingen de éne zon.
Dit is het weten al van elke steen, van elke plant
het heimwee van de mier en van de mens
't alomaanwezig middelpunt van het heelal.
(Erik van Ruysbeek)
Abonneren op:
Posts (Atom)