Wozu Dichter in dürftiger Zeit?

De wereld is vergaan en op het smeulend puin
is reeds de nacht gedaald.
De mens krioelt. Verdwaasd in het pikdonker
waant hij zich een god en roept
zijn eigen godsdienst uit:
een blinde aap aanbidder van het Niet.

Zo werden wij de eenzamen,
verplichte wachters bij het licht,
zo werden wij roepers in de woestenij,
klimmers uit de afgrond,
wegbereiders van hen die komen,
schouwers in zich van de nieuwe morgen.

Want morgen komen zonnezonen
die rechtstreeks weer en helder
uit het volstrekte spreken,
onze oneindigheid weer uit haar duister heffen.

Ach aarzelend is onze taal
en ons visioen gesluierd
doch mij volstaat het
te stijgen op mijn zuiverste top
en daar te klinken:
een duistere heraut van de dageraad.

(Erik Van Ruysbeek)