Carnaval des levens

De violen zingen, de fluiten lokken en in de verte klinken door het tromgeroffel de klokken. De maskerade van het leven begint! Is die ook niet voor jou begonnen, kleine Veronika? Lijkt het niet alsof de mensen langzamerhand een ander uiterlijk krijgen? Zij dragen vreemde kleren, fraaier of lelijker dan vroeger en zij hebben maskers voor het gezicht die ze vroeger niet droegen. Of heb je juist tot nu toe de maskers gezien en hebben de mensen ze nu afgezet om je aan te kijken zoals ze werkelijk zijn?

Ach, kleine Veronika, zo zelden weten we in het leven of iemand een masker draagt of dat hij zijn masker heeft afgelegd. En wanneer dragen wij zelf een masker en wanneer niet? Het carnaval van het leven is een verwarde dans. We lachen en wenen, we hopen en dwalen, we haten en beminnen in de wisselende figuren van die dans, zonder echter te weten wie we zelf zijn. Er zijn zoveel maskers. Wie zal ze doorgronden? Het is vaak heel moeilijk, kleine Veronika. Het uur dat we alles zonder masker zullen zien, is ons laatste uur. Dan dansen we niet meer in het carnaval van het leven.

(Manfred Kyber)