Klankschaal - XLI

Klankwaanemer

De wonderlijke vervulling van eenheid en veelheid 

ontneemt het centrum alle randen.
Gezamenlijk transformeren de vijfvoudige dynamische cirkels 

elke verwarring.
Blaas- en snaarinstrumenten stemmen overeen; 

hun klanken volgen de voorschriften.
Spoel en garen bewegen wevend, en fijn brokaat ontstaat.
Het ene geest-lichaam is in staat om reactie te proeven.
De duizend handen en ogen laten zich niet bedriegen.
Gepekelde pruimen serveren is dagelijks werk voor een kranige wijze.
Keer niet terug naar harmonie en schoonheid, bespeur wrangheid, verdriet.

(Hongzhi)

Roos in klankschaal - IV

Niets tweemaal

Niets gebeurt tweemaal en niets
zal tweemaal gebeuren. Geboren
zonder kundigheden, sterven we
dus als onervaren senioren.

Ook al zijn we nog zo hardleers
op de grote school van 't leven,
geen winter, geen zomer wordt ons
nog een keertje opgegeven.

Niet één dag keert ooit terug,
twee nachten zijn nooit identiek,
geen kus is als een andere,
elke oogopslag is weer uniek.

Gisteren noemde iemand plots
in mijn bijzijn luid jouw naam
- het leek alsof een rode roos
naar binnen woei door het raam.

Nu we samen zijn vandaag,
haal ik mijn blik van je gezicht.
Een roos? Hoe ziet een roos eruit?
Is dat een bloem? Een steen wellicht?

Onzalig uur, onnodige vrees,
waarom bemoei jij je ermee?
Je bent – je moet voorbijgaan.
Je gaat voorbij – en alles is oké.

Lachend en elkaar omhelzend
verzoenen we ons met elkaar,
ook al zijn we zo verschillend
als twee druppels zuiver water.

(Wislawa Szymborska)

Riet - XII

Reflecties - V

Geluk is je ware aard

Voel de Aanwezigheid binnenin jezelf.

Voel het geluk en de vreugde die je in werkelijkheid bent.

Voel het! Je kunt het voelen.

Hoeveel zogenaamde problemen

je ook lijkt te hebben,

wat er ook gebeurt in je leven, goed of slecht,

denk er niet meer aan. Het doet er niet toe.

Voel de Aanwezigheid. De Aanwezigheid van Bewustzijn.

De Aanwezigheid van Puur Gewaarzijn.

Voel dat in jezelf. Denk er niet over na - voel het gewoon.

Als je er over gaat nadenken, bederf je het.

Laat de geest maar raaskallen.

Besteed niet ook maar de geringste aandacht aan de geest,

met wat voor gedachten hij ook komt aanzetten,

wat hij je ook zegt.

Schenk geen enkele aandacht aan de geest.

Voel de gelukzaligheid. Je BENT die gelukzaligheid.

Er is absoluut niets wat je nodig hebt

of moet zien te worden.

Ga niet op zoek naar verlichting of bevrijding.

Die zul je nooit vinden. Er valt nergens naar te zoeken.

Als je met je zintuigen zoekt, waar is dan de bevrijding?

Waar is de vrijheid?

Die bestaat niet.

Als je de zintuigen terzijde laat,

als je geen aandacht aan de zintuigen schenkt

en er aan voorbijgaat door ze te observeren,

ernaar te kijken en er niet op te reageren,

merk je dat je altijd al in gelukzaligheid hebt verkeerd.

Geluk is je ware aard.

Je bent Dat. 

(Robert Adams)

Zeegezicht - XIII

Compositie - XXVII

Wie ben ik?

Wil je de geest stillen, dan bestaat hiervoor maar één afdoende vraag: 'Wie ben ik?'. 

Het onderzoek 'Wie ben ik?', maakt een eind aan alle andere gedachten.

