vrijdag 30 augustus 2013
Geen probleem
Problemen bestaan slechts ogenschijnlijk.
Het woord 'probleem' is een etiket dat het denken plakt op iets
dat niet past bij het beeld dat er is van hoe iets zou moeten zijn.
Voor het kristalheldere gewaarzijn dat wij zijn,
bestaan er geen problemen.
Niets hecht zich eraan.
Het is niet onderhevig aan de droomwereld van vorm.
Ongeacht wat er ogenschijnlijk gebeurt,
blijft het onbezoedeld en onaangeraakt.
Dat komt niet doordat het boven of buiten
datgene staat wat er verschijnt,
maar doordat de beelden die erin opdoemen
voorbijgaand en kortstondig zijn.
Aangezien jij tijdloos, alwetend Zijn bent,
waarom zou je je dan zorgen maken
over een beeld of een gedachte
die slechts voorbijtrekt?
Het idee dat er aan de ene kant Zijn is
en aan de andere gedachten, is ook verkeerd.
Er is niets buiten wat ik ben.
Niets kan zich voordoen in iets anders dan wat is.
Wat er uiterlijk schijnbaar ook gebeurt,
hoe tragisch of oneerlijk het ook lijkt,
het tijdloze, onverwoestbare Zijn dat jij bent,
blijft er net zo absoluut onbedorven onder
als het onveranderlijk is.
Zuivere advaita is het gemakkelijkste dat er bestaat.
Er valt niets te bereiken, er is niemand die iets bereikt,
en er is, ten slotte, geen wereld;
er is alleen maar tijdloos gewaarzijn dar verschijnt als alles en niets.
Hoeveel inspanning kost het om te zijn?
Het woord 'probleem' is een etiket dat het denken plakt op iets
dat niet past bij het beeld dat er is van hoe iets zou moeten zijn.
Voor het kristalheldere gewaarzijn dat wij zijn,
bestaan er geen problemen.
Niets hecht zich eraan.
Het is niet onderhevig aan de droomwereld van vorm.
Ongeacht wat er ogenschijnlijk gebeurt,
blijft het onbezoedeld en onaangeraakt.
Dat komt niet doordat het boven of buiten
datgene staat wat er verschijnt,
maar doordat de beelden die erin opdoemen
voorbijgaand en kortstondig zijn.
Aangezien jij tijdloos, alwetend Zijn bent,
waarom zou je je dan zorgen maken
over een beeld of een gedachte
die slechts voorbijtrekt?
Het idee dat er aan de ene kant Zijn is
en aan de andere gedachten, is ook verkeerd.
Er is niets buiten wat ik ben.
Niets kan zich voordoen in iets anders dan wat is.
Wat er uiterlijk schijnbaar ook gebeurt,
hoe tragisch of oneerlijk het ook lijkt,
het tijdloze, onverwoestbare Zijn dat jij bent,
blijft er net zo absoluut onbedorven onder
als het onveranderlijk is.
Zuivere advaita is het gemakkelijkste dat er bestaat.
Er valt niets te bereiken, er is niemand die iets bereikt,
en er is, ten slotte, geen wereld;
er is alleen maar tijdloos gewaarzijn dar verschijnt als alles en niets.
Hoeveel inspanning kost het om te zijn?
(Morgan Caraway)
 |
| http://www.samsarabooks.com/ |
zaterdag 24 augustus 2013
Ons leven?
Als we geïnteresseerd zijn in spirituele zaken, dan herkennen we dat onmiddellijk.
We zeggen dan: 'O ja, dat heet 'misidentificatie', daar moet ik iets mee doen,
ik moet van mijn ego af zien te komen.'
Ik zeg jullie echter, dat het ego geen deel uitmaakt van het probleem.
Ego vormt het probleem niet en het leven evenmin.
De dwaasheid in ons hoofd is geen probleem,
noch is dat het geval met onze hebzucht,
onze lustgevoelens, onze haatgevoelens of agressie.
Het probleem komt voort uit het verkeerde geloof van wat wij zijn
en dat verkeerde geloof heeft beslist niet te maken
met een of ander onderdeel, aspect van ons leven
(ego, hebzucht, tunnelvisie of een andere naargeestige eigenschap).
De verkeerde overtuiging die wij erop nahouden heeft niets te maken
met bepaalde onderdelen van ons leven,
die trouwens altijd onderhevig zijn aan schommelingen en veranderingen;
ze komen en gaan; vandaag zijn ze er, morgen zijn ze weg,
als je wilt dat het weggaat, blijft het; wil je dat iets blijft, dan verdwijnt het, enzovoort.
Wat we over onszelf geloven, is ons leven.
Wat we over onszelf geloven, is ons leven.
Het is de totaliteit van ons hele leven, het geheel van het menselijk bewustzijn,
het geheel van het universum dat 'ons leven' is.
Daaronder kun je dingen verstaan als onze geschiedenis, onze gedachtestroom,
onze wensen, onze aversies, onze weerstanden, ons verlangen,
onze lusten en lasten, ons willen-hebben, ons niet-kunnen-krijgen,
onze herinneringen, onze projecties en verwachtingen, onze toekomstdromen,
ons idee over wat we willen worden, en later wat we hadden willen worden
en niet zijn geworden, al onze bereikte doelen,
maar ook al onze mislukkingen en fouten, onze hartstochten en ons verdriet.
Alles, werkelijk alles dat in dit rijtje past, is onderdeel van dat ene probleem
dat we hebben en dat is dat wij denken dat al die dingen samen ons leven is.
Al deze gewone menselijke manifestaties die door ons hoofd cirkelen,
zoals we hier bij elkaar zitten, vormen de onderdelen waaruit ons leven is opgebouwd.
De sterren, de zon, de maan, de planeten, de sterrenstelsels, alles wat we zien,
alles wat we hebben geleerd, alles wat we weten, alles wat we niet begrijpen,
alles wat we zouden willen doorgronden, alle compassie, alles zachtheid
die we in ons hebben, alle liefde in ons hart, maar ook onze woede,
onze diepste haatgevoelens, onze rusteloosheid en onze agressiviteit,
ons vermogen om slechte dingen te onderdrukken
en onze goede eigenschappen te ontplooien of andersom,
ons liefdevolle uitdrukkingsvermogen en dat eeuwige en oneindige
doorratelen van onze gedachten, werkelijk alles maakt er deel van uit.
Niet een gedeelte ervan, maar werkelijk alles maakt deel uit
van het complexe bouwwerk, waarvan wij geloven dat het ons leven is.
(John Sherman)
maandag 19 augustus 2013
Het universum
Het universum Is
Onze plek om via het gemis
Te leren wat Liefde is
Zonder het precies te weten
Kunnen, mogen en gaan
Door de vrijheid van keuze
De mensen er eerst vandaan.
Zo kunnen ze vergeten.
De maan is onverstoorbaar en intens
De onbekendheid van de mens
Met de volheid van de maan
Doet hem soms ver van huis af gaan
Zijn intuïtieve, wijze weten
En zijn heilig liefdesvuur
Zijn zijn grote geschenken
Maar ze zijn groter dan zijn denken
Daarom bestrijd hij hen
De taal van de ziel
Kan of wil hij niet verstaan
De Orde van de Liefde raakt verstoord
Laat planeten uit hun omloop schieten
Heilige vonken in de kiem gesmoord
Dan draait alles verkeerd
Gaat net langs elkaar heen
Bereikt zijn bestemming niet
Werk is zwaar en kost veel moeite
Harmonie doet haar best om terug te keren
Maar vindt haar bedding niet
In strijd en pijn, gescheidenheid
Aan de stralen van de maan
Wordt dan veel geweld gedaan
De maan accepteert deze greep op haar bestaan.
Ze weet dat dit werk moet worden gedaan.
Dat de mens hierdoor wordt opgeleid
Tot bewustzijn van zijn eigenheid
Pas als de mens in zijn Ware Grootte durft op te staan
Zijn vrijheid hem ertoe bracht
Om terug naar Huis te gaan
Zich overgevend aan
Zijn Koninklijke staat
De voor hem bestemde Zachte Macht
Als hij zijn denken,
Zijn woord, zijn werk en wil
Opdraagt aan het Groot Geheel
Schieten alle planeten terug in hun baan
De schepping in haar moeiteloze kracht
Dan is het grote werk volbracht
Zijn verlangen heel te zijn
Heeft hem weer teruggebracht.
Dit is waar de maan geduldig op heeft gewacht.
Het is hartverwarmend
Zijn angst, zijn vuur, zijn maan omarmend
Is de mens Heel
En altijd gevreesde Vreugde nu zijn deel
Ergens luiden heilige klokken
Het huwelijk heeft zich zijn hart voltrokken
Herenigd met zijn koningin
Stapt hij hier zijn koninkrijk in
De authentieke glimlach op zijn gezicht
Getuigt van hervonden evenwicht
Al wat eerst zo zwaar leek blijkt nu licht
Het universum is compleet
En de mensheid nu gereed
Vruchtbaar voor de uitvoering van…
Het gezamenlijk, Goddelijk Plan
Onze plek om via het gemis
Te leren wat Liefde is
Zonder het precies te weten
Kunnen, mogen en gaan
Door de vrijheid van keuze
De mensen er eerst vandaan.
Zo kunnen ze vergeten.
De maan is onverstoorbaar en intens
De onbekendheid van de mens
Met de volheid van de maan
Doet hem soms ver van huis af gaan
Zijn intuïtieve, wijze weten
En zijn heilig liefdesvuur
Zijn zijn grote geschenken
Maar ze zijn groter dan zijn denken
Daarom bestrijd hij hen
De taal van de ziel
Kan of wil hij niet verstaan
De Orde van de Liefde raakt verstoord
Laat planeten uit hun omloop schieten
Heilige vonken in de kiem gesmoord
Dan draait alles verkeerd
Gaat net langs elkaar heen
Bereikt zijn bestemming niet
Werk is zwaar en kost veel moeite
Harmonie doet haar best om terug te keren
Maar vindt haar bedding niet
In strijd en pijn, gescheidenheid
Aan de stralen van de maan
Wordt dan veel geweld gedaan
De maan accepteert deze greep op haar bestaan.
Ze weet dat dit werk moet worden gedaan.
Dat de mens hierdoor wordt opgeleid
Tot bewustzijn van zijn eigenheid
Pas als de mens in zijn Ware Grootte durft op te staan
Zijn vrijheid hem ertoe bracht
Om terug naar Huis te gaan
Zich overgevend aan
Zijn Koninklijke staat
De voor hem bestemde Zachte Macht
Als hij zijn denken,
Zijn woord, zijn werk en wil
Opdraagt aan het Groot Geheel
Schieten alle planeten terug in hun baan
De schepping in haar moeiteloze kracht
Dan is het grote werk volbracht
Zijn verlangen heel te zijn
Heeft hem weer teruggebracht.
Dit is waar de maan geduldig op heeft gewacht.
Het is hartverwarmend
Zijn angst, zijn vuur, zijn maan omarmend
Is de mens Heel
En altijd gevreesde Vreugde nu zijn deel
Ergens luiden heilige klokken
Het huwelijk heeft zich zijn hart voltrokken
Herenigd met zijn koningin
Stapt hij hier zijn koninkrijk in
De authentieke glimlach op zijn gezicht
Getuigt van hervonden evenwicht
Al wat eerst zo zwaar leek blijkt nu licht
Het universum is compleet
En de mensheid nu gereed
Vruchtbaar voor de uitvoering van…
Het gezamenlijk, Goddelijk Plan
(Deirdre De Bruyn)
dinsdag 13 augustus 2013
Her diepste IK
Het enige dat echt de moeite waard is, is het vinden van je diepste 'Ik',
de 'Ik' die wij zijn, en die wij, zonder het te weten, altijd geweest zijn.
Dat 'Ik' is zuiver geest, bevrijd van vorm, tijd en ruimte,
waarin het, om zo uit te drukken, gedeeltelijk is ingebouwd.
Weet wel dat het diepste 'Ik' zo zacht als een vlinder is.
Alleen op een heel voorzichtige, fijnzinnige en zeer natuurlijke wijze
moet je proberen je 'Ik' te bereiken.
Om tot mijn 'Ik' door te dringen bewijst de blijdschap de beste diensten,
de blijdschap op vertrouwen gebaseerd.
Het diepste van ons eigen wezen is nog meer in ons innerlijk verborgen
dan wat wij als ons ik beschouwen.
Ons diepste zelf lijkt op een wild dier, dat op de vlucht slaat
zodra er ook maar de geringste beweging naar wordt gemaakt.
Men kan zijn diepste wezen slechts waarnemen
door toevallige gebeurtenissen.
Je moet daarbij van het principe uitgaan, dat het er al is,
maar dat je er niet naar moet zoeken.
Het opkomen van een gevoel van blijdschap is het eerste subtiele teken,
dat er een magische kracht in je gaat geboren worden.
Dan verschijnt er een 'meester', een menselijk wezen
zoals je zelf bent, bijna aan jezelf gelijk.
Jijzelf bent, naar gelang je de 'meester' in je waarneemt,
niets meer dan een ademtocht uit de mond van de 'meester'.
Je hoort hem zo tot je spreken, als sprak hij jouw taal.
Wezenlijk is het, dat je eigen diepste 'Ik'
de brug is waarover hij tot je komt.
Belangrijk is, dat je zelfs de geringste opwelling
van je innerlijk wezen de kans geeft zich ongehinderd te uiten.
Verder is belangrijk dat je elke opwelling,
hoe banaal die ook mag lijken, alle aandacht geeft.
Neem er nooit genoegen mee je eigen innerlijk wezen
het juk van je verlangens op te leggen.
Op die manier probeer je je eigen innerlijkheid te onderdrukken.
Alleen je wil, je waarachtige wil moet handelen.
Buiten jou bestaat er geen God.
de 'Ik' die wij zijn, en die wij, zonder het te weten, altijd geweest zijn.
Dat 'Ik' is zuiver geest, bevrijd van vorm, tijd en ruimte,
waarin het, om zo uit te drukken, gedeeltelijk is ingebouwd.
Weet wel dat het diepste 'Ik' zo zacht als een vlinder is.
Alleen op een heel voorzichtige, fijnzinnige en zeer natuurlijke wijze
moet je proberen je 'Ik' te bereiken.
Om tot mijn 'Ik' door te dringen bewijst de blijdschap de beste diensten,
de blijdschap op vertrouwen gebaseerd.
Het diepste van ons eigen wezen is nog meer in ons innerlijk verborgen
dan wat wij als ons ik beschouwen.
Ons diepste zelf lijkt op een wild dier, dat op de vlucht slaat
zodra er ook maar de geringste beweging naar wordt gemaakt.
Men kan zijn diepste wezen slechts waarnemen
door toevallige gebeurtenissen.
Je moet daarbij van het principe uitgaan, dat het er al is,
maar dat je er niet naar moet zoeken.
Het opkomen van een gevoel van blijdschap is het eerste subtiele teken,
dat er een magische kracht in je gaat geboren worden.
Dan verschijnt er een 'meester', een menselijk wezen
zoals je zelf bent, bijna aan jezelf gelijk.
Jijzelf bent, naar gelang je de 'meester' in je waarneemt,
niets meer dan een ademtocht uit de mond van de 'meester'.
Je hoort hem zo tot je spreken, als sprak hij jouw taal.
Wezenlijk is het, dat je eigen diepste 'Ik'
de brug is waarover hij tot je komt.
Belangrijk is, dat je zelfs de geringste opwelling
van je innerlijk wezen de kans geeft zich ongehinderd te uiten.
Verder is belangrijk dat je elke opwelling,
hoe banaal die ook mag lijken, alle aandacht geeft.
Neem er nooit genoegen mee je eigen innerlijk wezen
het juk van je verlangens op te leggen.
Op die manier probeer je je eigen innerlijkheid te onderdrukken.
Alleen je wil, je waarachtige wil moet handelen.
Buiten jou bestaat er geen God.
(Gustav Meyrink)
donderdag 8 augustus 2013
Noem mij alsjeblieft bij mijn ware namen
Zeg niet dat ik morgen zal vertrekken,
want vandaag zelfs kom ik voortdurend aan.
Kijk goed: ik arriveer elke seconde
als een knop aan een lentetak,
als een jong vogeltje met tere vleugels,
dat leert zingen in zijn nieuwe nest,
als een rups in het hart van een bloem,
als een juweel verborgen in een steen.
Ik blijf komen om te lachen en te huilen,
te vrezen en te hopen.
Het kloppen van mijn hart is de geboorte en de dood van al wat leeft.
Ik ben het eendagsvliegje dat zich vlak boven de rivier ontpopt
want vandaag zelfs kom ik voortdurend aan.
Kijk goed: ik arriveer elke seconde
als een knop aan een lentetak,
als een jong vogeltje met tere vleugels,
dat leert zingen in zijn nieuwe nest,
als een rups in het hart van een bloem,
als een juweel verborgen in een steen.
Ik blijf komen om te lachen en te huilen,
te vrezen en te hopen.
Het kloppen van mijn hart is de geboorte en de dood van al wat leeft.
Ik ben het eendagsvliegje dat zich vlak boven de rivier ontpopt
en ik ben de vogel die, als de lente komt,
bijtijds arriveert om het vliegje op te eten.
Ik ben de kikker die vrolijk rondzwemt in het heldere water van de vijver
en ik ben de ringslang die onhoorbaar nadert en zich met de kikker voedt.
Ik ben het kind in Oeganda, vel over been,
mijn benen zo dun als bamboestokjes
en ik ben de wapenhandelaar
die dodelijke wapens aan Oeganda verkoopt.
Ik ben het twaalfjarig meisje,
vluchteling op een klein bootje,
dat overboord springt,
na verkracht te zijn door een zeerover.
En ik ben de zeerover, mijn hart nog niet in staat tot liefde en begrip.
Ik ben een lid van het Politbureau,
met onbeperkte macht in mijn handen.
En ik ben de man die, langzaam stervend in een heropvoedingskamp, zijn "bloedschuld" aan zijn volk moet betalen.
Mijn vreugde is als de lente, zo warm
dat zij bloemen doet bloeien langs alle paden van het leven.
Mijn pijn is als een rivier van tranen, zo vol dat zij vier oceanen vult.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen
zodat ik al mijn huilen en lachen tegelijk kan horen,
zodat ik kan zien dat mijn vreugde en pijn één zijn.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen,
zodat ik kan ontwaken
en de deur van mijn hart open kan blijven,
de deur van mededogen.
Ik ben de kikker die vrolijk rondzwemt in het heldere water van de vijver
en ik ben de ringslang die onhoorbaar nadert en zich met de kikker voedt.
Ik ben het kind in Oeganda, vel over been,
mijn benen zo dun als bamboestokjes
en ik ben de wapenhandelaar
die dodelijke wapens aan Oeganda verkoopt.
Ik ben het twaalfjarig meisje,
vluchteling op een klein bootje,
dat overboord springt,
na verkracht te zijn door een zeerover.
En ik ben de zeerover, mijn hart nog niet in staat tot liefde en begrip.
Ik ben een lid van het Politbureau,
met onbeperkte macht in mijn handen.
En ik ben de man die, langzaam stervend in een heropvoedingskamp, zijn "bloedschuld" aan zijn volk moet betalen.
Mijn vreugde is als de lente, zo warm
dat zij bloemen doet bloeien langs alle paden van het leven.
Mijn pijn is als een rivier van tranen, zo vol dat zij vier oceanen vult.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen
zodat ik al mijn huilen en lachen tegelijk kan horen,
zodat ik kan zien dat mijn vreugde en pijn één zijn.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen,
zodat ik kan ontwaken
en de deur van mijn hart open kan blijven,
de deur van mededogen.
(Thich Nhat Hanh)
dinsdag 6 augustus 2013
Vergeving
Als ik wel vergeef zal ik gelukkiger zijn.
Als ik vergeef
verdwijnt mijn angst
Als ik vasthoud aan gevoelens van wraak of wrok
zal ik dan wel aan anderen liefde kunnen geven?
Als ik vasthoud aan gevoelens van wraak of wrok
houd ik dan wel van mijzelf?
Als ik jou vergeef
ben ik het dan vergeten?
Een stuk van mij heb je afgenomen.
Het lijkt nooit meer goed te komen.
En toch moet ik verder.
Ik moet verder met mijn leven.
Ik kan niet achterom blijven kijken.
Als ik jou vergeven kan,
zal jouw daad blijven bestaan,
maar als ik jou vergeef,
kan ik wel verder met mijzelf.
Als ik jou niet vergeef
blijf ik zitten met een pijn.
Als ik jou vergeef
sluit ik mijn woede af.
Als ik jou vergeef
geef ik lucht aan mijzelf, opdat ik niet ziek wordt.
Als ik jou vergeef
moet ik dat doen met gevoelens van warmte of
liefde jegens jou.
Hoe moeilijk is dat voor mij?
Ik zit mijzelf in de weg.
Ik wil niet langer gevangen zijn in mijzelf
en in mijn eigen gevangenis.
Ik wil mijzelf niet nog verder straffen.
Ik moet jou vergeven omdat ik van mijzelf hou.
Misschien ben jij mij allang vergeten.
Ik schaam mij als ik jou niet vergeven kan.
Vergeven is mijn nieuwe weg in dit leven.
Ik wil volmaakt gelukkig zijn.
Ik vergeef je en zal in liefde aan je denken.
Ik zal positiviteit naar jou zenden.
Ik wens jou veel geluk toe.
Ik laat je verder los uit mijn gedachten.
Ik ga verder met mijn leven.
Kijk, zo sterk ben ik.
Ik kan het en ik doe het.
Ik ben de meest waardevolle persoon in mijn leven.
Als ik vergeef
verdwijnt mijn angst
Als ik vasthoud aan gevoelens van wraak of wrok
zal ik dan wel aan anderen liefde kunnen geven?
Als ik vasthoud aan gevoelens van wraak of wrok
houd ik dan wel van mijzelf?
Als ik jou vergeef
ben ik het dan vergeten?
Een stuk van mij heb je afgenomen.
Het lijkt nooit meer goed te komen.
En toch moet ik verder.
Ik moet verder met mijn leven.
Ik kan niet achterom blijven kijken.
Als ik jou vergeven kan,
zal jouw daad blijven bestaan,
maar als ik jou vergeef,
kan ik wel verder met mijzelf.
Als ik jou niet vergeef
blijf ik zitten met een pijn.
Als ik jou vergeef
sluit ik mijn woede af.
Als ik jou vergeef
geef ik lucht aan mijzelf, opdat ik niet ziek wordt.
Als ik jou vergeef
moet ik dat doen met gevoelens van warmte of
liefde jegens jou.
Hoe moeilijk is dat voor mij?
Ik zit mijzelf in de weg.
Ik wil niet langer gevangen zijn in mijzelf
en in mijn eigen gevangenis.
Ik wil mijzelf niet nog verder straffen.
Ik moet jou vergeven omdat ik van mijzelf hou.
Misschien ben jij mij allang vergeten.
Ik schaam mij als ik jou niet vergeven kan.
Vergeven is mijn nieuwe weg in dit leven.
Ik wil volmaakt gelukkig zijn.
Ik vergeef je en zal in liefde aan je denken.
Ik zal positiviteit naar jou zenden.
Ik wens jou veel geluk toe.
Ik laat je verder los uit mijn gedachten.
Ik ga verder met mijn leven.
Kijk, zo sterk ben ik.
Ik kan het en ik doe het.
Ik ben de meest waardevolle persoon in mijn leven.
(Wu-men Hui-hai)
donderdag 1 augustus 2013
Heldere momenten
Als we naar kunstwerken kijken die naar het ultieme verwijzen,
die het oneindige in onszelf openbaren, is dat een adembenemende ervaring.
Als vanzelf herinneren we ons, dat de werkelijkheid meer is dan we dachten.
Niet dat we door die ervaring in een andere dimensie komen,
maar we gaan op in dat wat alle dimensies te boven gaat.
Sommige kunstwerken (daarbij kan het gaan om een schilderij, een beeldhouwwerk,
een gedicht, een muziekstuk of wat dan ook)
kunnen ons boven onze denkbeelden omtrent de wereld uittillen.
Ze brengen ons buiten onszelf.
Zo'n kunstwerk wijst naar een transpersoonlijke Ruimte
waar het Oorspronkelijk Gezicht in zijn volle glorie schijnt.
In een flits worden we geconfronteerd met het diepste dat we kunnen voelen,
het hoogste dat we ons kunnen voorstellen:
we stijgen boven onszelf uit en krijgen even voeling met onze diepste
en meest wezenlijke grond.
Dat is kunst in haar hoogste en oorspronkelijkste betekenis:
kunst die als een katalysator werkt
bij het - ,letterlijk - 'ont-dekken' van onze ware identiteit.
Al deze beelden zijn in feite 'wegwijzers' naar het beeldloze
en kunnen de herkenning van onze oneindige natuur naar de oppervlakte brengen.
Sommige kunstwerken weerspiegelen op heel bijzondere wijze
de diepste hunkeringen van het menselijk hart in zijn zoektocht naar het oneindige.
Ze zijn een hulde aan onvoorwaardelijke liefde,
ze roepen zowel de doodsangst als de extase op
die gepaard gaan met ons smachten naar ons geboorterecht.
Maar andere werken kunnen een regelrechte uitnodiging zijn
om het oneindige aspect van ons bestaan opnieuw te ontdekken.
Zowel moderne kunst (bijv. de abstracte werken van Kazimir Malevich,
Barnett Newman, Anish Kapoor, Mark Rothko en Yves Klein)
als oude hindoeïstische en boeddhistische yantra's
(abstracte meditatiebeelden die in de tantra-traditie worden gebruikt)
zijn soms als spiegels die de desperate zoektocht
naar ons intiemste zelf weerkaatsen.
Hun fluistering kan indringend en hardnekkig zijn en het verlangen weerspiegelen,
boven onze menselijke conditioneringen uit te stijgen.
Al deze 'spiegels' kunnen als pijlen zijn die tot de diepste lagen
van onze oneindige natuur doordringen.
Dergelijke kunstwerken kunnen als spiegels fungeren
in onze hunkering thuis te komen bij ons ware Zelf.
die het oneindige in onszelf openbaren, is dat een adembenemende ervaring.
Als vanzelf herinneren we ons, dat de werkelijkheid meer is dan we dachten.
Niet dat we door die ervaring in een andere dimensie komen,
maar we gaan op in dat wat alle dimensies te boven gaat.
Sommige kunstwerken (daarbij kan het gaan om een schilderij, een beeldhouwwerk,
een gedicht, een muziekstuk of wat dan ook)
kunnen ons boven onze denkbeelden omtrent de wereld uittillen.
Ze brengen ons buiten onszelf.
Zo'n kunstwerk wijst naar een transpersoonlijke Ruimte
waar het Oorspronkelijk Gezicht in zijn volle glorie schijnt.
In een flits worden we geconfronteerd met het diepste dat we kunnen voelen,
het hoogste dat we ons kunnen voorstellen:
we stijgen boven onszelf uit en krijgen even voeling met onze diepste
en meest wezenlijke grond.
Dat is kunst in haar hoogste en oorspronkelijkste betekenis:
kunst die als een katalysator werkt
bij het - ,letterlijk - 'ont-dekken' van onze ware identiteit.
Al deze beelden zijn in feite 'wegwijzers' naar het beeldloze
en kunnen de herkenning van onze oneindige natuur naar de oppervlakte brengen.
Sommige kunstwerken weerspiegelen op heel bijzondere wijze
de diepste hunkeringen van het menselijk hart in zijn zoektocht naar het oneindige.
Ze zijn een hulde aan onvoorwaardelijke liefde,
ze roepen zowel de doodsangst als de extase op
die gepaard gaan met ons smachten naar ons geboorterecht.
Maar andere werken kunnen een regelrechte uitnodiging zijn
om het oneindige aspect van ons bestaan opnieuw te ontdekken.
Zowel moderne kunst (bijv. de abstracte werken van Kazimir Malevich,
Barnett Newman, Anish Kapoor, Mark Rothko en Yves Klein)
als oude hindoeïstische en boeddhistische yantra's
(abstracte meditatiebeelden die in de tantra-traditie worden gebruikt)
zijn soms als spiegels die de desperate zoektocht
naar ons intiemste zelf weerkaatsen.
Hun fluistering kan indringend en hardnekkig zijn en het verlangen weerspiegelen,
boven onze menselijke conditioneringen uit te stijgen.
Al deze 'spiegels' kunnen als pijlen zijn die tot de diepste lagen
van onze oneindige natuur doordringen.
Dergelijke kunstwerken kunnen als spiegels fungeren
in onze hunkering thuis te komen bij ons ware Zelf.
(Jan Kersschot)
Abonneren op:
Posts (Atom)