donderdag 27 januari 2011

Mijn wereld

In de wereld die ik als de mijne ervaar, is alles voor mij volledig uniek. 
Niemand anders kan mijn ervaring kennen van de kleur rood, 
mijn smaak van thee, mijn gevoelens van angst en geluk, van lopen, van dromen, of van waken.

Na verloop van tijd bepalen mijn ervaringen grotendeels mijn overtuigingen, 
en wat ik geloof zal ik ook weer gaan ervaren. 
Het is de wisselwerking tussen deze twee compagnons 
die mijn levensverhaal lijken te beïnvloeden, 
van moment tot moment, van dag tot dag, enzovoort.

Op dit bestaansniveau lijkt het alsof ik de producer, 
de tekstschrijver, de regisseur, het draaiboek en de muziek 
ben in een film met de' titel: 'Mijn verhaal'.

Als ik zo open mogelijk terugkijk op mijn leven, 
zie ik hoe ik de mensen, de gebeurtenissen en patronen heb aangetrokken 
die perfect aansloten bij de invloeden en beelden 
die door mijn particuliere waarde- en normensystemen werden uitgezonden.

Veel mensen zijn heel enthousiast geworden over dit concept 
en hebben voorgesteld en onderwezen dat als we onze gedachtepatronen 
en onze overtuigingen kunnen veranderen, 
we de manier waarop we het leven ervaren kunnen veranderen. 
Het lijkt erop dat dit zo is, maar ook zij slaan de plank volledig mis. 
Want wie wij werkelijk zijn, gaat verder dan de beperking van ervaring en overtuiging.

Wat voor bestaan  tracht ik te creëren totdat ik herontdekt heb wie ik ben? 
Wanneer zal ik duidelijk kunnen zien dat dat waarvan ik denk dat ik het wil, 
datgene is wat ik echt nodig heb? 
Zal mijn idee van hetgeen ik zou moeten creëren beter zijn dan dat van jou, 
of zullen onze individuele visies botsen? 
Dit blijkt een zich herhalend patroon te zijn.

Wat degenen die dit concept willen volgen zich waarschijnlijk niet realiseren, 
is dat achter al onze wensen en verlangens om datgene te creëren 
waarvan we denken dat we het willen, een verborgen reden schuilt... 
een ander en veel krachtiger principe van onvoorwaardelijke liefde 
dat continu functioneert en ons volkomen eigen is, 
maar dat meestal niet wordt herkend. 
Het is de kern van de levende paradox.

(Tony Parsons)

Geen opmerkingen: