Veel-weten en niet-weten

Naarmate men  meer weet, 
valt beter in het oog dat men niets weet. 
Zo maakt toch het veel-weten 
tenslotte ruimte voor het koninklijke niet-weten. 
Het veel-weten is het volk, 
het niet-weten is de koning. 
Het veel-weten is het materiaal, 
maar het niet-weten hanteert en bewerkt het. 

De doden bouwen op het veel-weten. 
De levenden op het niet-weten. 

Ook Pascal maakt onderscheid tussen 'natuurlijke' onwetendheid 
waarboven het verstand zich verheft en de wijze onwetendheid, 
waaraan het verstand zich onderwerpt. 
De wijze onwetendheid valt hem ten deel die zichzelf kent. 
Zo gezien verhoudt ook het weten van de mens zich polair. 
Enerzijds het onwijze weten dat zichzelf nooit genoeg is 
en rusteloos naar uitbreiding streeft 
en anderzijds het wijze niet-weten, 
dat zichzelf genoeg is en zijn rust vindt 
in het geestelijk middelpunt der eigen eenheid. 

.../...

Deze toestand van niet-weten nu is de ware werkelijkheid. 
Onveranderlijk, klaar, helder, licht, koel, zuiver, open en waarachtig. 
Er is geen beroering in, geen hartstocht, geen emotie, 
noch iets dat wij aandoening zouden kunnen noemen. 
Het is zonder sensatie en on-gecompliceerd. 
Het is eenvoudig en onvergelijkelijk. 
Het is uniek.

(Barend van der Meer)