dinsdag 27 december 2011
Jij bent de lens
Jij bent niets dan de lens in de lichtstroom
je kunt ontvangen, geven en bezitten -
zoals de lens het licht ontvangt,
geeft en bezit, meer niet.
Licht zijn of in het licht zijn,
zelf niets meer zijn,
zodat het licht geboren kan worden,
zelf niets meer zijn,
zodat het geconcentreerd en verspreid kan worden.
je kunt ontvangen, geven en bezitten -
zoals de lens het licht ontvangt,
geeft en bezit, meer niet.
Licht zijn of in het licht zijn,
zelf niets meer zijn,
zodat het licht geboren kan worden,
zelf niets meer zijn,
zodat het geconcentreerd en verspreid kan worden.
(Dag Hammarskjöld)
woensdag 21 december 2011
Liefde, harmonie, schoonheid
Hoe verrukken de woorden liefde, harmonie en schoonheid
het hart van ieder die ze hoort!
Je kunt je afvragen wat het kan zijn in deze woorden
dat zo'n natuurlijke kracht doet uitgaan naar de menselijke ziel.
Het antwoord is dat als er iets in het leven is
dat de menselijke ziel aanspreekt, het liefde en schoonheid is.
En als je vraagt: 'En wat nog?' dan is het antwoord: 'Anders niets.'
Hoe komt dat? Omdat ze de natuur van het leven zelf zijn.
Liefde is de natuurlijke aard van het leven,
schoonheid is het gevolg van het leven,
harmonie is het middel waardoor het leven zijn doel tot stand brengt,
en het gebrek hieraan loopt uit op destructie.
Wanneer we nadenken over de schepping als geheel
kunnen we alleen maar zien dat het doel ervan is een ideaal
van liefde, harmonie en schoonheid uit te drukken.
Liefde zou zich niet hebben kunnen manifesteren
als er niets was om lief te hebben,
ogen zouden niet hebben kunnen zien als er niets te zien was.
Wat had liefde kunnen doen als er geen schoonheid was?
Dan zou liefde stom gebleven zijn.
Van liefde kan alleen gezegd worden dat die bestaat
wanneer ze vanuit stilzwijgendheid tot uitdrukking is gebracht.
het hart van ieder die ze hoort!
Je kunt je afvragen wat het kan zijn in deze woorden
dat zo'n natuurlijke kracht doet uitgaan naar de menselijke ziel.
Het antwoord is dat als er iets in het leven is
dat de menselijke ziel aanspreekt, het liefde en schoonheid is.
En als je vraagt: 'En wat nog?' dan is het antwoord: 'Anders niets.'
Hoe komt dat? Omdat ze de natuur van het leven zelf zijn.
Liefde is de natuurlijke aard van het leven,
schoonheid is het gevolg van het leven,
harmonie is het middel waardoor het leven zijn doel tot stand brengt,
en het gebrek hieraan loopt uit op destructie.
Wanneer we nadenken over de schepping als geheel
kunnen we alleen maar zien dat het doel ervan is een ideaal
van liefde, harmonie en schoonheid uit te drukken.
Liefde zou zich niet hebben kunnen manifesteren
als er niets was om lief te hebben,
ogen zouden niet hebben kunnen zien als er niets te zien was.
Wat had liefde kunnen doen als er geen schoonheid was?
Dan zou liefde stom gebleven zijn.
Van liefde kan alleen gezegd worden dat die bestaat
wanneer ze vanuit stilzwijgendheid tot uitdrukking is gebracht.
(Hazrat Inayat Khan)
donderdag 15 december 2011
Nu dan, vandaag dat ik alleen ben...
Nu dan, vandaag dat ik alleen ben en kan zien
Met dat vermogen van het hart, te zien
Wat ik niet ben, al wat ik niet kan zijn,
Wat ik, als ik het was, vergeefs zal zijn,
Vandaag, ik zeg het u, wil ik duurzaam
Beseffen dat ik niemand ben,
En van mijzelf, hooghartig, mij ontslaan
Wijl ik mijn feilen onderken.
Ik heb gefaald in alles, zonder iets te wagen,
zonder iets te doen of iets te zijn,
Noch heb ik, in de distels mijner dagen,
De bloem geplukt van gelukkige schijn.
Rest mij - want ergens is de arme rijk
Als hij het maar wil weten -
De grote onverschilligheid die bij mij blijft.
Ik schrijf het op, om het niet te vergeten.
Met dat vermogen van het hart, te zien
Wat ik niet ben, al wat ik niet kan zijn,
Wat ik, als ik het was, vergeefs zal zijn,
Vandaag, ik zeg het u, wil ik duurzaam
Beseffen dat ik niemand ben,
En van mijzelf, hooghartig, mij ontslaan
Wijl ik mijn feilen onderken.
Ik heb gefaald in alles, zonder iets te wagen,
zonder iets te doen of iets te zijn,
Noch heb ik, in de distels mijner dagen,
De bloem geplukt van gelukkige schijn.
Rest mij - want ergens is de arme rijk
Als hij het maar wil weten -
De grote onverschilligheid die bij mij blijft.
Ik schrijf het op, om het niet te vergeten.
(Fernando Pessoa)
vrijdag 9 december 2011
Mijn bestemming
Mijn bestemming, eens zal ik haar kennen
eens zal ik vinden mijn rust
dan vul ik mijn geest met gezang
en hoef ik niet langer gebogen te gaan
Vol van hoop is mijn hart
dat te rechter tijd mijn redding komt
en aanbreekt de dag dat ik oog in oog
zal staan met mijn bestemming
En als tot dit einde te komen
mijn binnenste wanhopen mocht,
van één vonk zal het al stralen
tot een licht op mijn pad.
En vonken zullen volgen
groeien tot een vuur
en als licht zullen ze dagelijks stralen
en lichten en groeien.
En uit die punten van mijn gedachten
die zich zamelen tot kudden
neem ik mijn letters
en die worden tot woorden.
(Rav Kook)
zaterdag 3 december 2011
Zie je het?
Het is al zo dat er niemand achter het stuur zit, het is al zo dat er niemand lijdt
en dat er niemand is die verlangt naar vrijheid.
Er is gewoon niets anders dan alles wat er op dit moment verschijnt.
Gewoon dit, en meer niet. Het is zo simpel, zo duidelijk.
Het hart klopt, en jij ben het niet die dat doet.
Ademhalen vindt plaats, en jij bent het niet die dat doet.
Er vinden geluiden in de kamer plaats, en jij bent het niet die dat doet.
Pijn komt op, en jij veroorzaakt haar niet. Vreugde vindt plaats, en je hebt geen keus.
Het hart klopt, en jij ben het niet die dat doet.
Ademhalen vindt plaats, en jij bent het niet die dat doet.
Er vinden geluiden in de kamer plaats, en jij bent het niet die dat doet.
Pijn komt op, en jij veroorzaakt haar niet. Vreugde vindt plaats, en je hebt geen keus.
De zon komt op en gaat onder, bloemen bloeien en verwelken en sterven,
de seizoenen gaan voorbij vóór je het weet, en jij voert niet de regie over deze droomwereld.
Het spel der tegenstellingen wordt gespeeld, en er is een onmerkbare Stilte
die dat alles onafgebroken omhelst en alles laat gebeuren zoals het gebeurt.
En de hele wereld verschijnt in die open ruimte,
in die uitgestrektheid die volkomen vrij is van afgescheidenheid
en duurzaamheid omhelst zoals een moeder een pasgeboren baby omhelst.
Het geheim ligt besloten in je hartslag, in je ademhaling,
in de beelden en geluiden en geuren
die zich precies daar manifesteren waar jij bent, op dit moment.
Het geheim is hier. Zie je het?
zondag 27 november 2011
Alles en niets
Alles is niets en niets is alles.
Dit is de paradox die nooit begrepen kan worden.
Niets gebeurt als alles.
Alles wat er gebeurt, gebeurt in niets en als niets.
Er is geen scheiding tussen alles en niets.
Er is alleen één.
Een stoel is niets dat zich voordoet als stoel.
Denken is niets dat zich voordoet als denken.
Het idee van 'ik' is niets, dat zich voordoet als idee van 'ik'.
Zelfs de verbeelding van niets is niets, dat zich voordoet als verbeelding van niets!
Er is alleen absolute leegte.
Leegte is ook absolute overvloeiende volheid.
Er zijn geen grenzen in leegte.
Er zijn geen grenzen of beperkingen in volstrekt niets.
Dit weten is een vrijheid die elke ogenschijnlijke beperking te boven gaat.
Dit weten is de pretentieloze en vanzelfsprekende vrijheid van wat ik ben.
(Unmani Liza Hyde)
maandag 21 november 2011
Iemand die gezegend is met één passie
Laat het verleden niet herleven,
vestig je hoop niet op de toekomst,
want het verleden ligt achter ons
en de toekomst is nog niet gekomen.
Wie steeds de actuele toestand ziet,
laat hij zonder erin verstrikt te raken
en zonder van zijn stuk te raken
hem kennen en altijd erbij blijven.
Vandaag moet men zich inspannen;
wie weet is men morgen dood.
Met de dood en zijn grote leger
valt niet te onderhandelen.
Iemand die zo vol overgave leeft,
niet-aflatend bij dag en bij nacht,
hem waarlijk noemt de Vredige Wijze
iemand die gezegend is met één passie.
(Boeddhistische Soetra )
woensdag 16 november 2011
De smaak van wakkerheid
Is er iemand die op dit moment niet wakker is?
Als je niet slaapt, dan moet je wakker zijn.
En toen je vanochtend wakker werd, was er eerst wakkerheid en daarna verscheen alles.
Vanaf dat moment verschijnt alles in die wakkerheid.
Alle gebeurtenissen, ervaringen, gedachten, gevoelens en emoties -
alles wat er om je heen gebeurt verschijnt in die wakkerheid.
Kijk er eens naar. Is het heden geen wakkerheid?
Het is niet de wakkerheid die je vijf minuten geleden had,
noch de wakkerheid die je misschien over vijf minuten hebt, het is de huidige.
Zou alles zonder die wakkerheid verschijnen?
En wat moet je doen om de wakkerheid te vinden?
Moet je vragen; 'Ben ik wakker?'
Toch doen we dat, we proberen het in een begrip te vangen.
Het enige wat je hoeft te doen is je realiseren dat je niet slaapt.
Als ik niet slaap, wat doe ik dan?
Er hoeft niet naar gezocht te worden. het is echt.
Het enige wat hoeft te gebeuren is
dat je het onveranderd, ongewijzigd, onverbeterd laat.
Krijg de smaak van wakkerheid te pakken.
donderdag 10 november 2011
Geen prestatie
Voor mij is de eerste realisatie van verlichting,
ofwel de aard van wie ik werkelijk ben, niet iets dat kan worden uitgedrukt.
Wat er gebeurd is kan zelfs geen ervaring genoemd worden,
omdat degene die ervaart afwezig moest zijn om het mogelijk te maken.
Waar die gebeurtenis echter mee gepaard ging was een realisatie
die zo simpel en groots was en zo revolutionair van inhoud,
dat ik daarna vervuld was van ontzag en me nogal alleen voelde.
Een van de dingen die ik toen inzag is dat verlichting alleen beschikbaar komt
wanneer geaccepteerd is dat zij niet verworven kan worden.
Doctrines, methoden en richtingen van persoonlijke groei
die streven naar verlichting verergeren slechts het probleem dat ze willen aanpakken
doordat ze het idee versterken dat het zelf iets kan vinden,
wat het veronderstelt verloren te hebben.
Juist die inspanning, die investering in de eigen identiteit,
creëert voortdurend weer de illusie gescheiden te zijn van eenheid.
Dit is de sluier waarvan we geloven dat hij bestaat. Het is de droom van individualiteit.
Het is als iemand die zich verbeeldt dat hij in een diep gat in de grond zit en die,
om eruit te komen, steeds dieper graaft, de aarde naar achteren gooit
en zo het licht wegneemt dat er al is.
Het enige waarschijnlijke effect van uiterste inspanning om te worden wat ik al ben,
is dat ik uiteindelijk uitgeput op de grond zal vallen en los zal laten.
In dat loslaten ontstaat misschien een andere mogelijkheid.
Maar de verleiding om vrijheid te vermijden
door strijd heilig te verklaren, is heel aantrekkelijk.
Geworstel is tenslotte niet uitnodigend voor bevrijding.
Het leven is geen opdracht.
Er valt absoluut niets te bereiken,
behalve de realisatie dat er absoluut niets te bereiken is.
Geen enkele mate van inspanning zal ooit eenheid overhalen om te verschijnen.
Het enige dat nodig is, is een sprong in waarnemen,
een ander zien, innerlijk al aanwezig, maar niet herkend.
ofwel de aard van wie ik werkelijk ben, niet iets dat kan worden uitgedrukt.
Wat er gebeurd is kan zelfs geen ervaring genoemd worden,
omdat degene die ervaart afwezig moest zijn om het mogelijk te maken.
Waar die gebeurtenis echter mee gepaard ging was een realisatie
die zo simpel en groots was en zo revolutionair van inhoud,
dat ik daarna vervuld was van ontzag en me nogal alleen voelde.
Een van de dingen die ik toen inzag is dat verlichting alleen beschikbaar komt
wanneer geaccepteerd is dat zij niet verworven kan worden.
Doctrines, methoden en richtingen van persoonlijke groei
die streven naar verlichting verergeren slechts het probleem dat ze willen aanpakken
doordat ze het idee versterken dat het zelf iets kan vinden,
wat het veronderstelt verloren te hebben.
Juist die inspanning, die investering in de eigen identiteit,
creëert voortdurend weer de illusie gescheiden te zijn van eenheid.
Dit is de sluier waarvan we geloven dat hij bestaat. Het is de droom van individualiteit.
Het is als iemand die zich verbeeldt dat hij in een diep gat in de grond zit en die,
om eruit te komen, steeds dieper graaft, de aarde naar achteren gooit
en zo het licht wegneemt dat er al is.
Het enige waarschijnlijke effect van uiterste inspanning om te worden wat ik al ben,
is dat ik uiteindelijk uitgeput op de grond zal vallen en los zal laten.
In dat loslaten ontstaat misschien een andere mogelijkheid.
Maar de verleiding om vrijheid te vermijden
door strijd heilig te verklaren, is heel aantrekkelijk.
Geworstel is tenslotte niet uitnodigend voor bevrijding.
Het leven is geen opdracht.
Er valt absoluut niets te bereiken,
behalve de realisatie dat er absoluut niets te bereiken is.
Geen enkele mate van inspanning zal ooit eenheid overhalen om te verschijnen.
Het enige dat nodig is, is een sprong in waarnemen,
een ander zien, innerlijk al aanwezig, maar niet herkend.
(Tony Parsons)
zaterdag 5 november 2011
de cirkelkwadratuur
Niets is
zo volmaakt als Pi. Zo af.
zo volmaakt als Pi. Zo af.
O marmeren bol! Zo gepolijst,
zo glad, dat vingertoppen hun houvast
verliezen als in eenzaamheid, jij bent de
ruwe schets, de onvolkomen replica van 't
perfecte! Zoals het Delftse 1521/484 dit is: de
onvolmaakte cirkelkwadratuur, aldus van Ceulen.
Dus Ludolph rekende stevig door naar het mooie:
Π> 3,14159265358979323846264338327950288,
Π< 3,14159265358979323846264338327950289.
Edoch helaas! Ook deze Delftse afgeleide was te
variabel als de uitkomst. Wiskundelippen bleken
niet in staat om het getal een staart te geven.
Pi ontglipte. Lambert bedacht irrationaal
en Lindemann vond transcendent.
De laatste decimaal is er niet.
Dus Pi is zoals Griekse
mythologie.
zo glad, dat vingertoppen hun houvast
verliezen als in eenzaamheid, jij bent de
ruwe schets, de onvolkomen replica van 't
perfecte! Zoals het Delftse 1521/484 dit is: de
onvolmaakte cirkelkwadratuur, aldus van Ceulen.
Dus Ludolph rekende stevig door naar het mooie:
Π> 3,14159265358979323846264338327950288,
Π< 3,14159265358979323846264338327950289.
Edoch helaas! Ook deze Delftse afgeleide was te
variabel als de uitkomst. Wiskundelippen bleken
niet in staat om het getal een staart te geven.
Pi ontglipte. Lambert bedacht irrationaal
en Lindemann vond transcendent.
De laatste decimaal is er niet.
Dus Pi is zoals Griekse
mythologie.
(Tom Van Haerlem)
woensdag 2 november 2011
Je zit hier dagenlang
Jij zit hier dagenlang en zegt:
"Dit is een vreemde kwestie."
JIJ bent de vreemde kwestie.
Je draagt de energie van de zon in je,
maar je blijft hem oppotten
op je bekkenbodem.
Je bent een raar soort goud
dat in de oven gesmolten wil blijven
om maar geen munt te hoeven zijn.
Zeg EEN in je eenzame woning.
Al het overige liefhebben is je nestelen
in een leugen.
Je bent van zoveel wijnsoorten zat geweest.
Proef dit.
Het zal je niet doen steigeren.
Het is vuur.
Geef maar op,
als je nu nog niet begrijpt dat
jouw leven brandhout is.
Deze woorden gaan zwellen.
Beter dan een gesprek
is innerlijke groei.
"Dit is een vreemde kwestie."
JIJ bent de vreemde kwestie.
Je draagt de energie van de zon in je,
maar je blijft hem oppotten
op je bekkenbodem.
Je bent een raar soort goud
dat in de oven gesmolten wil blijven
om maar geen munt te hoeven zijn.
Zeg EEN in je eenzame woning.
Al het overige liefhebben is je nestelen
in een leugen.
Je bent van zoveel wijnsoorten zat geweest.
Proef dit.
Het zal je niet doen steigeren.
Het is vuur.
Geef maar op,
als je nu nog niet begrijpt dat
jouw leven brandhout is.
Deze woorden gaan zwellen.
Beter dan een gesprek
is innerlijke groei.
(Djelal-oed-Din-Roemi)
vrijdag 28 oktober 2011
Op weg naar eenheid
Het is het beperkte denken van ons ego, van onze persoonlijkheid.
Die denkt in eigen belang, vindt status belangrijk,
vindt geld belangrijk en heeft nooit genoeg, het is niet te bevredigen.
Het kan ook niet tegen zijn verlies en is tot alles in staat uit lijfsbehoud.
En bovenal: het denkt in afgescheidenheid: ik en de ander.
En bovenal: het denkt in afgescheidenheid: ik en de ander.
Het ego kent wedijver en jaloezie,
en heeft daarmee een zeer vijandige wereld geschapen.
Precies wat we allemaal om ons heen zien.
Wedijver, afgescheidenheid en commercialisering,
dát is het grote vergif in de wereld en heeft de wereld ontzield
en aan de rand van de afgrond gebracht.
Daarom heeft de wereld eigenlijk
geen economisch, armoede of sociaal probleem,
het heeft een diep spiritueel probleem:
we weten niet wie we zijn,
waar we vandaan komen
en waar we heengaan.
Het is daarom een existentiële crisis:
we weten niet wat de zin van het leven is.
Terwijl dat alles bepalend is!
Terwijl dat alles bepalend is!
Is dat rijk worden?
Of is dat bijvoorbeeld lessen leren en geestelijk groeien,
onwetendheid omzetten in inzicht, dienstbaarheid?
Mocht dit laatste het zijn, dan gaan we de wereld heel anders inrichten
en is de economie dienstbaar aan het geheel
in plaats van allesbepalend zoals nu.
De werkelijkheid is in ieder geval vele malen ruimer als men nu denkt.
In het nieuwe tijdperk – dat we nu aan het beginnen zijn –
zullen we ons bewustzijn ontdekken en daarmee de zin van het leven.
Alles is energie. We zijn allemaal met elkaar verbonden.
We gaan samen delen,
want we zullen eindelijk gaan erkennen dat we allemaal één zijn!
(Ronald Jan Heijn)
dinsdag 25 oktober 2011
Doorstrepen wat niet van toepassing is
Wat je stem zo vlak maakt
zo ijl en zo blikkerig
dat is de angst
om iets verkeerds te zeggen
of altijd het zelfde
of te zeggen wat iedereen zegt
of iets onbelangrijks
of kwetsbaars
of iets dat verkeerd begrepen zou kunnen worden
of de mensen zou bevallen
of iets doms
of iets dat uit de tijd is
iets ouds
Het grote kind omarmt
de vrouw die slaapt,
bewaart haar warmte,
doet afstand van haar
dromen maar onthoudt ze.
(Neeltje Maria Min)
vrijdag 21 oktober 2011
Ware meditatie
Omdat ik aanvankelijk niet bijzonder getalenteerd was voor meditatie
– voor het vermogen mijn denken te beheersen en tot een staat van meditatie te komen –
besefte ik na enkele jaren dat ik een andere manier moest vinden om te mediteren.
De benadering waarvan ik me bediende werkte niet.
Toen begon ik mijn onderzoek naar wat ik Ware Meditatie noem.
Op een dag praatte ik met mijn lerares, die zei:
‘Als je de oorlog met je geest probeert te winnen, zul je eeuwig in oorlog zijn.’
Dat raakte me echt.
Op dat moment besefte ik dat ik meditatie had gezien als een gevecht met mijn geest.
Ik probeerde mijn geest rustig te krijgen.
Plotseling dacht ik:
‘Lieve hemel, eeuwig is wel vreselijk lang. Ik moet dit heel anders gaan bekijken.’
Als ik door hiermee door te gaan voor altijd in oorlog met mijn geest zou verkeren,
moest ik een manier vinden om dat niet te doen.
Zonder het ook maar te beseffen,
begon ik rustig en diepgaand te onderzoeken hoe het zou zijn
om niet in gevecht te zijn met mijn eigen geest,
met wat ik voelde, met mijn hele ervaring als mens.
Ik begon anders te mediteren.
Ik liet het idee over wat meditatie hoorde te zijn los.
Er zaten allerlei ideeën over meditatie in mijn geest.
Ik werd geacht vredig te zijn; ik werd geacht een bepaald gevoel te hebben,
voornamelijk dat van kalmte.
Meditatie moest me in een verheven zijnstoestand brengen.
Maar omdat ik de techniek van meditatie zoals me die geleerd werd
niet onder de knie kon krijgen, moest ik een andere manier van mediteren ontdekken,
een die niet uitging van een techniek.
Ik ging zitten en liet wat ik ervoer er gewoon zijn, heel intens.
Ik probeerde mijn ervaringen niet meer te beheersen.
Dat werd het begin van zelf ontdekken wat Ware Meditatie is.
Vanaf dat moment is de manier waarop ik mediteer geïnspireerd door die verschuiving
– door in plaats van de pogingen een techniek of discipline te vervolmaken,
techniek en discipline werkelijk los te laten.
– voor het vermogen mijn denken te beheersen en tot een staat van meditatie te komen –
besefte ik na enkele jaren dat ik een andere manier moest vinden om te mediteren.
De benadering waarvan ik me bediende werkte niet.
Toen begon ik mijn onderzoek naar wat ik Ware Meditatie noem.
Op een dag praatte ik met mijn lerares, die zei:
‘Als je de oorlog met je geest probeert te winnen, zul je eeuwig in oorlog zijn.’
Dat raakte me echt.
Op dat moment besefte ik dat ik meditatie had gezien als een gevecht met mijn geest.
Ik probeerde mijn geest rustig te krijgen.
Plotseling dacht ik:
‘Lieve hemel, eeuwig is wel vreselijk lang. Ik moet dit heel anders gaan bekijken.’
Als ik door hiermee door te gaan voor altijd in oorlog met mijn geest zou verkeren,
moest ik een manier vinden om dat niet te doen.
Zonder het ook maar te beseffen,
begon ik rustig en diepgaand te onderzoeken hoe het zou zijn
om niet in gevecht te zijn met mijn eigen geest,
met wat ik voelde, met mijn hele ervaring als mens.
Ik begon anders te mediteren.
Ik liet het idee over wat meditatie hoorde te zijn los.
Er zaten allerlei ideeën over meditatie in mijn geest.
Ik werd geacht vredig te zijn; ik werd geacht een bepaald gevoel te hebben,
voornamelijk dat van kalmte.
Meditatie moest me in een verheven zijnstoestand brengen.
Maar omdat ik de techniek van meditatie zoals me die geleerd werd
niet onder de knie kon krijgen, moest ik een andere manier van mediteren ontdekken,
een die niet uitging van een techniek.
Ik ging zitten en liet wat ik ervoer er gewoon zijn, heel intens.
Ik probeerde mijn ervaringen niet meer te beheersen.
Dat werd het begin van zelf ontdekken wat Ware Meditatie is.
Vanaf dat moment is de manier waarop ik mediteer geïnspireerd door die verschuiving
– door in plaats van de pogingen een techniek of discipline te vervolmaken,
techniek en discipline werkelijk los te laten.
(Adyashanti)
zondag 16 oktober 2011
De stilte spreekt
Als je bij een geestelijk leraar belandt
- of bij deze tekst - om stimulerende ideeën,
theorieën of opvattingen te vinden,
word je teleurgesteld.
Met andere woorden: als je op zoek bent
naar stof om over na te denken,
dan vind je die niet en mis je juist de kern
van wat ervan te leren valt,
die niet in de woorden schuilt maar in jezelf.
Het is goed om daar onder het lezen
steeds aan te denken,
dat steeds te voelen.
De woorden zijn slechts richtingborden.
Datgene waarnaar ze verwijzen
ligt niet in het domein van het denken,
maar vormt een dimensie in jezelf
die dieper en oneindig groter is dan het denken.
Een intens levendige vrede
is een van de eigenschappen van die dimensie,
dus telkens als je onder het lezen
een innerlijke vrede in je voelt opkomen,
doet het woord zijn werk
en vervult het zzijn functie als je leraar;
het herinnert je eraan wie je bent
en wijst je de weg terug naar huis.
(Eckhart Tolle)
woensdag 12 oktober 2011
Siddharta - III
Siddharta luisterde.
Hij was nu een en al luisteren geworden, ging er geheel in op,
was helemaal leeg geworden, stelde zich geheel open,
voelde dat hij eindelijk het luisteren in al zijn finesses beheerste.
Het was waar, al vaker had hij dit alles gehoord, al die stemmen van de stroom,
maar nu klonk alles hem als nieuw in de oren.
Hij kon de stemmen in hun veelheid al niet meer van elkaar onderscheiden,
de vrolijke niet van de klagende, de stem van het kind niet van die van de volwassen man,
ze waren alle verwant aan elkaar, zowel de droeve klacht van het verlangen
als de lach van de wijze, zowel de krijsende woede als het gesteun van de stervende,
er bestond geen enkel verschil meer,
alles was met elkaar verweven en verbonden, duizendvoudig verstrengeld.
En dat alles tezamen, al die stemmen, al die bestemmingen, al dat verlangen,
al dat leed, al die vreugde, dat alles was de stroom van al wat gebeurt,
was de muziek van het leven.
En toen Siddharta geconcentreerd naar deze stroom,
En toen Siddharta geconcentreerd naar deze stroom,
naar dit duizendstemmige lied luisterde,
toen hij geen verdriet of gelach meer hoorde,
zijn ziel niet meer aan een bepaalde stem bond,
en met zijn ik daar niet meer in opging, maar alles hoorde, het geheel,
slechts oor voor de eenheid had,
toen bleek dat grote lied van die duizenden stemmen één woord te zijn,
het OHM: de voleinding. (…)
Op dit ogenblik hield Siddharta op met het noodlot te vechten, hield hij op te lijden.
Zijn gezicht bloeide op in het verlicht besef van dat weten,
dat vrij is van driften en drijfveer, dat de voleinding kent,
dat in harmonie is met de stroom van wat gebeurt,
met de levensstroom,
zich in lief en leed geheel aan de stroom heeft overgegeven,
deel uitmaakt van de eenheid.
(Hermann Hesse)
donderdag 6 oktober 2011
Door het bos
Een plek, Jacobs moeras genaamd,
is de kelder van de zomerdag
waar het licht verzuurt tot een dronk
die smaakt naar ouderdom en sloppen.
De zwakke reuzen staan dicht verstrikt
zodat er niets kan vallen.
De geknakte berk vermolmt daar
rechtop als een dogma.
Van de bodem van het bos stijg ik op.
Het klaart tussen de stammen.
Het regent op mijn daken.
Ik ben een dakgoot voor indrukken.
Aan de bosrand is de lucht lauw.
Grote den, afgewend en donker
wiens bek verborgen in molmgrond
de schaduw van een regenbui drinkt.
is de kelder van de zomerdag
waar het licht verzuurt tot een dronk
die smaakt naar ouderdom en sloppen.
De zwakke reuzen staan dicht verstrikt
zodat er niets kan vallen.
De geknakte berk vermolmt daar
rechtop als een dogma.
Van de bodem van het bos stijg ik op.
Het klaart tussen de stammen.
Het regent op mijn daken.
Ik ben een dakgoot voor indrukken.
Aan de bosrand is de lucht lauw.
Grote den, afgewend en donker
wiens bek verborgen in molmgrond
de schaduw van een regenbui drinkt.
(Tomas Tranströmer - Nobelprijs voor literatuur 2011)
woensdag 5 oktober 2011
Glorieuze Boeddha
Midden van elk midden, kern aller kernen
steeds krachtiger zoetheidsamandeldit alles tot aan de sterrengrens
is jouw vruchtvlees dat ik groet
je voelt hoe niets meer kleeft
in jouw oneindigheid
stroomt de bron en vult jou
en van buiten schittert
het licht van alle zonnen
die in volste gloed jou sieren
terwijl van binnen al verstilt zich
wat licht en donker overstijgt
(Rainer Maria Rilke)
dinsdag 27 september 2011
Ik spreek tot dat Ik Ben, dat ik ben
Laten we de metafoor van de zon aaan de hemel nemen.
Ook al zit er misschien een wolk voor de zon, de zon is niet uit de hemel verdwenen, of wel?
Er is niets dat jou ervan zou kunnen overtuigen dat de zon verdwenen is.
Realiseer je dat de zon zelf de wolk vormt.
De warmte van zijn schijnsel verdampt water,
er vormen zich wolken en de verwarmde lucht zet de wind in beweging.
De wolk zit niet aan de hemel vast, dus wordt hij weggeblazen.
De wolken condenseren weer en vallen als regen naar beneden.
Toch heeft de zon niets anders gedaan dan schijnen, waarna er wolken ontstonden.
Het is hetzelfde met het gewaarzijn dat jij bent. Het is zelfschijnend.
Er kan een wolk van gedachten zijn die het gewaarzijn schijnbaar blokkeren,
maar dat gewaarzijn is niet verdwenen.
Evenmin heeft zich ooit een gedachte aan de geest gehecht.
Geen enkele gedachte is daar vast blijven zitten;
de gedachten komen en gaan slechts.
Wij fixeren ons er echter op,
omdat we denken dat we een afzonderlijke eenheid zijn.
Het is de ik-gedachte die zich fixeert op een andere gedachte.
Het denken bevecht dus altijd het denken,
verzet zich tegen het denken.
En dat is strijd en ons gevoel van afgescheidenheid.
(Bob Adamson)
woensdag 21 september 2011
Onze droom te leven...
Onze droom te leven liep bevleugeld voor ons uit en wij hadden er een eendere en vreemde glimlach voor, afgesproken in onze zielen, zonder elkaar aan te kijken, zonder meer van elkaar te weten dan de gesteunde aanwezigheid van een arm tegen de aandacht vol overgave van de andere arm die hem voelde. Ons leven had geen innerlijk. Wij waren uitwendig en anderen. Wij kenden elkaar niet, alsof wij aan onze zielen waren verschenen na een reis door dromen.
We waren de tijd vergeten en de immense ruimte was klein geworden voor onze aandacht. Achter die nabije bomen, die verre wijnstokkeri, die laatste bergen aan de kim, zou daar iets werkelijks zijn, iets dat de open blik waard was die men geeft aan de dingen die bestaan… In het wateruurwerk van onze onvolmaaktheid gaven regelmatige druppels droom irreële uren aan… Niets heeft zin, mijn verre lief, behalve de wetenschap hoe aangenaam het is te weten dat niets zin heeft…
We waren de tijd vergeten en de immense ruimte was klein geworden voor onze aandacht. Achter die nabije bomen, die verre wijnstokkeri, die laatste bergen aan de kim, zou daar iets werkelijks zijn, iets dat de open blik waard was die men geeft aan de dingen die bestaan… In het wateruurwerk van onze onvolmaaktheid gaven regelmatige druppels droom irreële uren aan… Niets heeft zin, mijn verre lief, behalve de wetenschap hoe aangenaam het is te weten dat niets zin heeft…
De stilstaande beweging der bomen; de onrustige kalmte der bronnen; de ondefini eerbare adem van het innerlijke ritme der levenssappen; het langzarne schemeren der dingen, dat van binnenuit lijkt te komen om handen van geestelijke eensgezindheid te geven aan het verre triest worden, zo nabij aan de ziel, van de hoge stilte van de hemel; het vallen der bladeren, ritmisch en zinloos, druppels van mijmering, waarin het landschap alles is voor onze oren en triest wordt als een herinnerd vaderland in ons - dat alles omgordde ons onzeker als een gordel die loslaat.
We beleefden daar een tijd die niet kon verlopen, een ruimte waarvan men niet hoefde te denken haar te kunnen meten. Een verlopen buiten de tijd, een uitgestrektheid die de wetten der realiteit in de ruimte niet kende… Wat voor uren, o zinloze metgezellin van mijn weerzin, wat voor uren van gelukkige rusteloosheid veinsden onze uren daar!…
Uren van geestelijke as, dagen van ruimtelijk verlangen, innerlijke eeuwen van uiterlijk landschap… En wij vroegen ons niet af waarvoor dat alles was, want we genoten van de wetenschap dat het nergens voor was.
Uren van geestelijke as, dagen van ruimtelijk verlangen, innerlijke eeuwen van uiterlijk landschap… En wij vroegen ons niet af waarvoor dat alles was, want we genoten van de wetenschap dat het nergens voor was.
(Fernando Pessoa)
zondag 18 september 2011
Gewaarzijn zonder alles te evalueren
Wil je de wereld veranderen? En als je nu eens bij jezelf begon?
Wat zou je ervan zeggen om eerst zelf getransformeerd te worden?
Maar hoe bereik je dat? Door observatie. Door inzicht.
Met geen enkele bemoeienis of oordeel van jouw kant.
Omdat je niet kunt begrijpen waar je over oordeelt.
Er is niets zo heerlijk als gewaar te zijn.
Zou je liever in duisternis leven? Zou je liever handelen en je niet van je daden bewust zijn,
praten en je niet van je woorden bewust zijn?
Zou je liever naar mensen luisteren en je niet gewaar zijn wat je hoort,
of dingen zien en je niet gewaar zijn waar je naar kijkt?
De grote Socrates zei: 'Een onbewust leven is niet de moeite waard om te leven.'
Dat is een waarheid als een koe. De meeste mensen leven geen bewust leven.
Ze leven een mechanisch leven, mechanische gedachten
– meestal die van iemand anders –
mechanische emoties, mechanische handelingen, mechanische reacties.
Wil je zien hoe mechanisch je eigenlijk bent?
'Goh, dat is een mooi overhemd dat je aanhebt.' Dat hoor je graag.
Alsjeblieft! Het gaat over een overhemd! Je bent trots op jezelf als je zoiets hoort.
Er zijn mensen die naar mijn centrum in India komen en zeggen:
'Wat een mooie plek, wat een mooie bomen'
(waar ik helemaal niet voor verantwoordelijk ben), wat een heerlijk klimaat.'
En meteen voel ik me fijn, totdat ik me erop betrap dat ik me fijn voel
en tegen mezelf zeg: 'Hé, kun je je zoiets doms voorstellen?'
Ik ben niet verantwoordelijk voor die bomen;
ik was niet verantwoordelijk voor het kiezen van de locatie.
Ik heb het weer niet besteld; het kwam gewoon.
Maar 'ik' kwam er even tussen, dus voel ik me goed.
Ik voel me goed over 'mijn' cultuur en 'mijn' land. Hoe dom kun je zijn? Dat meen ik.
Ik krijg te horen dat mijn grote Indiase cultuur zoveel mystici heeft voortgebracht.
Ik heb hen niet voortgebracht. Ik ben niet verantwoordelijk voor hen.
Of ze zeggen tegen mij: 'Dat land van u en zijn armoede – het is walgelijk.'
Ik schaam me dan. Maar ik heb dat niet zo gemaakt. Wat is hier aan de hand?
Heb je er ooit over nagedacht?
Men zegt tegen je: 'Ik vind u heel charmant,' dus voel je je fantastisch.
Ik krijg een positieve aai (daarom heet het: 'Ik ben oké, jij bent oké).
Ik ga nog eens een boek schrijven; de titel zal zijn:
Ik ben een achterlijke gladiool, jij bent een achterlijke gladiool.
Dat is het meest bevrijdende, het mooiste ter wereld,
als je openlijk toegeeft dat je een idioot bent. Het is heerlijk.
Als mensen me vertellen dat ik ongelijk heb, zeg ik:
'Wat verwacht je anders van een domkop?'
Ontwapend, iedereen moet ontwapend worden.
In de laatste bevrijding ben ik een domkop en ben jij een domkop.
Wat meestal gebeurt is: ik druk op een knop en jij bent vrolijk;
ik druk op een andere knop en je bent bedrukt. En jij bent net zo.
Hoeveel mensen ken je die het niets doet of ze geprezen worden of beschuldigd?
Dat is niet menselijk, zeggen we. Menselijk wil zeggen dat je een aapje moet zijn,
zodat iedereen je staart kan omdraaien en jij doet wat je hoort te doen.
Maar is dat menselijk? Als jij me charmant vindt,
betekent het dat jij op dat moment in een goede bui bent, meer niet.
Wat zou je ervan zeggen om eerst zelf getransformeerd te worden?
Maar hoe bereik je dat? Door observatie. Door inzicht.
Met geen enkele bemoeienis of oordeel van jouw kant.
Omdat je niet kunt begrijpen waar je over oordeelt.
Er is niets zo heerlijk als gewaar te zijn.
Zou je liever in duisternis leven? Zou je liever handelen en je niet van je daden bewust zijn,
praten en je niet van je woorden bewust zijn?
Zou je liever naar mensen luisteren en je niet gewaar zijn wat je hoort,
of dingen zien en je niet gewaar zijn waar je naar kijkt?
De grote Socrates zei: 'Een onbewust leven is niet de moeite waard om te leven.'
Dat is een waarheid als een koe. De meeste mensen leven geen bewust leven.
Ze leven een mechanisch leven, mechanische gedachten
– meestal die van iemand anders –
mechanische emoties, mechanische handelingen, mechanische reacties.
Wil je zien hoe mechanisch je eigenlijk bent?
'Goh, dat is een mooi overhemd dat je aanhebt.' Dat hoor je graag.
Alsjeblieft! Het gaat over een overhemd! Je bent trots op jezelf als je zoiets hoort.
Er zijn mensen die naar mijn centrum in India komen en zeggen:
'Wat een mooie plek, wat een mooie bomen'
(waar ik helemaal niet voor verantwoordelijk ben), wat een heerlijk klimaat.'
En meteen voel ik me fijn, totdat ik me erop betrap dat ik me fijn voel
en tegen mezelf zeg: 'Hé, kun je je zoiets doms voorstellen?'
Ik ben niet verantwoordelijk voor die bomen;
ik was niet verantwoordelijk voor het kiezen van de locatie.
Ik heb het weer niet besteld; het kwam gewoon.
Maar 'ik' kwam er even tussen, dus voel ik me goed.
Ik voel me goed over 'mijn' cultuur en 'mijn' land. Hoe dom kun je zijn? Dat meen ik.
Ik krijg te horen dat mijn grote Indiase cultuur zoveel mystici heeft voortgebracht.
Ik heb hen niet voortgebracht. Ik ben niet verantwoordelijk voor hen.
Of ze zeggen tegen mij: 'Dat land van u en zijn armoede – het is walgelijk.'
Ik schaam me dan. Maar ik heb dat niet zo gemaakt. Wat is hier aan de hand?
Heb je er ooit over nagedacht?
Men zegt tegen je: 'Ik vind u heel charmant,' dus voel je je fantastisch.
Ik krijg een positieve aai (daarom heet het: 'Ik ben oké, jij bent oké).
Ik ga nog eens een boek schrijven; de titel zal zijn:
Ik ben een achterlijke gladiool, jij bent een achterlijke gladiool.
Dat is het meest bevrijdende, het mooiste ter wereld,
als je openlijk toegeeft dat je een idioot bent. Het is heerlijk.
Als mensen me vertellen dat ik ongelijk heb, zeg ik:
'Wat verwacht je anders van een domkop?'
Ontwapend, iedereen moet ontwapend worden.
In de laatste bevrijding ben ik een domkop en ben jij een domkop.
Wat meestal gebeurt is: ik druk op een knop en jij bent vrolijk;
ik druk op een andere knop en je bent bedrukt. En jij bent net zo.
Hoeveel mensen ken je die het niets doet of ze geprezen worden of beschuldigd?
Dat is niet menselijk, zeggen we. Menselijk wil zeggen dat je een aapje moet zijn,
zodat iedereen je staart kan omdraaien en jij doet wat je hoort te doen.
Maar is dat menselijk? Als jij me charmant vindt,
betekent het dat jij op dat moment in een goede bui bent, meer niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)