Alles kan gebeuren

Alles kan gebeuren,

maar zeker is dat dit

mij niet eeuwig kan bevatten

en ik dus sterven ga.

Deze gedachte, die waar is

als steen en het zout van de zee,

is slechts een bleek schijnsel

vergeleken met dat laatste moment

en het werkelijke gaan.

Nu de vrede te vullen

met verwachting en vrees,

zou onwaardig en dwaas zijn,

maar toch, dit is het decor –  

deze deur die sluit

is het laatste geluid

dat ik hoor

in de kieren van de tijd,

waarna soms even ik zie:

het snelle lichtbeginsel,

weefde, wevend, geweven

tot een onvoorspelbaar

kloppend patroon,

waarin geen draad

zichzelf meer haat

en leven buigen is

voor het onophoudelijk licht

in wat hier mijn dit is.

(Hans Korteweg)