Wie ben ik?

Wil je de geest stillen, dan bestaat hiervoor maar één afdoende vraag: 'Wie ben ik?'. 

Het onderzoek 'Wie ben ik?', maakt een eind aan alle andere gedachten.

En zoals de stok die je gebruikt om het vuur op te rakelen 
uiteindelijk in het vuur geworpen wordt,

zo komt ook de gedachte 'Wie ben ik?' tenslotte aan haar natuurlijke eind.

Zodra er andere gedachten opkomen, laat je deze niet uitdijen, 

maar je stelt onmiddellijk de vraag: 'Wie neemt deze gedachten waar?'

Wat maakt het uit hoeveel gedachten er verschijnen.

Op hetzelfde moment dat er een de kop opsteekt en je alert de vraag stelt:

'Wie kijkt naar deze gedachte?', is het antwoord: 'Ik';

de vraag 'Wie ben ik?' brengt de geest vervolgens 
meteen terug naar zijn bron, waarin de gedachte oplost.

Als je deze methode consequent blijft toepassen,

neemt het vermogen van de geest om in zijn bron te rusten toe.

Wanneer de subtiele geest zich naar buiten keert via de hersenen en de zintuigen,

vult hij zich met de grove substantie van namen en vormen;

wanneer de geest in het Hart verwijlt, verdwijnen naam en vorm.

Zelfgerichtheid of inkeer is niets anders 

dan de geest laten rusten in het Hart, en hem daar te houden.

De geest laten uitdijen wordt uiterlijke gerichtheid genoemd.

Wanneer de geest in het Hart huist, en het 'ik' - de wortel van alle gedachten -

verdwenen is, straalt enkel nog het voortdurende Zelf.

Het Zelf huist eenvoudig daar waar de ik-gedachte spoorloos verdwenen is.

Dit is Stilte. Dit stil zijn wordt 'zien door kennis' genoemd.

Stil zijn betekent de geest laten rusten in het Zelf. 

Alle andere kennis, zoals het kennen van andermans gedachten,

het kennen van verleden, heden en toekomst, 

en het weet hebben van wat er in de wereld gebeurt, 

kan nooit onder Kennis worden verstaan.

(Sri Saddhu Om)