De wandeling

'Ja, ja, de witte landweg!' mompelde hij nadenkend, 
die kunnen weinigen verdragen'. 
Alleen iemand die daarvoor geboren is. 
De meeste mensen zijn banger voor die landweg dan voor het graf. 
Zij gaan liever weer in de doodkist liggen, want zij denken: 
Dat is dood-zijn en dan hebben we rust.
In werkelijkheid echter is die doodkist het leven, het vlees. 
Dat iemand op aarde wordt geboren, 
betekent niets anders dan dat hij levend wordt begraven! 
Maar het is beter dat men op de witte landweg leert wandelen.
Men moet alleen niet aan het einde van de weg denken, 
anders houdt men het niet uit, want deze weg heeft geen eind. 
Hij is oneindig. De zon op de berg is eeuwig. 
Eeuwigheid en oneindigheid zijn tweeërlei. 
Alleen voor hem, die in de oneindigheid 
de eeuwigheid zoekt en niet het 'einde', 
alleen voor hem zijn oneindigheid en eeuwigheid dezelfde. 
Het gaan op de witte landweg moet men doen om het gaan zelf, 
uit plezier in het wandelen, 
niet om een vergankelijke rust met een andere te verwisselen.

'Rust - niet stilstand, niet nietsdoen - is slechts in de zon op de berg. 

Zij staat stil en alles draait om haar.

Reeds haar voorbode, het morgenrood, straalt eeuwigheid uit; 

daarom aanbidden de kevers en de vliegen het en blijven zij 

zo stil wachten  op het verschijnen van de zon. 

Daarom ben jij niet moe geworden, toen je de berg hebt beklommen. '

'Heb je,' vroeg hij plotseling en keek me daarbij scherp aan, 

'Heb je de zon gezien?'

'Nee, vader, ik ben teruggekeerd voordat ze opging.' 

Hij knikte goedkeurend. 'Dat is goed. 

Anders zouden wij niets meer met elkaar te doen hebben gehad,' 

liet hij er zacht op volgen. 

'En ging je schaduw je vooruit naar het dal?'

'Ja, natuurlijk...'

Hij hoorde mijn verwonderd antwoord niet.

'Hij die de zon ziet,' ging hij voort, 'wil alleen nog de eeuwigheid. 

Hij is verloren voor het wandelen. Zij zijn de kerkheiligen. 

Wanneer een heilige overgaat, zijn de wereld en ook het andere 

voor hem verloren; zij zijn zonder hem achtergebleven. 

Je weet wat het is een vondeling te zijn - 

bereid anderen niet een dergelijk lot, vader noch moeder te hebben. 

Wandel! Steek lantarens aan, totdat de zon vanzelf komt!'

(Gustav Meyrink)