Slechts een roos als steun en toeverlaat

Ik maak een kamertje voor mezelf in de lucht
Tussen de acrobaten en de vogels:
Mijn bed op de trapeze van mijn gevoel
Als een nest in de wind
Op de verste punt van de tak.

Ik koop een deken van de teerste wol
Van de zacht geschoren schapen
die in het maanlicht
als flets schemerende wolken
boven de aarde voorttrekken.

Ik sluit mijn ogen en hul mij in
De vacht van deze trouwe dieren.
Ik wil het zand onder hun kleine hoefjes voelen
En het geklik van de grendels horen
Die de staldeur 's avonds sluit.

Maar ik lig in vogeldons,
als in een wieg geschommeld in de hoogte.
Het duizelt me. Ik slaap niet in.
Mijn hand
Grijpt naar een houvast en vindt
Slechts een roos als steun en toeverlaat.

(Hilde Domin)