En zoals de stok die je gebruikt om het vuur op te rakelen 
uiteindelijk in het vuur geworpen wordt,

zo komt ook de gedachte 'Wie ben ik?' tenslotte aan haar natuurlijke eind.

Zodra er andere gedachten opkomen, laat je deze niet uitdijen, 

maar je stelt onmiddellijk de vraag: 'Wie neemt deze gedachten waar?'

Wat maakt het uit hoeveel gedachten er verschijnen.

Op hetzelfde moment dat er een de kop opsteekt en je alert de vraag stelt:

'Wie kijkt naar deze gedachte?', is het antwoord: 'Ik';

de vraag 'Wie ben ik?' brengt de geest vervolgens 
meteen terug naar zijn bron, waarin de gedachte oplost.

Als je deze methode consequent blijft toepassen,

neemt het vermogen van de geest om in zijn bron te rusten toe.

Wanneer de subtiele geest zich naar buiten keert via de hersenen en de zintuigen,

vult hij zich met de grove substantie van namen en vormen;

wanneer de geest in het Hart verwijlt, verdwijnen naam en vorm.

Zelfgerichtheid of inkeer is niets anders 

dan de geest laten rusten in het Hart, en hem daar te houden.

De geest laten uitdijen wordt uiterlijke gerichtheid genoemd.

Wanneer de geest in het Hart huist, en het 'ik' - de wortel van alle gedachten -

verdwenen is, straalt enkel nog het voortdurende Zelf.

Het Zelf huist eenvoudig daar waar de ik-gedachte spoorloos verdwenen is.

Dit is Stilte. Dit stil zijn wordt 'zien door kennis' genoemd.

Stil zijn betekent de geest laten rusten in het Zelf. 

Alle andere kennis, zoals het kennen van andermans gedachten,

het kennen van verleden, heden en toekomst, 

en het weet hebben van wat er in de wereld gebeurt, 

kan nooit onder Kennis worden verstaan.

(Sri Saddhu Om)

Wintereik

Rimpelingen - IV

De dag dat het zoeken ophield

Er komt een moment dat je het hele onbeduidende van je inspannen ziet. 

Je hebt alles gedaan wat kan, en toch gebeurt er niets. 

Je hebt alles gedaan wat menselijkerwijs mogelijk is. 

Wat meer kun je dan nog doen? 

Uit pure hulpeloosheid hou je op met elke vorm van zoeken. 

En de dag waarop mijn zoeken ophield, de dag waarop ik nergens naar zocht, 

de dag waarop ik niet verwachtte dat er iets zou gebeuren, toen begon het te gebeuren. 

Een nieuw soort energie kwam op - nergens vandaan. 

Het kwam uit geen enkele bron. 

Het kwam nergens vandaan en overal vandaan. 

Het was in de bomen en in de stenen en in de hemel 

en in de zon en in de lucht - het was overal. 

En ik had zo hard gezocht, en ik dacht dat het zo heel ver weg was. 

En het was zo dichtbij, zo vlak om me heen. 

Juist mijn zoeken veroorzaakte dat ik niet meer kon zien wat vlakbij was. 

Zoeken heeft altijd te maken met wat ver weg is, 

zoeken heeft altijd met afstand te maken - en het was niet ver weg. 

Ik was verziend geworden, ik had mijn bijziendheid verloren. 

Mijn ogen waren scherp gesteld op wat ver weg ligt, op de horizon, 

en ze hadden hun vermogen verloren om te zien wat vlakbij ligt, 

wat zich direct om je heen bevindt. 

Op de dag dat mijn inspanning verdween, verdween ik zelf ook. 

Want je kunt niet bestaan zonder je in te spannen, 

en je kunt niet bestaan zonder verlangens, 

en je kunt niet bestaan zonder ergens naar te streven. 

Het verschijnsel ego, het zelf, is geen ding, het is een proces. 

