Als het denken zijn gedachten gelooft...

Als het denken zijn gedachten gelooft, benoemt het wat niet benoemd kan worden en probeert het dat werkelijkheid te maken door het een naam te geven. Het gelooft dat zijn namen waar zijn, dat er daarbuiten een wereld is die afgezonderd is van hemzelf. Dat is een illusie. 
De hele wereld wordt geprojecteerd. Als je je afsluit en bang bent, lijkt de wereld vijandig; als je houdt van wat is, is alles in de wereld je dierbaar. Binnen- en buitenkant zijn altijd eender - het zijn weerspiegelingen van elkaar. De wereld is het spiegelbeeld van jouw denken.

Als je je eigen gedachten niet gelooft ben je vrij van het oerverlangen: de gedachte dat de realiteit anders zou moeten zijn dan ze is. Je krijgt inzicht in het woordeloze, het ondenkbare. Je begrijpt dat je alle mysteries alleen maar zelf hebt gecreëerd. In werkelijkheid is er niets mysterieus. Alles is zo helder als glas. Alles is eenvoudig omdat er eigenlijk niets is. Het enige wat er is, is het verhaal dat nu verschijnt. En zelfs dat niet.  

Uiteindelijk is 'mysterie' precies hetzelfde als 'manifestatie'. Alleen bekijk je het vanuit een nieuw gezichtspunt. De wereld is een optische illusie. De wereld ben jij, verward en ongelukkig of gelukzalig en vredig. Uiteindelijk is 'verlangen' gelijk aan 'vrij van verlangen'. Verlangen is een geschenk; verlangen gaat over opmerken. 
Alles gebeurt vóór jou, niet mét jou.

(Byron Katie)