Wie zal ik zijn?

Ik vraag me af wie ik zal zijn, wat ik zal voelen. Hoe ik mezelf zal beschermen tegen de blikken en beschuldigingen, die uit de draaikolk van emoties zeker zullen ontstaan. Want ik ben vastbesloten bij mijn onzekerheid te blijven – mijn handpalmen open gekeerd naar de wereld – mijn leven meer dan eens tegen de rotsen geslagen. Toch heb ik geweigerd terug te klimmen in het ommuurde fort van jouw wereld. Hoe zal ik me mengen, al is 't maar één avond, onder al die mensen die mij als verloren beschouwen – die niet begrijpen dat ik de kneuzingen en onzekerheden aanvaard om de rijkdom en complexiteit van de wereld te bezitten?

Ik wil mezelf – en de woorden grijpen me naar de keel – eindelijk vergeven. Mezelf mijn wonden vergeven, de plekken die geamputeerd werden, de plekken die nog steeds bloeden. Mezelf vergeven dat ik geen makkelijker weg koos. Vergeven dat ik vervreemd ben van degenen die van mij hielden, en dat ik zo hartstochtelijk heb liefgehad, vergeven dat ik méér zocht dan wat mensen mij konden bieden. En dat ik daar nog steeds naar op zoek ben.

(Tehila Lieberman)