zondag 29 maart 2009
Omdat ik het begeerde in mij vind
De minnaar wordt tot dat wat hij bemint
Door zijn verbeelding steeds daarheen te keren;
Ik heb derhalve niets meer te begeren
Omdat ik het begeerde in mij vind.
Indien mijn ziel zich in mijn lief bevindt,
Wat meer nog kan het lichaam ambiëren?
Slechts in zichzelf kan het in rust verkeren
Daar ook de ziel zich met zichzelf verbindt.
Maar deze halfgodin, puur en gedwee,
Die in mijn ziel zich voegt als beeltenis,
Zoals het accident in de norm,
Bevindt zich in mijn denken als idee;
En deze liefde die mijn leven is
Zoekt als ruwe materie naar de vorm.
(Luís Vaz de Camões)
vrijdag 27 maart 2009
Al wat wij doen of zeggen...
Al wat wij doen of zeggen, al wat wij denken of voelen,
draagt hetzelfde masker en hetzelfde kostuum.
Hoezeer wij ook uittrekken wat wij dragen,
nooit bereiken wij de naaktheid,
want naaktheid is een verschijnsel van de ziel
en niet het uittrekken van een pak.
Zo, gekleed met lichaam en ziel,
met onze veelvuldige pakken die aan ons kleven
als de veren aan de vogels,
leven wij gelukkig of ongelukkig,
of zelfs zonder te weten wat we zijn,
de korte tijdsduur die de goden
ons verlenen om ons te amuseren,
als kinderen die plechtige spelletjes spelen.
(Fernando Pessoa)
dinsdag 24 maart 2009
Want alles is fragment
Al door het zeggen van het woord
Deelt men, scheidt men en schendt
Het al omvattende, dat men niet kent,
Dat ik aanwezig weet, of alleen maar vermoed,
Dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet,
Dat mij beheerst, dat mij gehoorzaamheid gebiedt,
En als ik zoek en luister, dan vind ik het niet.
Een troost blijft:
Er is in ieder woord een woord,
Dat tot het onuitsprekelijke behoort;
Er is in ieder deel een deel
Van het ondeelbare geheel,
Gelijk in elke kus, hoe kort,
Het hele leven meegegeven wordt.
Deelt men, scheidt men en schendt
Het al omvattende, dat men niet kent,
Dat ik aanwezig weet, of alleen maar vermoed,
Dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet,
Dat mij beheerst, dat mij gehoorzaamheid gebiedt,
En als ik zoek en luister, dan vind ik het niet.
Een troost blijft:
Er is in ieder woord een woord,
Dat tot het onuitsprekelijke behoort;
Er is in ieder deel een deel
Van het ondeelbare geheel,
Gelijk in elke kus, hoe kort,
Het hele leven meegegeven wordt.
(Abel Herzberg)
zaterdag 21 maart 2009
Open voor verandering
Inzicht, werkelijk inzicht kan pas komen als je open bent.
Als je open bent, om je door inzicht te laten raken.
Iets wat op je pad komt, iemand die iets zegt,
Als je open bent, om je door inzicht te laten raken.
Iets wat op je pad komt, iemand die iets zegt,
iets wat je leest, een ervaring in de natuur.
Als het binnen mag/kan komen dan kan er iets gebeuren.
Dan kan die wezenlijke ervaring komen
Als het binnen mag/kan komen dan kan er iets gebeuren.
Dan kan die wezenlijke ervaring komen
waarna alles anders is.
En uiteindelijk kan het elk moment gebeuren,
En uiteindelijk kan het elk moment gebeuren,
en elk volgend moment weer.
Als die openheid er is.
Je hart open staat, zodat het inzicht tot je kan spreken,
Als die openheid er is.
Je hart open staat, zodat het inzicht tot je kan spreken,
het Bewustzijn.
Geen denkbeelden. Geen zo zou het kunnen zijn.
Maar het Weten, voelen/ervaren wat is,
Geen denkbeelden. Geen zo zou het kunnen zijn.
Maar het Weten, voelen/ervaren wat is,
wat gezegd is, wat getoond is.
De durf om kwetsbaar te zijn.
De durf om kwetsbaar te zijn.
De durf om jezelf te laten raken.
(Kagib)
zondag 15 maart 2009
Het zingt in mij
Een lied zingt in mijn hart.
Zachtjes, fluisterend bijna,
maar sterker toch dan alle geroezemoes.
Het is waarheid. De waarheid van dit bestaan.
Het is het leven, dit leven dat niet eindigt bij mij.
Nu dit er is, wat doet het verlies ertoe?
Het altijd weer onaffe, de missers en de regelrechte fouten.
Wat blijft er over van boze gedachten en beschamende daden,
van al het nare dat ik heb gedaan of dat mij is aangedaan?
Al die zwarte sterren in het vlees van mijn herinnering.
Het lied zingt en ik zie: het zijn de contouren van de weg.
Het lied zingt en ik zing het mee.
