dan voldoe je niet meer aan de regels van het mens-zijn,
want het wezenlijke kan zich niet voortplanten
en valt daardoor al totaal buiten
het meest essentiële van
het mens-zijn.
Want 'wezenlijk zijn', is een 'zijn'
en een 'zijn'
kan zich niet voortplanten.
Alleen het 'niet-zijn' plant zich voort in stuwing
om ooit het 'zijn' te bereiken.
Dat is dan ook de prikkel van het menselijke bestaan.
Het 'zijn' heeft eigenlijk geen bestaan,
want het 'zijn' is hetzelfde
als de stenen en de bomen;
die hebben geen bestaan.
Ze reageren alleen op de kosmos.
Het mens-zijn,
dat heeft eigen regels gemaakt
die niet meer hetzelfde zijn
als de regels van het universum.
Daar waar ze afwijken van de regels,
noemt men dat 'mens'.
De mens is een afwijking van het wezenlijke bestaan
en heeft daardoor
ook in het universele denken
totaal geen zin van bestaan.
(Anton Heyboer)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten