Elke methode is illusie

Elke methode is illusie. 

Het is leuk, het mag, maar wie is onderweg naar wat? 

Zolang je denkt dat je iemand bent die onderweg is naar iets, 

bevestig je in feite het bestaan van een afgescheiden individu. 

En elke stap die je doet om HET te bereiken, 

bevestigt dat JIJ er bent die IETS moet bereiken.

Maar als het grapje doorzien wordt, 

is er geen 'jij' die iets moet bereiken. 

En 'Het Pad' leidt ook niet naar je Zelf. 

Je kan nooit dichterbij komen. 

Er is geen 'ik' die waarde krijgt door een proces te volgen 

om 'steeds spiritueler' te worden 

met als summum van spiritualiteit 'De Verlichting'.

Toch denken heel veel mensen zo.

Dat is prima. 

Dat is op zich een mooi spel en er zijn heel veel mensen 

die dat liever doen dan zien-wat-is, 

omdat het verstand niet uit de voeten kan met zien-wat-is. 

Zien-wat-is lijkt op ruimte, of op stilte, nou, 

hoe moet je ruimte beschrijven? 

Het denken heeft iets nodig, een plaatje, een woord, een gevoel, 

een beschrijving - en hoe moet je ruimte beschrijven? 

Hoe moet je stilte beschrijven?

Het verstand denkt: wat saai, daar heb ik niks aan, 

ik ga een mooi 'pad' aflopen, ik ga mediteren, 

ik raak in een heerlijke staat 

en je kan prachtige ervaringen hebben op dat gebied, 

maar het heeft niks te maken met wat is.

Wat de ervaring ook is, 

het stoten van een teen of een prachtige meditatie-ervaring, 

er is iets wat stil en rustig is en zich daarvan bewust is 

en er altijd net een stapje vóór ligt. 

Om dat gewoon toe te geven en te zeggen: 

al dat zoeken had geen zin maar het was een leuke tijd 

- dat zullen veel mensen gewoon niet willen, 

omdat het dan lijkt of alles voor niets is geweest. 

Zolang je overeind wilt blijven als 'ik die wat bereikt heeft', 

zul je dat niet toe willen geven.

(Leo Hartong)