Dit alles is gedaante van het licht.
Mijn spel is verloren.
Ik wist het altijd al, zolang ik weet, maar bitter,
alsof het toch niet waar moest zijn.
Nu weet ik het met mijn hoofd en met mijn hart:
er is geen winst.
Niets kan veroverd worden.
Dit alles is het wenken van het licht.
Het spel is verloren.
Het zingt in mij en ik zing het mee.
Het leven is herboren.
Zachtjes, fluisterend bijna,
maar sterker toch dan alle geroezemoes.
Het is waarheid. De waarheid van dit bestaan.
Het is het leven, dit leven dat niet eindigt bij mij.
Nu dit er is, wat doet het verlies ertoe?
Het altijd weer onaffe, de missers en de regelrechte fouten.
Wat blijft er over van boze gedachten en beschamende daden,
van al het nare dat ik heb gedaan of dat mij is aangedaan?
Al die zwarte sterren in het vlees van mijn herinnering.
Het lied zingt en ik zie: het zijn de contouren van de weg.
Het lied zingt en ik zing het mee.
Dit alles is gedaante van het licht.
Mijn spel is verloren.
Ik wist het altijd al, zolang ik weet, maar bitter,
alsof het toch niet waar moest zijn.
Nu weet ik het met mijn hoofd en met mijn hart:
er is geen winst.
Niets kan veroverd worden.
Dit alles is het wenken van het licht.
Het spel is verloren.
Het zingt in mij en ik zing het mee.
Het leven is herboren.
(Hans Korteweg)
donderdag 12 maart 2009
Gebed
Ik ben
omdat ik was,
maar ieder
zal mij mogen
vergeten.
Maar toch
moet ik zeggen:
ik ben
en ik was
en ik zal zijn
en daarom ben ik meer
dan wat vergeten wordt
onmetelijk meer
dan wat ontkend wordt
oneindig meer
dan het niets.
Eeuwig is al
wat ontstaat,
geboorte sterker
dan dood,
taaier
dan vertwijfeling en eenzaamheid,
sterker
dan herrie en zonde
eervoller
dan uitgestoten zijn.
Nooit
zal ik ophouden te zijn.
Nooit.
Amen.
(Edvard Kocbek)
woensdag 11 maart 2009
Zien en zijn - III
Die verwarring ontstaat omdat je niet blanco bent,
niet stil, maar aldoor in beweging.
Je laat het leven niet op je afkomen,
maar structureert, oordeelt en ordent voortdurend
vanuit je eigen ervaringen uit het verleden
of je loopt vooruit op de toekomst
door je bezorgd te maken.
Zo probeer je greep te krijgen op het leven,
dat zich altijd aan jouw greep zal blijven onttrekken.
Want leven houdt altijd een zekere willekeur
en onvoorspelbaarheid in, en presenteert
toevalligheden die buiten het patroon van herhaling vallen.
(Robert Hartzema)
dinsdag 10 maart 2009
Zien en zijn - II
De wereld die wij zien bestaat niet zoals wij haar zien.
We denken dat ze er zo uitziet,
en houden haar ook voortdurend op die manier in stand.
Maar de muren die je nu ziet, de bomen, huizen, auto's
en mensen schep je voortdurend met je eigen geest,
met je eigen emoties en met je eigen lichamelijke reacties.
Daarom verschijnt alles op die manier.
Soms verschijnt alles traag en somber;
soms verschijnt alles stralend en licht.
Maar meestal is er onrust en chaos,
en voel je je verward en onduidelijk,
waardoor je ook niet echt totaal aanwezig bent.
(Robert Hartzema)
maandag 9 maart 2009
Zien en zijn - I
Alleen vanuit innerlijke stilte kan het leven zich aandienen,
want de wereld is niet voor eens en altijd geschapen
maar schept zichzelf voortdurend.
En net zo min als je een tekening kunt maken
op stromend water,
maar wel op een blanco vel papier dat stil ligt,
kan het leven zijn kunstwerken alleen scheppen
in een geest die blanco is en stil.
(Robert Hartzema)
maandag 2 maart 2009
Vlak achter je voet
Vlak achter je voet
is de stilte het grootst
en er ligt een vreemde tederheid,
anders dan alles.
Anders dan alles
wat je kunt horen, kunt zien
- het zingen achter je schoen,
het licht achter je handen.
Vlak achter je schouder,
dichterbij dan je denkt, een vrede
die je zelf niet kent,
waar de wereld zwijgt
een diep en kort moment
als na een stille belofte
uit een gesloten mond.
(Rolf Jacobsen)
Dit eiland
Hoe zijn we hier geland,
waartoe... vanwaar...?
ligt ergens aan het strand
dat vreemde schip nog klaar?
en als het anker is gelicht,
naar waar... naar waar...?
Stil, sluit de deuren dicht...
bemin elkaar...
(Adriaan Roland Holst)
Abonneren op:
Posts (Atom)