Het is geen substantie, iets wat daar binnen in je zit; 

je moet het ieder moment tot leven brengen. 

Het is net als met fietsen. 

Als je doorgaat met trappen blijft de fiets vooruitgaan, 

maar als je ophoudt met trappen stopt de fiets. 

Hij kan nog even doorrijden, vanwege het vliegwiel-effect, 

maar op het moment dat je ophoudt met trappen 

begint de fiets in feite al met stil te staan. 

Er is geen energie meer, geen kracht meer om vooruit te komen. 

Hij zal omvallen en stuk gaan. 

Het ego bestaat omdat we maar doortrappen op de fiets van begeerte, 

omdat we maar blijven streven om ergens te komen, 

omdat we maar doorgaan met onszelf voorbij te rennen. 

Dat is nou precies het verschijnsel ego - het jezelf voorbij rennen, 

de toekomst in draven, de dag van morgen binnen springen. 

Die sprong in het niet-bestaande creëert het ego. 

Omdat het uit het niet-bestaande voortspruit, is het net een luchtspiegeling. 

Het bestaat alleen uit verlangens en uit niets anders. 

Het bestaat alleen maar uit dorst, en nergens anders uit. 

Het ego bestaat niet in het huidige moment, het bestaat in de toekomst. 

Als je in de toekomst leeft lijkt het ego iets heel substantieels. 

Als je in het huidige moment leeft  

is het ego een luchtspiegeling, die begint te verdwijnen. 

Die dag, toen ik ophield met zoeken.... 

maar het is niet juist als ik zeg dat ik ophield met zoeken, 

het is beter om te zeggen die dag, toen het zoeken ophield. 

Ik zal het nog eens zeggen: een betere manier om het te zeggen is 

die dag dat het zoeken ophield. 

Want als ik ophoud, dan ben ik er zelf weer bij. 

Dan wordt ophouden mijn inspanning, 

dan wordt ophouden mijn verlangen, 

en verlangens hebben een heel subtiele manier van bestaan. 

Begeerte kun je niet stoppen; die kun je alleen maar begrijpen. 

In dat begrijpen zit het stoppen. 

Onthou, niemand kan ophouden met verlangen, 

en de werkelijkheid openbaart zich alleen als begeerte stopt. 

(Osho)

Klankschaal - XL

Kraakijs - III

Brug van het leven

Maar als het een mens gelukt 

over de 'brug van het leven' 

naar de overkant te schrijden, 

dan is dat een geluk voor de wereld. 

Het is bijna meer dan 

dat haar een verlosser 

wordt geschonken. 

Er is slechts één ding van node: 

iemand alleen 

kan dit doel niet bereiken, 

hij behoeft daartoe  - een gezellin. 

Het is alleen door een verbinding 

van mannelijke en vrouwelijke 

krachten mogelijk. 

Daarin schuilt 

de geheime zin van het huwelijk, 

die de mensheid 

al sinds duizenden jaren 

verloren heeft.

(Gustav Meyrink)

Stilleven - II

Rode roos - III

Slechts een roos als steun en toeverlaat

Ik maak een kamertje voor mezelf in de lucht
Tussen de acrobaten en de vogels:
Mijn bed op de trapeze van mijn gevoel
Als een nest in de wind
Op de verste punt van de tak.

Ik koop een deken van de teerste wol
Van de zacht geschoren schapen
die in het maanlicht
als flets schemerende wolken
boven de aarde voorttrekken.

Ik sluit mijn ogen en hul mij in
De vacht van deze trouwe dieren.
Ik wil het zand onder hun kleine hoefjes voelen
En het geklik van de grendels horen
Die de staldeur 's avonds sluit.

Maar ik lig in vogeldons,
als in een wieg geschommeld in de hoogte.
Het duizelt me. Ik slaap niet in.
Mijn hand
Grijpt naar een houvast en vindt
Slechts een roos als steun en toeverlaat.

(Hilde Domin)