De oude alchemist,
die in het Nigredo - de staat van totale duisternis - verkeert, mediteert en bidt.
Hij is zonder hoop en toch niet wanhopig, verdrietig zonder zelfmedelijden.
Hij twijfelt voortdurend, maar is niet vertwijfeld.
Hij heeft geen uitzicht en hij maakt zich ook geen uitzicht.
Hij richt zich niet op de toekomst,
maar op het licht van zijn vertrouwen, hoe klein dat ook is.
Hij maakt niets groter en denkt niet vooruit.
Hij laat leegte leegte.
Dan kan in het hart van de duisternis
het wit - het Albedo - geboren worden.

De vogel zingt zoals hij gebekt is.
De ambachtsman maakt, de kunstenaar schept, de denker denkt.
Ieder wezen heeft zijn hoedanigheid waarmee hij antwoord geeft
aan het Wezen waarbinnen hij zich bevindt.
Dit talent, dit lied, is de sleutel tot verlossing. Is verlossing.

Er is geen gouden toekomst.
Er komt niets dat beter is dan nu.
Dit is het geschenk.

(Hans Korteweg)