We zijn hetzelfde.
Wanneer we in beslag genomen worden
door onze persoonlijke worstelingen
lijkt het net of we gescheiden zijn,
het voelt alsof we allemaal anders zijn;
en natuurlijk, in de menselijke fysieke zin, zijn we dat.
Maar in onze kern, in de fundamentele werkelijkheid
van dat wat we zijn, zijn we niet gescheiden.
De stilte is een gelegenheid om je daarvoor open te stellen.
Het heeft niet te maken met geloof, gelukkig.
Dan zouden we echt in de problemen zitten.
Wat we geloven is de oorzaak van al het verdriet!
Hoe meer we vasthouden aan wat we geloven,
hoe meer pijn we hebben.
Dat is juist lijden, dat vasthouden.
Dat is ook die hele illusie van afgescheidenheid.
Maar dat vasthouden is eigenlijk slechts zelfbescherming
- het is de mens die probeert te overleven
en zich prettig te voelen.
Zoals je weet als je bekend bent met psychologie,
ontwikkelen mensen allerlei overlevingsstrategieën.
We noemen die strategieën 'ego' of 'persoonlijkheid';
je zou ten onrechte gemakkelijk kunnen aannemen
dat je je persoonlijkheid bent.
Maar wie we echt zijn is niemand.
We zijn slechts openheid; slechts vrijheid.
Er is in feite niets dat ik je hoef te leren.
Schenk alleen aandacht aan wat aanwezig is.
Als je eenvoudigweg laat opkomen wat er opkomt
en je er niet tegen verzet, dan is het geen probleem
- het kan door je heen gaan en volledig ervaren worden.
En als je het wel als probleem voelt,
stel je dan open voor die ervaring:
de spanning, de worsteling, de weerstand.
Laat jezelf dat ongemak voelen.
Stel je er helemaal aan bloot,
zodat het door je heen kan gaan
en niet blijft steken.
(Jon Bernie)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten