De oneindigheid

Steeds dierbaar was mij deze stille heuvel

en deze haag die voor een groot gedeelte
het uitzicht op het weids verschiet belet.
Ik zit te kijken en schep eindeloze
verten daarachter en voor mensen niet te
vatten stiltes en peilloos diepe rust
in mijn verbeelding; bijna slaat de schrik me
om het hart. En begint de wind te ruisen
door deze takken, weeg ik het contrast
tussen zijn stem en die immense stilte.

Ik voel mij aan de eeuwigheid herinnerd,
de reeks dode seizoenen, aan wat nu
leeft en de klank daarvan. En zo, in deze
onmetelijkheid, verdrinken mijn gedachten:
en zoet is het vergaan in deze zee.

(Giacomo Leopardi)