Geen horizon was hem te ver
geen bergtop ooit te hoog
geen kasteel te ver gelegen
geen vallei te diep
om het leven te verstaan
en zijn pad tot het eind te gaan.
Op kastelen zong en speelde hij
in valleien danste hij zijn eenzaam lied
onder de tamarinde
droomde hij het leven
en bij de laurier zag hij een andere horizon.
Zo vergat hij waar het leven eens begon
en liet los zijn steeds maar streven.
In een heldere sterrenwacht
in glooiend ochtendlicht
bij het zachte avondvuur
en de late middagzon
speelde en zong hij zacht
over leven zonder duur.
Hij zocht en vond de aarde
hij zocht en vond de lucht
hij zocht en vond de zee
hij zocht en vond het vuur
en in zijn verstilde stervensuur
ging niets meer met hem mee.
Een troubadour, zo noemde men hem,
een zanger met onaardse stem
Een minnestreel
met de hemel in zijn keel
die, toen de volle waarheid in zijn geest verscheen,
de stroom inging
en voorgoed uit het zicht verdween.
(Marcel Messing)
1 opmerking:
toen de volle waarheid in zijn geest verscheen...
een moment waar we allemaal stap voor stap naar toe groeien.
Groetjes :-)
Een reactie posten