'Is dat echt zo?' antwoordde het konijn dat voorzichtig op een paardenbloem knabbelde.
'Hoe zou je míj kunnen haten?' vervolgde de uil; 'jij bent wat Ik BEN.
'Dat heb ik nog nooit gemerkt,' merkte het konijn nadenkend op.
'Hoe zou het anders kunnen zijn?' vroeg de uil, 'wat we ook zijn - Ik BEN.'
'Sinds wanneer?' vroeg het konijn. 'Is dat nog maar pas zo?'
'Sinds altijd,' antwoordde de uil, 'er is geen 'Tijd'.'
'Waar gebeurt het dan?'
'Overal; er is geen 'Ruimte'.'
'Dus eigenlijk zijn we één?' opperde het konijn vrolijk.
'Zeker niet,' snauwde de uil, 'er is 'niemand'.
'Wat is er dan?' vroeg het konijn weifelend.
'Helemaal 'niets' antwoordde de uil met strengheid.
'Wat dan?' vroeg het konijn verbijsterd.
'Het leven dus!' zei de uil en hij flapperde met zijn wieken en klapte met zijn snavel.
'Zoals de Meesters zo vaak hebben gezegd, "wanneer Ik honger heb, eet Ik,
en wanneer Ik moe ben, ga Ik slapen"!'
(Wei Wu Wei)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten