Bomen en wolken - II

Papaver - III

Ons leven?

Ego vormt het probleem niet en het leven evenmin.
De dwaasheid in ons hoofd is geen probleem,
noch is dat het geval met onze hebzucht,
onze lustgevoelens, onze haatgevoelens of agressie.
Het probleem komt voort uit het verkeerde geloof van wat wij zijn
en dat verkeerde geloof heeft beslist niet te maken
met een of ander onderdeel, aspect van ons leven
(ego, hebzucht, tunnelvisie of een andere naargeestige eigenschap).
De verkeerde overtuiging die wij erop nahouden heeft niets te maken
met bepaalde onderdelen van ons leven,
die trouwens altijd onderhevig zijn aan schommelingen en veranderingen;
ze komen en gaan; vandaag zijn ze er, morgen zijn ze weg,
als je wilt dat het weggaat, blijft het; wil je dat iets blijft, dan verdwijnt het, enzovoort.

Wat we over onszelf geloven, is ons leven.
Het is de totaliteit van ons hele leven, het geheel van het menselijk bewustzijn,
het geheel van het universum dat "ons leven" is.
Daaronder kun je dingen verstaan als onze geschiedenis, onze gedachtestroom,
onze wensen, onze aversies, onze weerstanden, ons verlangen,
onze lusten en lasten, ons willen-hebben, ons niet-kunnen-krijgen,
onze herinneringen, onze projecties en verwachtingen, onze toekomstdromen,
ons idee over wat we willen worden, en later wat we hadden willen worden
en niet zijn geworden, al onze bereikte doelen,
maar ook al onze mislukkingen en fouten, onze hartstochten en ons verdriet.
Alles, werkelijk alles dat in dit rijtje past, is onderdeel van dat ene probleem
dat we hebben en dat is dat wij denken dat al die dingen samen ons leven is.
Al deze gewone menselijke manifestaties die door ons hoofd cirkelen,
zoals we hier bij elkaar zitten, vormen de onderdelen waaruit ons leven is opgebouwd.
De sterren, de zon, de maan, de planeten, de sterrenstelsels, alles wat we zien,
alles wat we hebben geleerd, alles wat we weten, alles wat we niet begrijpen,
alles wat we zouden willen doorgronden, alle compassie, alles zachtheid
die we in ons hebben, alle liefde in ons hart, maar ook onze woede,
onze diepste haatgevoelens, onze rusteloosheid en onze agressiviteit,
ons vermogen om slechte dingen te onderdrukken
en onze goede eigenschappen te ontplooien of andersom,
ons liefdevolle uitdrukkingsvermogen en dat eeuwige en oneindige
doorratelen van onze gedachten, werkelijk alles maakt er deel van uit.
Niet een gedeelte ervan, maar werkelijk alles maakt deel uit
van het complexe bouwwerk, waarvan wij geloven dat het ons leven is.

(John Sherman)

Zeegezicht - XXXIX

Landschap met wolken - XXXXI

Jezelf volkomen vergeten

Er staat een boom bij de rivier en we hebben er wekenlang 

elke dag naar staan kijken voordat de zon opkwam. 

Als de zon langzaam boven de horizon kruipt, boven de bomen, 

krijgt deze speciale boom plotseling een gouden kleur. 

Alle bladeren schitteren, en terwijl je naar die boom kijkt 

- waarvan de naam er niet toe doet; 

wat ertoe doet is de schoonheid ervan - 

en de uren voorbijgaan, lijkt zich iets buitengewoons 

te verspreiden over het land, over de rivier. 

Als de zon nog wat hoger komt te staan, 

beginnen de bladeren te trillen, te dansen.

En elk uur lijkt die boom een andere kwaliteit te geven. 

Voordat de zon opkomt, hangt er iets sombers omheen 

en lijkt hij rustig, ver weg, vol waardigheid. 

Als de dag begint, gaan de bladeren met het licht 

dat erop valt dansen en roepen ze dat speciale gevoel op 

dat gepaard gaat met grote schoonheid. 

Tegen de middag zijn de schaduwen dieper geworden 

en kun je er uit de zon zitten en zul je je nooit eenzaam voelen 

in het gezelschap van de boom. 

Als je daar zit, ervaar je er een diepe verbondenheid mee 

en een gevoel van veiligheid en vrijheid dat alleen bomen kennen.

Tegen de avond, als de westelijke hemel oplicht 

door de ondergaande zon, wordt de boom geleidelijk aan somber, 

donker, en trekt hij zich terug in zichzelf. 

De lucht is rood geworden, geel, groen, maar de boom blijft kalm, 

verbergt zich, maakt zich op voor de nacht.

We zien nooit echt hoe een boom is; 

we raken hem nooit aan om zijn stevigheid te voelen, 

zijn ruwe bast, en het geluid te horen dat deel uitmaakt van de boom. 

Niet het geluid van de wind die door de bladeren waait, 

niet de ochtendbries die de bladeren doet ruisen, 

maar zijn eigen geluid, het geluid van de stam 

en het stille geluid van de wortels. 

Je moet buitengewoon gevoelig zijn om dat geluid te kunnen horen. 

Het is niet het lawaai van de wereld, niet het lawaai van het geklets 

in je hoofd, niet de vulgariteit van het geruzie van mensen 

en de oorlog die ze met elkaar voeren, 

maar een geluid dat deel uitmaakt van het universum. (...)

Terwijl de zon opkwam, maakte je deel uit van dat licht 

en had je alles achter je gelaten 

wat het denken in elkaar had gezet. 

Je vergat jezelf volkomen. 

De psyche was ontdaan van zijn strijd en zijn pijn. 

Terwijl je liep, klom, 

was er geen enkel gevoel van afgescheidenheid, 

geen enkel gevoel zelfs van mens-zijn.

(Jiddu Krishnamurti)

Hemel - II

Aronskelk - IV

Wanneer je naar boven kijkt

Wanneer je naar boven kijkt,
naar de onmetelijke ruimte van de hemel,
bevinden zich daar geen gedachten
die door het bewustzijn geprojecteerd worden.
Wanneer je naar binnen kijkt,
naar je eigen innerlijk bewustzijn,
is er niemand die daar bezig is gedachten te projecteren
door ze te denken.
Als je dit herkent,
wordt je eigen bewustzijn doorschijnend helder
en vrij van denkbeelden.

Je eigen bewustzijn is het helder gewaarzijn,
van nature aanwezig – de Ruimtedimensie van de Werkelijkheid –
leeg en stralend als de opkomende zon
die de wolkeloze hemel verlicht.
Hoewel dit licht zelf geen specifieke vorm of kleur heeft,
kan het volmaakt gekend worden.

De diepere betekenis hiervan is uiterst belangrijk,
of je het nu begrijpt of niet.

(Padmasambhava)

Gouden golven - III

Bamboe - VIII

Je kunt jezelf niet losmaken van het denken

Als je naar een object kijkt, 

komt de kennis die je over dat object hebt op in je hoofd. 

Je koestert de illusie dat het denken verschilt van objecten,

maar jij bent het die het object creëert. 

Het object is er misschien wel, 

maar de kennis die je over dat object hebt is alles wat je weet. 

Los van die kennis, onafhankelijk van die kennis, vrij van die kennis, 

kun je er onmogelijk iets over weten.

Je kunt dingen onmogelijk rechtstreeks ervaren. 

Het woord 'rechtstreeks' betekent niet 

dat er een andere manier bestaat 

om dingen te ervaren dan de manier waarop je dat nu doet. 

Wat je erover weet, is alles wat er is, en dat is wat je ervaart. 

In feite weet je gewoon niet wat het is.
Als je iets wilt weten over denken, of denken wilt ervaren, 

vindt precies hetzelfde proces plaats. 

Er is geen binnen of buiten. 

Wat er wel is, is alleen maar het proces in werking, 

de stroom der kennis. 

Je kunt jezelf dus niet werkelijk losmaken 

van het denken en ernaar kijken.

Dus als je zo’n vraag krijgt, 

moet je beseffen dat geen enkel antwoord iets betekent, 

want alle antwoorden bestaan 

uit geleende en aangeleerde kennis. 

Dan stopt die beweging. 

Je hoeft de vraag helemaal niet te beantwoorden. 

Je hoeft er helemaal niets over te weten.

Alles wat je weet komt dan tot stilstand. 

De vaart is eruit, en dan wordt het je duidelijk 

dat het geen zin heeft om te proberen 

die vraag te beantwoorden, 

want er is helemaal geen antwoord. 

Alleen de antwoorden die anderen 

hebben gegeven komen op. 

Je hebt dus niets te zeggen over dat 

wat ze denken noemen, 

want alles wat je erover kunt zeggen 

is wat je afgeleid hebt uit andere bronnen. 

Er komt geen antwoord uit jezelf.

(UG Krishnamurti)