Ik verlang...

Waar is God, ook al bestaat hij niet?
Ik wil bidden en wenen, berouw hebben 
over misdaden die ik niet heb begaan,
genieten, vergiffenis te krijgen 
als een net helemaal moederlijke streling.
Een schoot om op te huilen, 
maar dan een enorme schoot,
vormeloos en ruim als een zomernacht 
en vooral nabij,
warm en vrouwelijk, voor een open haard…

Daar ondenkbare dingen kunnen bewenen,
fouten waarvan ik niet weet welke het zijn,
liefde van niet bestaande dingen, en grote,
vreselijke twijfels over ik weet niet welke toekomst...
Een nieuwe prille jeugd,
wederom een oude min en een ledikantje 
waar ik tenslotte in slaap val,
te midden van wiegende sprookjes 
waar ik amper naar luister,
met een aandacht die verslapt 
door gevaren die binnendringen
in mijn jonge haren zo blond als koren...

En dat alles heel groot, heel eeuwig, 
definitief voor altijd,
van een omvang zoals alleen God heeft,
op de trieste en slaperige bodem 
van de ultieme waarheid der dingen....
Een schoot of een wieg 
of een warme arm om mijn hals...
Een stem die zacht zingt 
en me lijkt te willen laten huilen...
het geknister van het vuur in de open haard...
Hitte in de winter...

Een lichte misleiding van mijn bewustzijn...
En daarna geluidloos een rustige droom 
in een enorme ruimte, zoals de maan draaiend
tussen de sterren... 

(Fernando Pessoa)