Alle vragen die met ‘hoe’ beginnen, houden een manier of een methode in.
En een manier of een methode betekenen op hun beurt weer
dat je gaat proberen om van hier naar daar te komen, om iets te bereiken.
Het idee dat we iets moeten bereiken, dat het ‘ergens naartoe’ moet,
heeft te maken met de illusie dat we ons
in de een of andere toestand zouden bevinden.
Je kunt namelijk alleen in een andere toestand terechtkomen,
als je je op dit moment in de ene toestand bevindt.
We hebben eigenlijk geen aandacht
voor onderzoek naar dit basismisverstand.
We zijn alleen maar bezig om van de ene
in de andere toestand terecht te komen.
Al die moeite om onze zelfverzonnen problemen op te lossen.
Totdat de vraag gesteld wordt:
‘Is het wel zo dat ik me in de een of andere toestand bevind?’
Een diepgaand onderzoek naar die vraag is iets heel anders
dan proberen een beter mens te worden.
Het is eenvoudig kijken of een aanname klopt of niet.
Ik kan alle toestanden beschrijven,
ik kan alle eigenschappen van welke toestand dan ook opnoemen.
Ben ik dan niet in eerste instantie
de waarnemer van al die toestanden?
Dat is een kwestie van onderzoeken, niet van geloven.
Want geloven ligt in de aannamesfeer
en onderzoeken is kijken, voor jezelf zien.
Dat is de uitnodiging van advaita.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten