ofwel de aard van wie ik werkelijk ben, niet iets dat kan worden uitgedrukt.
Wat er gebeurd is kan zelfs geen ervaring genoemd worden,
omdat degene die ervaart afwezig moest zijn om het mogelijk te maken.
Waar die gebeurtenis echter mee gepaard ging was een realisatie
die zo simpel en groots was en zo revolutionair van inhoud,
dat ik daarna vervuld was van ontzag en me nogal alleen voelde.
Een van de dingen die ik toen inzag is dat verlichting alleen beschikbaar komt
wanneer geaccepteerd is dat zij niet verworven kan worden.
Doctrines, methoden en richtingen van persoonlijke groei
die streven naar verlichting verergeren slechts het probleem dat ze willen aanpakken
doordat ze het idee versterken dat het zelf iets kan vinden,
wat het veronderstelt verloren te hebben.
Juist die inspanning, die investering in de eigen identiteit,
creëert voortdurend weer de illusie gescheiden te zijn van eenheid.
Dit is de sluier waarvan we geloven dat hij bestaat. Het is de droom van individualiteit.
Het is als iemand die zich verbeeldt dat hij in een diep gat in de grond zit en die,
om eruit te komen, steeds dieper graaft, de aarde naar achteren gooit
en zo het licht wegneemt dat er al is.
Het enige waarschijnlijke effect van uiterste inspanning om te worden wat ik al ben,
is dat ik uiteindelijk uitgeput op de grond zal vallen en los zal laten.
In dat loslaten ontstaat misschien een andere mogelijkheid.
Maar de verleiding om vrijheid te vermijden
door strijd heilig te verklaren, is heel aantrekkelijk.
Geworstel is tenslotte niet uitnodigend voor bevrijding.
Het leven is geen opdracht.
Er valt absoluut niets te bereiken,
behalve de realisatie dat er absoluut niets te bereiken is.
Geen enkele mate van inspanning zal ooit eenheid overhalen om te verschijnen.
Het enige dat nodig is, is een sprong in waarnemen,
een ander zien, innerlijk al aanwezig, maar niet herkend.
(Tony Parsons)
1 opmerking:
schitterend! en o zo juist verwoord.
alweer bedankt om te delen!
Een reactie posten