Zachtjes, fluisterend bijna,
maar sterker toch dan alle geroezemoes.
Het is waarheid. De waarheid van dit bestaan.
Het is het leven, dit leven dat niet eindigt bij mij.
Nu dit er is, wat doet het verlies ertoe?
Het altijd weer onaffe, de missers en de regelrechte fouten.
Wat blijft er over van boze gedachten en beschamende daden,
van al het nare dat ik heb gedaan of dat mij is aangedaan?
Al die zwarte sterren in het vlees van mijn herinnering.
Het lied zingt en ik zie: het zijn de contouren van de weg.
Het lied zingt en ik zing het mee.
Dit alles is gedaante van het licht.
Mijn spel is verloren.
Ik wist het altijd al, zolang ik weet, maar bitter,
alsof het toch niet waar moest zijn.
Nu weet ik het met mijn hoofd en met mijn hart:
er is geen winst.
Niets kan veroverd worden.
Dit alles is het wenken van het licht.
Het spel is verloren.
Het zingt in mij en ik zing het mee.
Het leven is herboren.
(Hans Korteweg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten